Van een huilbaby naar een depressie

Van een geweldige kraamweek naar een huilbaby die 12-16 uur per dag huilde. Van een consultatiebureau naar een huisarts die ons niet verder wilde helpen. Verdriet, machteloosheid, woede, angst, onzeker. Alle emoties die je kan voelen heb ik de eerste 3 maanden van Juna haar leven gevoeld. En niet omdat het moederschap nieuw was en ik misschien overweldigd was, nee. Omdat er niet naar mij geluisterd werd terwijl ik een baby had die ‘s avonds lijkwit was en de rest van de dag alleen maar deed huilen. Omdat ik me zorgen maakte en me onbegrepen voelde. Want dit is de werkelijkheid hier in Nederland. Hoge zorgpremies, en geen hulp wanneer je je er het hardst om schreeuwt.

Het is gewoon fijn om even alles van mij af te schrijven. Mensen die mijn blog lezen, zich misschien herkennen in mijn verhaal maar vooral gewoon echt even mijn ei kwijt kunnen.

Juna is inmiddels 9 maanden oud maar de eerste maanden waren alles behalve rooskleurig. De kraamweek verliep zoals je je van te voren voorstelt. Een makkelijke tevreden baby. Tot de kraamverzorgster de laatste dag de deur achter haar dicht liet vallen, toen veranderde alles.

Nieuw is het moederschap niet voor me, ik heb een zoontje van bijna 4 die vaak overprikkelt was. De 3 R-en staan hier op nummer is en ik ben écht van de schema’s en ritmes. Maar wat ik ook deed, ze huilde.. en ze stopte niet met huilen. Slapen kon ze niet, ook niet als ik haar verschoond had, een warm flesje had gegeven, ze lekker warm in bad was geweest, op mijn lichaam lag huid op huid en ook niet in de draagzak of na uren wiegen.

Ook zat ze compleet onder de uitslag. In het begin dacht ik aan babyacne maar de dagen verstreken en haar gedrag veranderde niet en de uitslag werd alleen maar erger. Ik zag een verband met haar voeding. 30 minuten voor de volgende voeding was zij en haar huid rustig, 20 minuten na de eerste slok begon de drama weer. Ze kwam niet aan en viel zelfs af. Iets waar ik mijn zorgen over heb geuit naar het consultatiebureau maar die zagen niet de zorgen die ik wel had. Iets klopte er niet. Maar wat?

Koemelkallergie. Dat is waar ik op kwam. Ik gaf kunstvoeding en zag dus dat verband. Ik ben naar de huisarts gegaan en kreeg het advies Nutramigen te gaan geven. Hij was er net zoals ik van overtuigd dat het zeer waarschijnlijk KMA zou zijn. Alle klachten en vooral dat onrustige huidje. 

5 dagen had ik mijn droombaby weer terug. Ze sliep weer, was tevreden, huilde niet en haar uitslag verdween. Tot we weer terug bij af waren. Alle verbetering die te zien was waren weer compleet van de baan. Terug naar de huisarts. Die bleek nét vakantie te hebben en ik moest het doen met een waarnemend huisarts. Die vond dat ik aan het verkeerde adres was en verzocht mij naar het consultatiebureau te gaan. Op het consultatiebureau kreeg ik te horen dat deze casus was opgestart bij de huisarts, en ik daarom niet door het CB geholpen kon worden en ik weer terug naar de huisarts moest. Dit heeft 2 weken geduurd. Ik heb meerdere malen huilend de HAP opgebeld en het advies was ‘geef maar een zetpil’ een baby van 3 weken oud een zetpil? Kom op. Ik was woest.

Na 2 weken trok ik het niet meer. Al die uren dat gehuil, ik had nog niet de tijd voor mijn zoontje zijn brood te smeren. Alle energie aandacht en tijd gingen naar Juna. Alles wat krampjes kon verlichten heb ik gedaan. Van VSM naar warmtepitzakjes, op haar buik op mijn arm en uuuuuren wiegen. Ik was op. Het enigste wat ik zelf nog kon was mee huilen. Ik was er klaar mee, en van twee weken van het kastje naar de muur gestuurd te worden heb ik de waarnemend huisarts een doorverwijzing naar de kinderarts afgedwongen. Ik zou niet weg gaan voor ik hem had, en zij kon hoog of laag springen wat ze wilde maar ík zat met een huilbaby die pijn had en niet zij. Ze was not amused en onwijs boos op me. Maar zorg mag niet geweigerd worden, al helemaal niet bij een baby!

Godzijdank heeft ze er nog een spoedje van gemaakt en twee dagen later stonden we bij de kinderarts. Alles werd snel in gang gezet en wij kregen Neocate als voeding. Eerst 3 maanden dit proberen, zorgen dat ze rust krijgt aankomt en aansterkt en dan zouden we verder kijken naar een plan van aanpak.

Inmiddels is koemelkallergie vastgesteld en drinkt ze al 7 maanden Neocate. Het is een kindje dat álleen maar lacht en soms een tikkeltje chagrijnig is. Maar hé het is een meisje dus het is haar vergeven. Maar de nasleep is heftig. Ik had een depressie ontwikkelt en kon zelf ondanks dat het goed ging met Juna alleen nog maar huilen. De huisarts en het consultatiebureau zijn de oorzaak hier van. Dat ik mij zó onbegrepen voelde, machteloos, verdrietig en boos. Dat had allemaal niet gehoeven als ze mij direct verder geholpen hadden. Maarja daar betaal je je anno 2023 blauw aan. Zorg waar je om moet smeken om hem te krijgen óf je moet maanden wachten tot er gekeken kan worden naar een pijnlijke kies bij de kaakchirurg.

Deze blogpost is gebaseerd op mijn visie en mijn gevoel. Tuurlijk heeft iedereen een andere ervaring met het consultatiebureau en heb ik pech met die in mijn omgeving. Voor moeders die hetzelfde doormaken: je moeder gevoel zit altijd goed! Volg je gevoel en sta op je strepen! 

Alleen deze week nog: hoge korting op alles voor jou en je gezin!

De Bol 7-daagse is gestart! Bestel nu duizenden goede deals voor de laagste prijzen op werkelijk alles voor jou en je gezin:

• Autostoeltjes
• Kinderwagens
• Verzorgingsproducten
• Elektronica
• Speelgoed

En veel meer!

> Neem snel een kijkje