Traanbuisje #2

Mijn zoontje van net 2 jaar had vanaf zijn geboorte een prutoogje. In een blog van een half jaar geleden was te lezen dat we eindelijk zover waren dat de oogarts besloot om het traanbuisje door te prikken. Voor ons gevoel werd er eindelijk iets aan gedaan, omdat hij steeds meer last kreeg van het schoonmaken van het oogje.  Een paar maandjes zou het duren, waarschijnlijk na de bevalling, want die was immers voor begin mei uitgeteld.  Begin juli heb ik zelf maar gebeld, en kreeg te horen dat de operatie voor eind augustus gepland stond. Verbaasd heb ik nog een keer gevraagd of ze de datum wilde benoemen... Gelijk daarop was er een 'ojee' te horen. Mijn zoontje zou langer dan een half jaar op de wachtlijst staan, en was de vraag of we weer voor anesthesie moesten langskomen.  Gelukkig was dat niet nodig, maar jeetje, langer dan een half jaar op de wachtlijst is wel lang. 

Een dag voor de operatie zouden we gebeld worden hoelaat we aanwezig moesten zijn.  Einde van de middag was er nog geen telefoontje geweest, en besloot ik zelf maar te bellen. Planbureau voor operaties was allang niet te bereiken, maar via een omweg toch iemand gevonden. Ze vond het raar dat we op dat tijdstip nog niets hadden gehoord hoe laat we aanwezig moesten zijn, en na een snelle check was hij echt ingepland de volgende dag. Na een paar keer doorverbonden te zijn kwamen we bij iemand van de dagbehandeling uit. We zouden rond kwart voor 10 aanwezig moeten zijn. Een lange ochtend voor een klein kind dat compleet nuchter moest zijn, maar ja, dit kwam voor de andere kinderen eigenlijk wel goed uit. Tegen half 5 kreeg ik toch nog een telefoontje van het planbureau, we mochten om 10 uur komen. Nog beter, geen gehaast, we moesten toch een half uur rijden naar het ziekenhuis en ons zoontje zou in ieder geval nog een beetje kunnen drinken voor we weg gingen. Achteraf heel blij dat we dat hadden gedaan.

Even voor 10 uur meldden we ons aan bij de dagbehandeling. Ze vertelde ons dat er 2 kindjes voor hem waren. Een kleine rondleiding door de kamer, waar het bedje klaar stond, wat vragen werden gesteld, hij zijn bandje omkreeg, konden we nog even koffie drinken, en ons zoontje nog spelen. We zouden worden geroepen tegen de tijd dat hij zich kon omkleden.  Er ging een uur voorbij, en ons zoontje was nog druk aan het kleuren. We hebben wat gepuzzeld, boekjes gelezen, gelopen, filmpjes gekeken. Anderhalf uur, 2 uur, bijna 2,5 uur later waren we nog niet gehaald en de wachtkamer was al lang leeg... 

Omdat ik echt moest kolven, ben ik maar naar binnen gelopen en gevraagd hoelang het nog ging duren.  Al die tijd hebben we niets gehoord, is niemand naar ons toegelopen, en was ons zoontje nog altijd nuchter.  Half 2 zou hij ongeveer aan de beurt zijn. Kon iets later worden, ze hoopten eerder. Tijd genoeg om te kolven, dus hop, zoontje mee naar 't bedje, filmpje aan, en kolven maar. Mijn man had snel wat te eten gehaald, heel stiekem zijn we om en om wat gaan eten. Van narigheid viel ons zoontje in slaap, afgezien van een beetje drinken in de hele vroege ochtend, niets meer gegeten en gedronken. Om half 2 werd hij naar de operatiekamer gebracht. 

Slapend is hij onder narcose gebracht. Zo moe als hij was, echt niet wakker te krijgen. We moesten even samen op de afdeling wachten, en zouden worden opgehaald als hij klaar was. Na een uur kon ik hem weer halen. Onze andere kinderen waren vrijwel altijd boos uit de narcose, maar hij was woest! Echt woest!! Zo kon ik hem niet. Kalmeren lukte niet,  drinken of een ijsje gingen de kamer net zo hard door, hij beet op 't infuus, trok eraan. Na een kwartier besloot een verpleegkundige toch maar dat 't infuus eruit moest. Daar stonden we, 3 verpleegkundige en ik, het infuus eruit te halen en zijn handje dicht te drukken. Nog altijd zo verschrikkelijk boos dat hij zich in alle bochten aan het wringen was om los te komen. In die tussentijd is de arts 2 x langsgeweest om proberen te vertellen hoe het was gegaan.  Omdat een gesprek echt onmogelijk was, zou ze later op de afdeling even langskomen. Nadat 't infuus eruit was, werden we gelijk naar beneden gebracht. Nog altijd een woest mannetje in mijn armen. 

Na een tijdje werd ons zoontje rustig en dronk wat, at een broodje. Hij had extra vocht gehad via het infuus, doordat hij zo lang nuchter was. En nog was hij flink dorstig en dronk na het broodje nog een beker leeg. Op schoot viel hij in slaap, zagen we de andere kindjes naar huis gaan, en zaten wij nog altijd te wachten op de arts. Deze kwam, nadat een verpleegkundige ons naar huis wilde sturen, uiteindelijk toch nog.  

Het traanbuisje is doorgeprikt en bleek wat nauw. Daarvoor is toch een flexibel buisje geplaatst en moet over een week of 10 verwijderd worden. Vaak weer onder een roesje. Gelukkig weten we dit nu, en kunnen hier alvast rekening mee houden. Maar eerst controle.  De afspraak kon ik thuis gelijk maken.  Nu nog een aantal weken druppelen en sprayen, wat hij allemaal toelaat, de kanjer. 

Nu is er weer een gedoe met ziekenhuizen en kan er geen afspraak gemaakt worden. De controle zou in een ander ziekenhuis moeten gebeuren, waar de arts de controles doet en hem zelf wilde zien, dan waar ze de operatie en eventueel het verwijderen van het buisje gaat doen.  Hij is alleen patiënt bij het ziekenhuis waar de operatie was, omdat daar de eerste afspraak ook was. Hopelijk bellen ze snel terug hoe het verder moet. Ook al zijn ziekenhuizen gefuseerd, blijkbaar levert dit evengoed problemen op. 

Ik hoop voor mijn zoontje dat de controle en het verwijderen van het buisje, veel soepeler gaat lopen dan dit. De enorme uitloop, de (minimale) informatie, ik heb er niet zo'n fijn gevoel aan overgehouden, mijn man ook niet. Ik vraag me dan ook wel af of dit een normale manier van doen is. We zijn als allerlaatste weggegaan en hebben dit ook aangegeven bij de verpleegkundige. Gelukkig gaat het met zijn oogje wel goed, en daar ben ik erg blij mee. Tot nu toe niet echt geprut, geen problemen met het buisje.  Laat het vooral zo goed gaan, zodat we na het verwijderen niet meer terug hoeven gaan.