Van kwaad tot erger tot best friends

De vrouw op deze foto is Marielle. Hier zag ze Mees voor het eerst en die blik is voor mij echt goud waard. Ze is de vrouw van mijn vader. Vroeger zei ik stiefmoeder maar dat hoor je me nu nooit meer zeggen. Stiefmoeder klinkt zo gemeen. Vroeger voelde ik het zo maar inmiddels alles behalve dat.

Mijn ouders gingen (gelukkig als goede vrienden) uit elkaar toen ik ongeveer 5 jaar was. Papa leerde na een tijdje Marielle kennen. Ze heeft zelf 2 zonen dus een bonusdochter erbij leek haar fantastisch, maar die bonusdochter (ik dus) kon zich gedragen als een kleine heks. In het begin leek er nog niks aan de hand. We gingen op vakantie naar een camping in Nederland en de klik tussen haar en mijn moeder was ook echt goed.

Totdat ik blijkbaar het gevoel leek te hebben dat ik niet meer op de eerste plek kwam. Het bleek vooral mijn gevoel te zijn maar hoe leg je dat nou uit aan zo’n klein meisje? Ik was een echt papa’s kindje. Om de twee weken in het weekend gingen we naar papa en toen leken er geen regels te bestaan. We mochten en kregen alles want het was altijd feest als wij bij hem waren. Marielle woonde met haar zoons bij mijn vader waar ze doordeweeks natuurlijk gewoon regels hadden zoals in ieder ander gezin. Als wij dat weekend waren geweest konden hun daarna weer uit gaan leggen aan die twee kids dat het feestweekend weer af was gelopen. Voor kinderen natuurlijk erg verwarrend. Mijn vader zei nooit nee, angst dat we niet meer naar hem toe zouden gaan.

Ik ontwikkelde een jaloezie voor Marielle. In het weekend dat ik er was liet ik heel erg merken dat ik alles voor papa was en dat ik alles bij hem kon maken. Ik deed het allemaal onbewust, het ging een beetje vanzelf. Ik wilde me belangrijk voelen voor hem en nu er een andere vrouw in zijn leven was had ik er moeite mee om zijn liefde te delen. Het hele weekend zat ik aan hem vast geplakt. Ik claimde mijn vader 24/7. Maar alsnog was dat niet genoeg, ik had het gevoel dat ik aan de kant was gezet. Vaak op zondagavond kwam ik huilend thuis bij mijn moeder met allemaal verhalen over hoe ik me voelde. Die verhalen waren mijn waarheid maar natuurlijk niet altijd de echte waarheid.

Ik werd ouder en de band tussen mij en marielle werd met de dag slechter. Mijn vader stond ontzettend tussen ons in. Het is ook een man die alles goed wil doen voor iedereen en op momenten dat ik met hem sprak, praatte hij met me mee. Ook zo bij Marielle. We dachten dat hij onze verhalen naar de ander zou terugkoppelen maar dit is nooit echt gebeurd. Hij was te bang dat het uit de hand zou lopen. Waardoor Marielle en ik steeds meer gefrustreerd raakten want; ‘Hoezo doet ze niks met wat ik heb gezegd?’ Ik werd er boos en verdrietig van en dat uitte ik dan weer bij mijn mama en haar man. Hun hoorde alleen mijn verhalen en stonden natuurlijk achter mij, maar we hadden allemaal geen enkel idee wat voor lieve woorden Marielle tegen papa zei om ons te helpen. ‘We hebben in het weekend 4 jongens, doe ook wat met je dochter’. Ik had hier geen weet van.

Ik snap achteraf nog steeds niet zo goed hoe dom we eigenlijk bezig waren, we bespraken alles met anderen maar niet met elkaar. Marielle en ik keken elkaar niet eens meer aan. Als ik wat vond en mijn moeder vond dat dan ook, was dat voor mij alleen maar nog meer olie op het vuur want ‘zie je nou wel, mama zegt het zelfs’. Maar mijn moeder hoorde alleen mijn verhalen. Ik zou een boek kunnen schrijven over onze ruzies maar dan wordt mijn blog veel te lang.

