Van wie hou jij meer? Partner of je kind?

Vanaf mijn 16e ben ik al samen met mijn man. We fantaseerden vaak over een toekomst als ouders, maar tegelijkertijd konden we er geen voorstelling van maken dat we ooit meer van iemand anders zouden houden als van elkaar. Nog nooit had ik een gevoel gehad als deze en het bleef alleen maar groeien. We maakten een hoop verdriet door, deelden onze tranen, maar ook ons geluk werd gedeeld en we stapten dan ook 3,5 jaar terug in het huwelijksbootje..

Maar, toen ik inmiddels ander half jaar geleden erachter kwam dat ik in verwachting was van Sophie begon het me na een tijdje op te vallen dat mijn kijk op dingen, wat betreft kinderen veranderde.

Toen ik laatst een gesprek had met iemand werd ik aan het denken gezet.

Hou je meer van je kind als van je man? Zonder na te hoeven denken antwoorde ik volmondig ''Ja Natuurlijk ''. Ik was met stomheid geslagen toen ik van de desbetreffende persoon hoorde dat we dat gevoel niet deelden.

Haar woorden:'' Immers is je partner de persoon waarmee je je leven mee doorbrengt met de intentie om samen oud  en gelukkig te worden. Je kind slaat wanneer de tijd rijp is zijn of haar eigen vleugels uit en dan breekt het moment aan dat je hem of haar los moet laten.

Ook zorgen kinderen voor onrust in je relatie en veroorzaken onderlinge spanning wat maakt dat je je partner meer nodig hebt en dus een band schept.

Mijn mond was inmiddels open gevallen. Eenmaal thuis kon ik het maar niet uit mijn gedachten zetten en werd ik even herinnerd aan een jaar terug. Het was een aantal weken voor mijn uitgerekende datum en ik had een conversatie met mijn man. Wanneer je nu zou moeten kiezen wie je zou kunnen missen in het leven, wie zou je dan kiezen?

Een gevoelig onderwerp natuurlijk, maar als vrouw zijnde flitsen nogal eens rare dingen door je hoofd net voor de bevalling. Wat als?...…

Mijn man zijn antwoord was. Dan kies ik voor jou. Ik heb je zo lief zei hij en onze dochter heb ik nog niet gezien of gevoeld. We merkten al snel dat mijn antwoord daar haaks tegenover stond. Ik zou voor mijn kind kiezen.

Is de gedachtegang van mijn man raar? Nee totaal niet, hoe moeilijk is het om als man iets lief te hebben wat nog niet eens tastbaar is. Ondanks dat zijn verlangen naar ons kind zo ontzettend groot was, was zijn liefde op dat moment toch meer voor mij.

Dit is heel verklaarbaar. Als man zijnde moet je een band opbouwen met je kind, dit gevoel moet groeien. Maar als moeder zijnde bouw je vanaf dag 1 al een band op met je kind. Het leeft in jou, het is voelbaar en daardoor voelt het alsof de afstand tussen het kind en jou kleiner is en dus tastbaarder voelt. ( Ik ben me er van bewust dat niet alle vrouwen dit zo ervaren)

Dit veranderde allemaal op het moment dat Sophie werd geboren. Mijn man was tot tranen geroerd. Het besef dat er zoals hij zei een levend wezentje uit je vrouw komt is zo wonderlijk. Hij stroomde over van liefde en kroop gelijk in zijn rol als papa. Immers was ik zo ontzettend uitgeput en verzwakt van de bevalling dat het meeste toch op hem aankwam.

Zijn liefde groeide en groeide voor onze dochter en mijn liefde voor hem groeide ook steeds meer. Want deze man had ik nog nooit eerder gezien en had ik ook nooit ontmoet wanneer hij geen vader was geworden. Ik zag een kant van hem die me diep raakte. Hoe hij tegen haar praatte, de nachten met haar stond te dansen als ze niet kon slapen en hoe machteloos hij zich had gevoeld bij de bevalling en hoe trots hij was op mij en dat ik de moeder was van zijn kind.

Sophie is inmiddels net 1 en hetzelfde onderwerp word aangekaart. Alleen als de vraag nu gesteld word voor wie de liefde meer is komen we al snel tot de conclusie dat we beide er over eens zijn dat dat voor onze dochter is.

