Schoonmoeders

Schoonmoeders, alleen van de naam krijg ik al de kriebels. "Kan je niet een man trouwen zonder dat je gratis de moeder erbij krijgt" dacht ik nog voordat ik mijn man ontmoette. Altijd overal mee bemoeien, hebben alles over voor hun zoon en weten altijd net even iets beter te koken en schoon te maken dan dat jij het doet. Dan denk je nog, voordat je zwanger bent, kan dit nog erger? Ja, dat kan.

Op het moment dat je zwanger bent verander je van 'vrouw van je zoon' in 'iets waar haar kleinkind inzit'. Alles draait om je buik, je krijgt non-stop kindercadeautjes (kleding, speelgoed, babykamerspullen) en bij 'oma' thuis wordt een slaapkamer speciaal voor het toekomstige kindje ingericht en dezelfde spullen aangeschaft als die wij aanschaffen. "Daar kan het fijn slapen als de baby hier logeert". Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat kleinkinderen direct naar hun opa en oma gaan om te logeren.

Dit was erg wennen voor mij. Ik kom uit een gezin waarin het niet normaal was om bij je opa en oma te gaan logeren, daar ga je twee keer per jaar op bezoek omdat ze jarig zijn. Een stereotype omahuis hadden ze, geen lekker eten, alleen Nederland 1, 2 en 3 op de televisie en geen cola, alleen maar thee. Nee, bij mijn opa en oma was het niet leuk. Ik ging altijd met tegenzin, zelfs die twee keer per jaar.

Natuurlijk kan dat ook anders, maar als je dat niet gewend bent vind je het een raar idee dat je kindje zo vaak naar haar oma gaat. Ik heb zelf geen moeder om dit soort dingen mee te delen, dus als dan de moeder van je man dit probeert, dan komt dat extra hard op je dak. Hoe meer ik naar het einde van mijn zwangerschap ging, hoe meer de angst omhoog kwam. Ik snapte ook wel dat ze het lief bedoelde, maar het ging over mijn grenzen heen. Ik zag mezelf al niets meer te zeggen hebben over mijn eigen kindje, vooral toen mijn schoonmoeder zei: "Je geeft je kindje straks geen potjes te eten hoor, gewoon koken" en "je moet dat wel goed schoonmaken hoor, anders wordt ze er ziek van".

Toen Emily eenmaal geboren was viel dit eigenlijk allemaal wel mee. Ze gaat, sinds dat ze drie maanden oud is, elke vrijdag naar mijn schoonmoeder, zodat ik een dagje voor mezelf heb en heel soms blijft ze ook een nachtje slapen. En even tussen ons, ik geniet ontzettend van mijn vrije dag en zou het niet meer anders willen. Mijn schoonmoeder is dol op haar en achteraf minder 'hebberig' dan ik had verwacht. Ook Emily geniet volop als ze een dagje bij oma is en komt elke week iets nieuws laten zien dat ze heeft geleerd. Het is goed voor haar ontwikkeling, die afwisseling. En uiteindelijk is Emily niet van mij, maar een eigen individu (wat soms moeilijk is te accepteren).

Het is, eigenlijk, ook wel heel makkelijk dat ik niets mee hoef te geven, maar dat mijn schoonmoeder daar alles voor haar heeft.

Af en toe kan ze zich nog wel met de opvoeding bemoeien. Je voelt je dan wel een beetje op je plek gewezen door je schoonmoeder, maar ik besef wel dat ze het alleen maar zegt om te helpen en omdat ze zoveel van ons alle drie houdt. Gelukkig is ze wel iemand, dat als ik het tegen haar zeg dat ik iets niet leuk vind, dat ze het accepteert en beseft dat het niet aan haar is. Ik zou niet (meer) zonder mijn schoonmoeder kunnen.