Tussen mijn 14de en 20ste was het echt extreem. Ik kan gerust zeggen dat Marielle en ik elkaar hebben gehaat in die tijd. Ik zei zelfs; ‘Als ik ooit een kind krijg dan krijgt ze hem nooit te zien’. We konden niks meer goed doen bij elkaar en alles wat de ander deed werd negatief opgepakt. Iedereen wist het ook want we vonden het blijkbaar allebei nodig om gal te spugen over elkaar en elkaar helemaal zwart te maken.

Tot op een dag, ik was 22. We zaten met z’n alle bij elkaar en Marielle kon er niet meer tegen. Ein-de-lijk na jaren kwam er een gesprek. Een gesprek van wel uren lang waar we allemaal bij zaten. Het is bizar om te geloven maar het was allemaal gewoon 1 grote miscommunicatie. Omdat we nooit met elkaar spraken maar altijd met anderen werd het steeds erger.

En geloof het of niet, maar na die dag was alles anders. Langzaamaan kwamen er meer goede gesprekken en snapten we elkaar steeds beter. Hoe hadden we zo ontzettend dom kunnen zijn? En hoe hadden we in hemelsnaam al die jaren op deze manier weg kunnen gooien? Mijn vader veranderde, hij was opgelucht en dat zagen we ook. Hij was zo blij dat het goed ging tussen ons en dat we steeds meer naar elkaar toe groeiden.

Mijn toenmalige vriendje maakte het voor de zoveelste keer uit en ik kon niet op vakantie. We zaten met de familie bij elkaar, ik in tranen en ontroostbaar. Toen Marielle opeens zei; ‘Nou Daph, dan ga je maar met ons op vakantie’. Ze keek mijn vader aan van ‘oeps, niet overlegd met jou’ waarop mijn vader zei; ‘Ja tuurlijk, dat doen we’. Ik begon nog harder te huilen want ik vond het zo lief. Na 10 minuten huilde iedereen mee. We zijn met z’n 3en naar Mallorca gegaan en ik kan nu nog steeds zeggen dat het de meest bijzondere vakantie ooit was. Een week lang hebben we gepraat met elkaar, gezwommen en vooral op stap geweest. Ja, ik ging met mijn vader en zijn vrouw iedere avond de kroegen in.

En nu ben ik alweer 29. 7 jaar geleden kwam alles goed, maar we hebben wel bijna 17 jaar weggegooid. Nu ik dit bereken krijg ik er gewoon kippenvel van, zo zonde. We zeggen maandelijks nog weleens; ‘waarom hebben we het toen toch zover laten komen?’. Maar we laten het nu achter ons, in de afgelopen 7 jaar hebben we het allemaal ingehaald.

Ik facetime Marielle nu 3x per dag, of zij mij. En als we elkaar even niet hebben gesproken omdat we het druk hadden, bellen we elkaar en vragen we of de ander nog wel leeft. En nee, ze is misschien niet de biologische oma van Mees maar zo voelt het voor mij wel. Mees heeft gewoon 3 opa’s en oma’s. Niks bonusoma/opa of stiefoma/opa, nee. Gewoon een echte opa en oma. Waar ik mega trots op ben en ontzettend veel van houd. Ik kan mij niks meer indenken zonder haar en mag in mijn handjes klappen met al deze opa’s en oma’s. De manier hoe ze met elkaar omgaan en de hoeveelheid liefde ze aan mij en vooral Mees geven.

Wat ik met mijn blog wil zeggen;

Er zijn zoveel verschillende manieren om te communiceren met elkaar, maar toch begrijp je elkaar vaak niet. Je staat iedere dag met elkaar in contact, dus waarom niet gewoon zeggen wat er gezegd moet worden? Als je er maar voor zorgt dat je gehoord wordt.

Helaas kan ik de tijd niet terug draaien, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik ga gewoon de ervaringen en inzichten met me meenemen en ik heb geleerd dat ik het nooit meer zo zou doen.