We stromen over van liefde voor dat kleine meisje, maar er werd ook geconcludeerd dat de liefde voor elkaar ook is gegroeid het afgelopen jaar.

En ja er komen onderlinge spanningen wanneer je ouders bent, het is niet voor nets een uitdaging om samen oud te worden. We verschillen nogal eens van mening in onze opvoeding en onze dochter is pas net 1. Soms hou ik in mijn hart vast voor de toekomstige obstakels die op ons pad komen. Maar ik hou ook zijn hand vast en ik geloof stellig dat we deze samen overwinnen.

Mijn mening? Een kind is onderdeel van jou. Het is je eigen vlees en bloed. Liefde tussen twee mensen creëert nieuw leven waardoor er nog meer liefde vrijkomt als ooit te voren.

In het begin van een relatie voel je vlinders, Alles is mooi, geweldig, prachtig. Ruzie's worden vaak vermeden in het begin van een relatie en vaak worden dingen in het begin vrij geromantiseerd.

De liefde tussen man en vrouw groeit , maar de vlinders die je ooit voelde in het begin worden minder. Het gaat over in houden van.

Houden van is elkaar door en door kennen en willen leren kennen. Elkaar soms de huid vol schelden om vervolgens s'avonds weer bij elkaar in bed te liggen om tegen elkaar aan te kruipen. Om samen dromen te delen en te verwezenlijken indien mogelijk. Om elkaars tranen te zien en te drogen om elkaars lach de mooiste te vinden. Om samen lelijk te zijn en bank te hangen op een zondag. Om samen 1 te zijn.

De liefde tussen ouder en kind groeit ook. Eerlijk is eerlijk , een gezinnetje stichten word ook nogal eens geromantiseed. Wanneer je een kind krijgt zijn niet oppeens al de overige problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Wanneer kinderen onderdeel worden van je leven, worden ook zorgen onderdeel van je leven. Dit gaat niet zonder elkaar. Je blijft altijd bang dat je kind gekwetst word, zich bezeerd of voor grote problemen komt te staan.

De vlinders waar ik net over schreef die ontstaan in een relatie, deze vlinders ontstaan ook wanneer je ouder word. Alleen het verschil? Deze vlinders stoppen nooit met vliegen. Ze maken overuren. Ze vliegen wanneer je getuige bent van de eerste stapjes die je kind zet. Ze vliegen wanneer je voor het eerst mama of papa hoort, je kind verdriet heeft en een knuffel nodig heeft, naar school gaat, uitgevlogen is, gaat trouwen en zelf een gezin sticht. Ze vliegen altijd..

Al deze momenten die ik al heb mogen ervaren of ga ervaren zorgt er ook voor dat er weer meer vlinders ontstaan voor mijn man. immers is hij daar wanneer mijn kind verdriet heeft om haar troost te bieden, om haar hand vast te houden bij de eerste stapjes. Om te zeggen' Hoorde je dat lieverd ze zei papa'. En al het momenten in het later wil ik me nog even door laten verassen want dat word gegarandeerd prachtig.

Mijn Conclusie.. Ik kan zeggen dat op het moment dat wij ouders werden, zowel bij mij als bij mijn man we beiden een plekje zijn opgeschoven. 2 is nu mijn positie. Mochten we meer kinderen krijgen word dit een gedeelde eerste plek. Want de liefde voor je kinderen is bij allemaal even veel.

Ergens wil ik gewoon even melden dat de liefde aardig gelijk op gaat maar gewoon niet vergelijkbaar is. Het 1 kan niet zonder het ander.

Mocht het namelijk zo zijn dat je er in door slaat om alles met je kinderen te willen doen, kan je huwelijk of relatie hier onder lijden. De gesprekken die je onderling voert mijn zijn tweeën worden namelijk nu beperkt tot koetjes en kalfjes omdat niet alles voor zijn of haar oren bestemd is. Het is zo belangrijk om tijd te hebben voor elkaar in een relatie als man en vrouw. Communicatie is stap 1 in een goed huwelijk heb ik ooit eens gehoord van een psycholoog.

Wanneer je huwelijk partner goed is, plukken de kinderen hier ook hun vruchten van.

En nu de taboe vraag...

Hou jij meer van je kind als van je partner?