Weer leren spelen

Het leren spelen zit al in een kind. Spelen zit in onze natuur. Dingen ontdekken, voelen, experimenteren, gebruiken, leren, toepassen. Maar wat als je als kind even niet hebt kunnen spelen? Wat als je je even niet veilig genoeg hebt gevoeld om 'los' van papa of mama te zijn, om te gaan ontdekken en spelen? Wat, als je even niet kon ontdekken, omdat je lijf niet deed wat je eigenlijk wel wilde?

Opnieuw. Opnieuw leren spelen. Opnieuw vertrouwen krijgen in je lijf, in de wereld. Want spelen kan Fenna wel. Alleen de basisveiligheid en kracht om te gaan spelen, mag weer groeien.

Vorige week kwam er alles even uit denk ik, van alles wat er is gebeurd. Na het ziek zijn (Fenna en ikzelf), krabbelen we weer op. We zetten weer stappen. De nachten zijn wat rustiger. Geen spontane ziekenhuisdagen, alleen een geplande controle die nog komt deze week.

Van het weekend gingen we er op uit: een vriendin, Fenna en ik. Naar het bos/park. Hier mocht Fenna weer spelen. Aan zand moet ze wel even wennen. Ze kijkt naar haar handjes met een vies gezichtje. Dan kijkt ze naar mij en laat haar handjes zien met vastgeplakt zand. Alsof ze zegt: kijk mam, er plakt iets aan mn hand. Is dat bah? Een vriendin en ik doen mee en we voelen ook aan het zand. Kijk Fenna, dit is oké. Dit is zand. Na even voelen, wilde ze ook weer snel op schoot. Leren spelen. Weer even los, ontdekken, experimenteren. En weer terug. Naar de basisveiligheid.

Stap voor stap. 

Ook zijn we deze week begonnen met het opbouwen van blended diet. Ze krijgt nu naast de standaard sondevoeding yoghurt met appel via de sonde bij lunchtijd. Een nieuw stapje naar een andere soort 'normaal.' Normaal eten. Vers, zoals we allemaal doen.

Stap voor stap.

Zo pakken we weer de mooie dingen op die het leven te bieden heeft. Familie en vrienden op visite, kleine uitjes, de natuur in, spelen, nieuwe dingen uitproberen. Wel stap voor stap. Niet zoals in een vorige blog; rennen, vallen, opstaan, rennen en weer vallen. Maar wandelen, soms even rennen, maar dan ook stilstaan zodra het kan. Stil staan, bij waar we nu staan en waar we waren.

Zo heb ik de tijd gehad om weer gedichten (liedjes) te schrijven. Eentje zal over Fenna gaan met de laatste ziekenhuisopname, waar haar adem even stopte. Dit helpt me om te verwerken; schrijven. Hier een stukje.

Wat jij allemaal hebt geleden  

Als t kon, hadden we alles vermeden 

In deze maanden al voelen het jaren  

Je bent ziek en hebt zoveel ongemak gehad 

De laatste keer 

Ademde je niet meer  

En stopte je wereld even    

Schat ik heb je  

Voel je veilig  

Want ik heb je  

Ga maar slapen

Ik houd je stevig vast

Houd je stevig vast.

Zo mogen we ook bij God komen. Wat we ook ervaren in ons leven. God is er; en zegt Ik heb je. Voel je veilig. Vertrouw mij. Met open armen staat hij klaar en luistert Hij naar alle woorden die wij tegen Hem zeggen. En soms, kan je Hem ook horen. Wie zoekt, zal vinden. Hij laat je niet los.  

Deuteronomium 31:8 De HEER zelf gaat voor je uit, hij zal je bijstaan en geen moment van je zijde wijken. Wees niet bang en laat je door niets ontmoedigen.