Tegenslag op tegenslag

Daar gaan we dan, op weg naar het ziekenhuis.. En dat nog wel in je vakantie, in onze vakantie. We hebben je voorbereid op deze dag. Je weet dat er een onderzoek komt, en natuurlijk die vervelende prikken. Je wil ze niet, ze doen onwijs zeer en ze gaan iedere keer weer mis. Maar evengoed gaan we op weg er naartoe. Je hebt je feeënpak aangetrokken. Dit is voor jou een bescherming. Bewapend met dit pak, je goede mentaliteit en dan nog hoop gaan we het ziekenhuis binnen. Misschien valt het dit keer wel mee! Je vraagt nog aan mij, mag ik dan wel iets lekkers als ik klaar ben met de prikjes, misschien vind ik ze dit keer dan wel niet zo erg, he mama..

We mogen door naar de dagbehandeling, want sinds een jaar of 1,5 nu worden je infusen en bloedafnames gelukkig voortaan altijd op de dagbehandeling gedaan onder een prikprotocol. Je moet zo vaak geprikt worden en het gaat helaas zo vaak fout en er zijn inmiddels al de nodige trauma's door ontstaan dat je tegenwoordig onder een roesje met verdovingszalf (EMLAzalf) wordt geprikt. Zo ook vandaag.

Naast het bloedprikken wordt er een infuus aangelegd waar contrastvloeistof door komt te lopen. Dit wordt vandaag ingespoten omdat je later vandaag een onderzoek op de planning hebt staan waar je door de scan zal moeten waarmee ze doormiddel van contrast vloeistoffen goed naar de nieren, lever en abdomen kunnen kijken. 

Het is een drukke planning maar na een uur wegen/meten/ bloeddruk controle en smeren van de EMLA zalf en natuurlijk in laten trekken is het dan zover, we mogen komen om het infuus te plaatsen bij Floor. Bij binnenkomst wordt er besproken met Floor wat ze leuk vind om te doen qua afleiding en de maatschappelijk werker komt alvast meekijken. Dan worden haar pleisters van de EMLA-zalf verwijderd. Je begrijpt hier begint Floor al een gedeelte van haar controle te verliezen en probeert ze deze zo veel mogelijk te behouden. Ze doet dit door zo veel mogelijk te bepalen wat ze kan in de volgorde in de procedure en door wie deze ,mag worden uitgevoerd bijvoorbeeld (in hoeverre dit mogelijk is natuurlijk). Dan wordt er de midazolam neusspray gezet en verliest ze nog meer controle. Aan de ene kant zo nodig, maar aan de andere kant wil ze dat stukje controle ook nooit helemaal loslaten. lijfelijk begint ze steeds meer tegen me aan te liggen en weten we dat ze het los begint te laten. Geestelijk is ze er nog niet helemaal aan toe. Er wordt uitvoerig gekeken naar waar de beste plaatsing van het infuus zou kunnen zijn. We wachten even naar een moment tot wij denken dat Floor het, het beste los kan laten en dan wordt er een poging gedaan om het infuus te plaatsen.

Het gaat mis, het gaat de 1e keer mis, de tweede keer mis.. de derde keer mis.., de vierde keer mis... de vijfde keer mis!! Je begrijpt.. Inmiddels was Floor helemaal in rep en roer, ze wilde niet meer, ondanks het roesje, ondanks de EMLA-zalf ondanks de hulp en afleiding van alles wat de maatschappelijk medewerker deed. 

Ze kon alleen maar vragen wat doen jullie daar, waarom pakken jullie daar die naald, waarom moeten jullie mij weer prikken, het doet zo'n pijn. Stoppen nu, STOPPEN NU, mama, het doet zo'n pijn. laat ze ophouden. 

Daar zit je dan als moeder.. Wat zeg je tegen je 4-jarige dochter? behalve, ik weet het meisje! Je kan het  niet laten stoppen, je kan het niet veranderen. Je kan de pijn niet overnemen.. Je weet dat het zorgpersoneel ook hun uiterste best doen.. Ze is gewoon lastig te prikken, blijkbaar..  Maar waarom dan toch bij mijn dochter.. ze moet al zo vaak geprikt worden, dan toch iedere keer ook daadwerkelijk ook nog zo'n slagveld moet zijn is toch echt verschrikkelijk!

Maar goed poging 6 was eindelijk raak! Het Infuus zat er in we mochten door naar de nucleaire om daar de nucleaire vloeistof op te halen voor het infuus voor Floor. Het wachten op de onderzoeken van de middag konden beginnen. Onder andere een DMSA-scan en echo stonden die middag op de planning. Hoe dat verlopen is vertel ik jullie in mijn volgende blog.