Steen

Een paar maanden geleden was onze auto besmeurd met modder. Moedwillig. Waarschijnlijk buurtkinderen.

Niemand had wat gezien of gehoord natuurlijk. Er was zelfs één buurman die, zonder blikken of blozen, zei dat zijn kinderen nooit zo iets zouden doen.

Goed, dit buurtonderzoek vorderde niet erg, en toen de auto wederom werd besmeurd, besloot ik om een RING camera aan te schaffen. En nee, dit is geen sponsorblog, maar wat een fantastische aankoop was dat. Hij was makkelijk te installeren en het beeld is goed genoeg om mensen te herkennen. En niet geheel onbelangrijk, hun daden.

Lange tijd had ik de camera gelukkig voor niets aangeschaft en bleef het rustig. Tot vandaag. Ik was bezig met de was toen een luide bonk mijn aandacht trok. En misschien werd ik extra alert van de voetstappen die wegrende. In ieder geval had ik de behoefte om de beelden terug te kijken. En ik had beet. 2 jongetjes van een jaar of 7 gooide moedwillig een steen tegen onze auto en rende vervolgens weg.

Hierop keek ik of ik deze jongen nog in de speeltuin zag, maar dit was niet het geval. De fietsen van de heren lagen er nog wel. Hierop ben ik gaan kijken of er schade was, en dit was gelukkig niet het geval.

En noem het toeval, maar toen ik de schade aan het bekijken was, fietste de moeder van één van de jongetjes voorbij. Ik sprak haar aan en zij zou het thuis door geven. Want ook zij vond het niet kunnen.

Na ongeveer een kwartier stonden de jongens met hun moeder aan de deur. Zij kwamen hun excuses aan bieden. En dan komt het stuk wat ik lastig vind, wanneer hun eigen moeders er bij staan, heb ik niet de behoefte om pedagogische foeigesprekken aan te gaan, lijkt mij niet mijn rol op dat moment. Maar het voelde alsof dit wel van mij werd verwacht.

Uiteindelijk nam één van de moeders toch het foeigesprek waar en werd er duidelijk gemaakt dat dit niet kan.

En ik knikte maar wat instemmend. En voelde me een beetje ongemakkelijk.

Ik hoop dat ze het niet meer doen, voor zowel hun stoere, daadkrachtige moeders als voor mijn auto.