Spuitjes voor twee!

Ik wéét dat ik me hiermee een hoop ellende op de hals kan halen, maar toch. Dit is mijn visie, mijn ervaring en mijn mening. En die wil ik toch even lekker kwijt.

De welbekende prikjes zijn niet tof. Je kindje huilt hard, wordt misschien een beetje ziek. Maar je doet het (althans, de meesten), want het is beter voor je kindje. Ik ben zelf nogal fel voorstander van het Rijksvaccinatieprogramma. Ik heb me niet erg verdiept in bijwerkingen, de werking zelf vind ik veel belangrijker. Zelfs als alle anti-vaxxers gelijk hebben en wél bewezen zou zijn dat vaccineren een grotere kans geeft op een kindje met autisme zou ik het doen. Liever een autistisch kindje dan een dood kindje! Klinkt misschien hard, maar hé, zo is het wel. Dat was ik al voordat ik überhaupt zwanger werd van de eerste, maar dat werd nog erger toen hij er eenmaal was. En dat werd nóg erger toen ik zelf ziek werd.

In oktober 2017 wist ik net een paar weken dat ik in verwachting was van baby #2. Ik voelde me al beroerd, was ontzettend misselijk en kreeg er ook nog een verkoudheid bij. Drie weken heb ik niet gewerkt. Ik hoestte mijn longen nog net niet letterlijk uit mijn lijf, en mocht er niets aan doen vanwege het frummeltje in mijn buik. Geen probleem, zij had er geen last van en ik werd vanzelf ook wel beter. Maar na zes weken was er nog steeds geen verbetering. Als ik niet hoefde te spugen van misselijkheid, was het wel van het hoesten. Elke hoestbui resulteerde in het opgeven van slijm. Ik ben uiteindelijk drie weken thuis gebleven, maar moest daarna van mezelf weer aan het werk. Het was maar een verkoudheid.

Vervolgens begon ook onze zoon (toen bijna 2) zo te hoesten. En ook dat hield aan. In januari, toen ik ruim acht weken aan het hoesten was en de peuter ook al zo'n vier weken, zijn we met zijn tweeën naar de huisarts gegaan. Hij sprak zijn vermoeden uit: kinkhoest. We hadden allebei de juiste symptomen. Er werd bij mij een kweekje afgenomen in mijn keel, en dat bevestigde de diagnose. Omdat ik het had, was het logisch dat de peuter het ook had. Hij hoefde het kweekje niet te krijgen, want dat is veel te vervelend voor zo'n kleintje (ík vond het al niet tof). Het zou twee tot vier maanden duren voor we beter zouden zijn. Ik zal al op de helft. De inenting voor zwangere vrouwen werd toen nog niet aangeboden.

Maar ik was dankbaar. Blij dat de peuter zijn inentingen allemaal op tijd had gehad. Nu had de ziekte een milder verloop, met vooral veel ongemakken. Hij is nooit doodziek geweest. Sindsdien ben ik nog meer overtuigd van het nut van het rijksvaccinatieprogramma en ben ik nog feller geweest. Ik zal niet beweren dat we de kinkhoest van een ongevaccineerd persoon of kindje hebben opgepikt, dat zullen we nooit weten. maar wat als de peuter niet was ingeënt? Dat had hij misschien wel opgenomen moeten worden of erger, was hij letterlijk doodziek geworden.

Afgelopen week moesten we met beide kids tegelijk naar het consultatiebureau. Ze schelen 2,5 jaar, en dat kwam mooi uit. De jongste voor haar 15 maanden controle, de oudste voor zijn vierjaarscontrole. De oudste moest een ogentest, en allebei moesten ze een prikje. De jongste beseft dat nog niet zo. Ze huilt meestal even, maar voor we de deur uit zijn is het goed. Maar de oudste zit in een moeilijke leeftijd. Hij is snel bang, en is graag goed geïnformeerd, maar kan ook heel sterk (lees: driftig, overdreven verdrietig) reageren op pijn of onrecht. We hadden hem dus voorbereid: je krijgt een prikje, dat doet  even pijn, maar daarna krijg je een mooie pleister en mag je lekker verder spelen. We hebben hem uitgelegd dat het prikje nodig is om hem gezond te houden, want we willen hem houden zoals hij is. We vroegen de verpleegkundige om hem als eerst te prikken. Zijn zusje huilt harder en we dachten niet dat hij daarna nog erg rustig zou zijn. We waren volledig voorbereid. Uiteindelijk ging het zo: 

Verpleegkundige: "je krijgt zo een prikje. Dat doen we in je arm, ik tel héél snel tot drie en dan is het klaar".

Peuter: "ik wil geen prikje".

Papa: "het zal toch moeten, maar het is zo voorbij".

V.: "daar komt hij!"

P: kijkt naar de naald in zijn arm, maar reageert niet.

V: "één, twee, drie en klaar!".

P: kijkt nog steeds naar zijn arm en zegt: "huh, er zit niet eens een gat".

Alle drukte om niets! Bij de dreumes was het wel wat anders. Die mocht voor het eerst haar prikjes in de armen en dat heeft heel het dorp geweten. Dáár was ze het niet mee eens! Gelukkig ging zij niet eerst... 

Maar... we hebben het overleefd, zijn nu minimaal tien maanden van nieuwe afspraken af, en ze zijn allebei lekker een heel eind beschermd tegen gekke ziektes.