3 jaar geleden
Stil aan de overkant..
Poeh, het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets gepost heb. De corona hakt er hier behoorlijk in. Ik merk het aan mezelf, maar vooral ook aan de kinderen. Ik vind het ook niet prettig als er te vaak vriendjes mee naar huis gaan, en dat is niet omdat ik ze niet lief vind, maar omdat het in deze tijd voor mij toch wat minder goed voelt. Skay wilt het liefst iedere dag spelen met vriendjes, maar omdat ik 2 dagen doordeweeks maar vrij ben, vind ik het belangrijk dat wij zoiezo 1 dag daarvan samen doorbrengen. Elke dag vertel ik Skay wat de bedoeling is na schooltijd, zodat hij voorbereid is als hij uit school komt. We proberen zo regelmaat en structuur te bieden. Een hele belangrijke is dat ik dit vertel NADAT hij zijn medicatie heeft ingenomen. Alles wat je daarvoor vertelt komt niet bij hem binnen.
Op momenten dat ik de dag doorneemt, vraag ik me altijd af wat hij daarvan gaat onthouden. Hij herhaalt me altijd en het lijkt alsof het binnen is gekomen.. het is 2 uur en ik haal hem op van school. Deze ochtend heb ik hem verteld dat hij niet kan spelen. Hij loopt naar de poort en begint van een afstand al te schreeuwen; 'Mam!!! Kan ik spelen?' Ik wacht totdat hij bij me is en herhaal de woorden van vanmorgen. Op dat moment begint hij keihard te huilen en te schreeuwen. Is het dan toch niet binnengekomen vanmorgen of probeert hij het gewoon? Het is tenslotte een kind van 7 die ook zo nu en dan zijn ouders uittest wanneer hij denkt dat het kan. Ik probeer hem nogmaals uit te leggen dat mama vrij is en leuke dingen met hem wilt doen en dat hij morgen weer mag spelen. Weer 1 en al gebrul, maar slaat gelukkig snel om als we naar huis lopen. Hij heeft er vrede mee. Deze frustraties heeft hij zo vaak. Als hij boos is, als iets hem niet lukt, als dingen anders gaan dan gepland etc.. Skay kan zijn emoties niet filteren. Onze begeleider heeft samen met hem een thermometer gemaakt waarop hij terug kan kijken wat hij zou moeten doen in welke situatie. Dat hielp in het begin enorm, maar dat is maar even. We wachten nog op een oproep voor PMT. Het doel van PMT is dat je leert omgaan met probleemsituaties, je wordt meer bewust van je gedachten en gevoelens. Leren omgaan met agressie en impulsen en het leren herkennen en hanteren. Voor hem gaat dit nog individueel, omdat hij pas 7 is. Het is nodig, want wij weten niet hoe wij hiermee om moeten gaan en hoe wij hem hierbij kunnen helpen.
Herken jij dit ook bij je kind?
Liefs x
Renske Ceylan
Ik herken het bij mezelf 😅 Ik heb ADHD en ben ook ongefilterd eerlijk af en toe. En hoe lullig ook, het is helaas ook normaal om voor een 7 jarige (ADHD of niet) liever met z’n vriendjes te gaan spelen dan met z’n moeder iets leuks te doen. ( Ik weet het... 😣 AU) Ik trok als kind ook alles uit de kast om m’n zin te krijgen, van een charme offensief tot een driftbui tot liegen aan toe. En nog ben ik 1 vergiet wat dingen onthouden betreft. Mijn man kan echt zeggen ; “ik ga even met de hond lopen tot zo” dan kan ik hem in z’n ogen kijken en zeggen: ok tot zo schat... om me 5 minuten later af te vragen waar m’n man is. Als kind was dat ook al zo, vergat alles wat los en vast zat. Dus heel begrijpelijk. Werk jij op vaste dagen? Of wisselt dat steeds?
Mama op zoek
Oh dat is inderdaad zo sneu, dat hij zichzelf in de weg zit. En dank voor de tip. Volgen van gevoel is zeker belangrijk. Zo krijgen wij vaak de ‘tip’ om minder te bespreken met hem, want hij is nog maar zo klein. ‘Het hoeft toch niet allemaal uitgelegd te worden’. Dat werkt dus niet bij hem. Hij heeft behoefte aan uitleg. Inmiddels kan hij het dus ook zelf zeggen: maar mama ik snap het gewoon niet waarom dat zo is. Gelukkig zagen ze dit op de opvang ook.
huisvanselina♡
Bedankt voor je reactie! Wat jij nu zegt is hier precies t zelfde!! Probeer wel naar je gevoel te luisteren onderzoeke naar meer is nooit verkeerd, je krijgt dan zoiezo hulp om ermee om te gaan. Wij zijn uiteindelijk naar de huisarts gestapt omdat wij niet meer wisten hoe we met hem om moesten gaan.. maar goed hij zit zichzelf nog steeds in de weg zo zielig..
Mama op zoek
Hoi! Heb de rest van je berichten ook gelezen, wat een pittig traject hebben jullie achter de rug. Mooi hoe jullie dit samen hebben opgepakt, en dat je naar je moeder gevoel hebt geluisterd! Ik herken veel in je verhaal. Tijdens het lezen vroeg ik me soms af of het over mijn kind ging 😂 Mijn oudste is ook druk, onrustig (van baby af aan). Hij is nu 5. Ik geef s ochtends ook altijd aan of hij wel of niet kan spelen, anders is het gegarandeerd een explosie van emoties. Slecht kunnen concentreren, niet stil kunnen zitten. Ook heeft hij tijden gehad dat hij vaak zei: ‘het is zo druk in m’n hoofdje’. Dat ging dan gepaard met veel huilen en boze buien. Dat is nu wel minder trouwens. Op dit moment redden we het nog met veel duidelijkheid, rust en regelmaat. En niet te veel schermen, want hoewel hij op het moment zelf dan heel rustig is, als het scherm uit gaat is het dan helemaal mis.