Tweestrijd bij een peuter

Guus loopt, hetzij een paar stapjes, los. Maar hij loopt! Dus bij elke stap, sta ik hem aan te moedigen als een overenthousiaste cheerleader aan de crack.

En Bente staat er dan, zichtbaar in tweestrijd, naast. Aan de ene kant heeft ze door dat het bijzonder is wat Guus doet en snapt ze dat we er blij van worden, aan de andere kant zou ze het liefste willen dat ik ook sta te juichen bij elke stap van haar.

Een, in mijn ogen, volstrekt natuurlijke reactie van een dame van bijna 3. En ze uit zich niet door gemeen te doen tegen Guus, nee, ze gaat tijdens zo’n cheerleader moment er alles aan doen om ook aandacht te krijgen. Soms met positieve zaken, soms met negatieve zaken. Maar ze haalt alles uit de kast.

En als moeder sta ik dan in tweestrijd, omdat ik ook echt enorm trots ben op Bente en haar niet het idee wil geven dat de acties van Guus meer waard zijn dan die van haar. Zij kan zich logischerwijs, natuurlijk niet herinneren dat ik ook bij haar stond te juichen als een “cheerleader on crack”

Inmiddels heb ik, een voor haar werkende, oplossing gevonden. Wanneer ik haar de tweestrijd zie voeren, zoeken we samen naar een soort overtreffende trap. Guus kan misschien lopen, maar Bente kan het hardste rennen van allemaal en dat kan Guus nog niet.

En hier stemt ze, trots als een pauw, mee in.

En herhaald ze ook blij, tegen iedereen die het wil horen ‘Guus kan lopen ‘ waarbij ze, op een indrukwekkende manier mijn “cheerleader on crack” kopieert. En wanneer iemand reageert met “oh dat is knap van Guus “ zegt ze steevast “En Bente kan heel hard rennen” terwijl ze weer overenthousiast staat te klappen in haar handen.

Gelukkig reageren de meeste mensen hier bijna met dezelfde enthousiasme op en kan Bente weer verder.

Geen idee of het allemaal pedagogisch verantwoord is, maar ik probeer mijn beide kinderen te blijven betrekken in mijn leven en in dat van hun. Ook wil ik Bente het gevoel blijven geven dat ik ook nog steeds oog voor haar heb.

En dit werkt voor ons. Ik heb namelijk 2 kinderen die gek op elkaar zijn en volgens mij zich ook veilig voelen bij ons in huis!

En dat is uiteindelijk mijn doel tijdens mijn opvoeding. Niet dat ze “gelukkig” zijn, want wat is dat “gelukkig” zijn? Voor mij is dat in ieder geval te vaag.

Nee, ik zou graag zien dat ze zich veilig en geborgen voelen. Zich durven te ontwikkelen en een eigen mening ontwikkelen en daarvoor uit durven te komen. En in mijn ogen hoort bij die opvoeding ook zeer zeker een keer een “Nee, dat mag niet” want juist doordat ik deze grenzen stel en ze na kom, zorg ik voor een veilige voorspelbaarheid die ik denk dat mijn kinderen nodig hebben.

En de sport van Bente is uiteraard om te ontdekken of Mama en Papa allebei wel zo aan die grenzen vasthouden. En natuurlijk weet ze nu al bij wie ze meer voor elkaar kan krijgen 😊