Tijd om nog meer los te laten

Bijna vier jaar geleden maakte zij mij mama. Ontdekte ik een kant van mezelf die ik nog niet kende. Leerde ik wat onvoorwaardelijke liefde, verantwoordelijkheid en zorgen maken is. Dat houden van en achter het behang willen plakken dicht bij elkaar ligt. En ook dat loslaten niet mijn ding is. Vanochtend moest ik er toch weer aan geloven. Weer een mijlpaal: m’n kleine meisje naar de basisschool.

Al maandenlang roept mevrouw: “ik ben al bijna vier, dan mag ik naar school”. Met een grote vreugde sprong erbij. Toen Olivia erachter kwam dat ze ook nog bij haar vriendinnetjes op school én bij ons buurmeisje in de klas komt, was het feest compleet. Haar blije koppie bij zo’n spannende gebeurtenis deed mij goed. Zij had er zin in, en daardoor ik ook. Maar in de laatste weken begon dat gevoel bij mij te veranderen. De gedachte aan haar weer een beetje meer loslaten zat me dwars. Zoals gezegd: niet mijn ding.

Vanochtend was dan hét moment: haar eerste schooldag. Eerst nog even haar broertje naar de opvang brengen. Stoer liep ze naar binnen: “ik ga zo naar school. En ik ben niet verlegen”. En stoer liep ze naar buiten, zwaaiend naar haar broertje en oude leidsters. Hop, de fiets weer op en naar school. Achterop had ze de grootste verhalen. “Mama, ik ga naar school. En ik ben echt niet verlegen hoor. Ik ben al een groot kindje. Ik ben al bijna vier”. Ze had er écht zin in.

Eenmaal op school veranderde dat vrolijke, enthousiaste meisje toch in een verlegen en timide knuffelkontje. Niet gek en helemaal niet erg. Ik hield haar hand vast en naam haar op m’n schoot. Terwijl andere ouders afscheid namen, voelde ik hoe Olivia mijn hand steeds steviger vastkneep. En daar kwam het hoor. De tranen. En nee, niet bij Olivia. Bij mij. En ik voelde me er zó stom over. “Waarom huil ik? Kom op. Doe niet zo stom en hou je sterk”. Na honderd keer mijn tranen te hebben weggeveegd, liep ik het klaslokaal uit. Mijn kleine meisje bleef op haar krukje zitten. Ze keek me met grote ogen aan: “waarom ga je weg mama”, maar.. ze gaf geen kik.

Op de gang gingen mijn traanbuizen zegmaar wagenwijd open ;) En weer voelde ik me er zo stom over. “Stel je niet zo aan, niemand anders huilt”. Ik liep het schoolplein op en zag nog wat moeders staan. “Veeg die tranen weg, doe alsof er niks aan de hand is”. Ik appte m’n vriend: “Jezus wat ben ik aan het janken. Zo stom”. Ik schaamde me ka-pot.

Thuis besefte ik me dat het belachelijk is. Waarom voelde ik me zo stom? Waarom schaamde ik me voor mijn tranen? Wat een onzin. Ik weet zeker dat veel meer moeders (en vaders) zich zo zullen voelen. Dat zij geen tranen lieten bij het wegbrengen, betekent niet dat ze dat thuis niet doen. En al doen ze dat niet thuis, betekent het niet dat ik niet sterk ben. Loslaten is gewoon niet mijn ding. En ja, daar huil ik om. Morgenochtend breng ik Olivia weer vol goede moed naar school. Met of zonder tranen. I don’t care. 

Leestip: Rauwe rouw