Testtraject tweeling: hebben ze ass of niet?

In 2023 begon het testtraject voor de tweeling. Eerst leandro, die op school onhandelbaar was, zelfbepalend met wegloopgedrag, en zich niet kon concentreren. Deed kinderen elke dag pijn (bijten, slaan) en maakt op een vreemde manier contact met klasgenootjes. Ook is er een ontwikkelingsachterstand. De school vond het nodig om hem te testen. Zelf wilde ik ook meer weten, om aangepaste hulp te kunnen verkrijgen. Ik wil natuurlijk het beste voor mijn kleine ventje. Dus ik doe er alles aan om hem zijn beste zelf te laten worden. Helaas bots je tegen lange wachtlijsten aan... dus we moesten hem snel inschrijven en dan een dik jaar wachten tot het zijn beurt was (alles samengeteld,  van eerste telefoon tot diagnose).

Leandro hebben we laten testen in het KPC in de afdeling dagdiagnostiek. Achteraf gezien heb ik daar wel een goede ervaring mee gehad. Had ook het gevoel dat ze hem echt leerden kennen.

De diagnose. Natuurlijk leef je naar dat ene moment. De uitslag van de testing. Dat is waar alles om draait natuurlijk. De uitslag was: tekenen van autisme en ADHD, maar ze wilden nog geen diagnose plakken, omdat zijn IQ lagergemiddeld scoorde. Het kan zijn dat hij de tekenen heeft omdat hij in zijn hoofd nog erg jong is. Ze wilden hem het voordeel van de twijfel geven. 

Wat is mijn mening Hierover? Ik vind het fijn dat ze niet zomaar gelabeld hebben en hem nog de kans geven om te ontwikkelen. Misschien heeft hij ook geen autisme en ADHD. Het nadeel is wel dat we nu geen aangepaste hulp krijgen voor hem, maar we zien wel wat de toekomst nog brengt. Voor nu laten we hem nog kind zijn en zich op zijn tempo ontwikkelen. Natuurlijk stimuleer ik zijn ontwikkeling om een nog grotere ontwikkelings achterstand te vermijden. 

STEFANO

De volgende die aan de beurt was is Stefano, de tweelingbroer. Bij hem ben ik 100% zeker dat hij autistisch is. Je merkt dat echt heel fel aan hem. Van op rijtjes zetten tot een meltdown krijgen omdat iets niet perfect staat. Helemaal overprikkeld zijn van drukke plaatsen, geen fantasiespel, geen contact maken met andere kinderen, fladderen, moeilijk met eten, extreem proper, wil enkel onesie aan als hij mag kiezen...enz...te veel om op te noemen. 

Op school loopt hij ook helemaal vast. De achterstand met andere kinderen is erg groot. De juffen kunnen moeilijk contact met hem maken. Op school praat hij totaal niet, met niemand. De vraag bij hem is dus niet: wat heeft hij? Maar eerder: wanneer heb je de diagnose zodat we verder kunnen? Stefano heeft 1.5 jaar op de wachtlijst gestaan bij het COS. Na verschillende keren te bellen, dat het echt dringend is, zijn wij mogen starten met het traject omdat iemand weg viel van de lijst. 

De testing duurde in totaal 5 maanden (vanwege de grote schoolvakantie tussendoor, dus kon er geen klasobservatie plaatsvinden, het moest dus uitgesteld worden tot erna). Na vele maanden kregen we de uitslag.

Uitslag: Hij heeft overduidelijk autisme. IQ was gemiddeld tot lagergemiddeld. Wat ik niet verwachte, want kwa taal en leren staat hij op 2-3 jaar. Er komt dus niet uit wat erin zit, waarschijnlijk door overprikkeling. Ook kan hij veel minder dan zijn tweelingbroer, die lager scoorde op de IQ test dan hij. (Ik weet, je mag kinderen niet vergelijken, maar soms doe je het toch. Zeker bij tweelingen gebeurt dit sneller). 

We hebben voor hem dus de diagnose nu zwart op wit. Bij hem ben ik eerder opgelucht, want er was echt dringend hulp nodig. Hoe het nu verder loopt, vertel ik in een volgende blog. 

Lees ook: Vertel maar waar je pijn hebt