The exorcist

𝗛𝗲𝘁 𝗹𝗲𝗲𝗸 𝗲𝗲𝗻 𝗵𝘆𝘀𝘁𝗲𝗿𝗶𝘀𝗰𝗵, 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗱𝗿𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝘂𝗶𝘁𝗴𝗲𝗿𝗲𝗸𝘁𝗲 𝘀𝗰è𝗻𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝘁𝗵𝗲 𝗲𝘅𝗼𝗿𝗰𝗶𝘀𝘁. 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗼𝗻𝘀 𝘄𝗮𝘀 𝗱𝗲𝘇𝗲 𝘀𝗰è𝗻𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻𝘀𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗲𝗻 𝗲𝗶𝗻𝗱𝗶𝗴𝗱𝗲 𝗵𝗶𝗷 𝗱𝗿𝗶𝗲 𝗺𝗮𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻 𝗹𝗮𝘁𝗲𝗿.

Het moet ergens in mei 2017 zijn geweest toen rond 4 uur In de nacht onze dochter Julia trillend als een rietje en gillend van angst naar onze slaapkamer komt rennen.

Ze is gigantisch in paniek en springt trillend van angst bij ons in bed. “Er staat een boef in mijn kamer!” De adrenaline schiet bij mij en mijn man omhoog en mijn man rent zonder er over na te denken met zijn megazaklamp in de hand de slaapkamer van onze dochter binnen.

Ondertussen probeer ik Julia te troosten, maar ben ik vooral gefocust op de reactie van mijn man. De angst en paniek voelde zo echt aan, dat het niet anders kon dan dat er echt iemand in haar kamer stond. Een split second heb ik dus gewacht op geluiden die zouden duiden op een woordenwisseling/ gevecht of aanval. Maar... de geluiden bleven uit.

“Er is niets aan de hand Julia, je hebt een nare droom gehad” roept mijn man vanuit de andere kamer. Julia is hier absoluut niet van overtuigd en de angst en paniek blijven. Wat we ook zeggen of doen, we krijgen haar niet gesust. Ons kleine meisje kruipt tussen ons in en we houden haar vast tot we allemaal van vermoeidheid in slaap vallen.

De volgende dag brachten we vol goede moed onze dochter weer naar bed. Maar zodra we de kamer wilde verlaten kwam de angst en paniek van de avond daarvoor weer terug. Ons meisje durfde haar ogen niet te sluiten, uit angst voor boeven.

In de wetenschap dat onze dochter de eerste 3,5jaar van haar leven al een problematische slaper was en dat een duidelijke structuur en grenzen stellen hierbij het beste werkten, probeerden wij haar gevoel te erkennen maar ook door te zetten! Helaas zonder het gewenste effect. Julia had zo’n enorme angst dat ze uren lang hysterisch kon gillen. Het leek wel een scène uit ‘the exorcist’.

Er waren avonden/ nachten bij dat wij bij haar bleven liggen tot ze in slaap viel, dat ze ergens gedurende de nacht in paniek naar ons toe kwam en bij ons verder sliep en er was er een periode dat ze wel durfde te gaan slapen als haar broertje (2 jaar) bij haar op de kamer sliep. Dat laatste creëerde voor alle partijen de meeste nachtrust en dus heeft haar kleine broertje een aantal weken bij zijn zus op de kamer ‘gelogeerd’.

Na 2,5 maand zaten wij nog steeds met onze handen in het haar en onze truccendoos was leeg. Ik voelde mij een vreselijk slechte moeder en had het gevoel dat wij als haar ouders faalden omdat wij haar niet konden helpen. Het heeft lang geduurd voordat ik durfde toe te geven dat wij er zelf niet meer uit kwamen en om hulp durfde te vragen.

Die hulp vroegen we bij het CJG, we hadden een prettig gesprek en kregen wat tips voor boeken om samen met Julia te lezen. Die boeken waren (voor)leesboeken over omgaan met angst bij kinderen en overgevoeligheid bij kinderen. Daarnaast spraken we tijdens het gesprek over het belonen van gewenst gedrag, dit hadden we al meermalen geprobeerd, helaas dusver zonder grote successen en met vele terugvallen.

Toen ongeveer drie maanden na de nachtmerrie, was daar opeens de film: Hotel Transylvania. Deze film kwam in de bioscoop en Julia had hier een trailer van gezien. Onze madam wilde super graag naar deze film toe en vroeg ons of we daar heen wilden gaan. Jij mag naar die film als jij een week lang goed hebt geslapen, alleen in je eigen bed, op je eigen slaapkamer en zonder huilbuien.

“Wouter, jij mag niet meer bij mij slapen. Ik ga weer goed slapen”. Met deze woorden was daar in een split second het einde van drie maanden lange terror.

Naast een gevoel van opluchting moet ik eerlijk bekennen dat er ook frustratie was op dat moment 😂

Hebben jullie een eens iets herkenbaars meegemaakt?

Wat was bij jullie de oplossing?