Samen naar K3, altijd een avontuur!

Wens vervullen

“Ik hoop dat mijn wens in vervulling gaat!” zegt Dunya opgewonden als ze haar kleurplaat in de bak doet bij de ingang. Eigenlijk wil ik haar enthousiasme niet temperen, maar wil ook niet dat ze straks teleurgesteld is. “De bak zit wel heel vol. Zoveel kinderen die ook een K3-tje willen zijn op het podium vandaag!” zeg ik. “Ik denk niet dat ik gekozen word....” zegt ze. “De kans is wel heel klein hè?” antwoord ik.

Studio 100

We hebben in de loop der jaren al heel wat shows gezien. In Ahoy, in de RAI en ook hier in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Allemaal voor K3. Ook zijn we een keer naar het Studio 100 zomerfestival geweest. Daar was K3 natuurlijk ook bij. Geweldig vindt Dunya het elke keer. De vorige show was anderhalf jaar geleden en vonden we zo’n succes dat ik meteen kaarten heb besteld voor de voorstelling in februari. Toen ze binnenkwamen schrok ik even. De kaarten waren inderdaad voor februari, maar wel pas een jaar later dan ik dacht.

K3 T-shirt

Maar nu is het eindelijk zover. “Ik wil ook een K3 T-shirt” zegt Dunya ongelukkig als ze de hal van de Heineken Music Hall rondkijkt naar al die kinderen met K3 jurkjes en T-shirts. Ze heeft haar mooiste roze glitterjurk aan, maar die kan uiteraard niet op tegen een K3 T-shirt. Dus we gaan naar het winkeltje in de hal. Ik betaal, natuurlijk. Ze trekt m meteen aan, over haar jurk. Weg glitters, hallo K3! Trots showt ze hem. Als ze ook nog iets wil met lichtjes, zeg ik resoluut nee. Ze kosten acht euro en ze heeft er nog een paar in de kast liggen. Ze worden gebruikt tijdens de show en dan is de batterij leeg en kijkt ze er niet meer naar om. Geld over de balk smijten, oké, maar dan wel voor dingen die je langer dan anderhalf uur gebruikt.

Oud-collega

We zitten op de zevende rij. Eén van de vorige keren heb ik ook in een opwelling kaarten gekocht en toen per ongeluk op best beschikbare geklikt. Toen kregen we droomstoelen en zaten we dus helemaal vooraan. Ik schrok even van de prijs, maar toen we eenmaal zaten vond ik het ook fantastisch! Ondanks dat ik de kaartjes voor vandaag al anderhalf jaar geleden heb gekocht, was de eerste rij niet meer beschikbaar. Maar we hebben niks te klagen over het uitzicht. Ik maak snel wat selfies van ons samen en zet er eentje op Facebook. Dan zie ik meteen een soortgelijke foto van de kinderen van een oud-collega. Ik ben meteen helemaal enthousiast. Wat geweldig dat zij er ook is. Ik heb haar kinderen nog nooit gezien en zij heeft Dunya voor het laatst gezien toen ze vijf maanden was.

Onbetaalbaar

Als K3 een kleurplaat grabbelt uit de grote bak komt daar geen Dunya uit. Even is Dunya teleurgesteld. Ze wil ook op het podium, verkleed als K3-tje een liedje meezingen. Maar dat kan dus niet. Ik begrijp haar teleurstelling, al lijkt ie ook wel wat gespeeld. Ik besteed er geen aandacht aan, maar houd het stiekem in de gaten. Even later kan ze wel lachen om die kleine mini meisjes die het wel geworden zijn. Verder kijkt ze haar ogen uit, want ondanks dat ze al vaak bij een dergelijke show geweest is, blijft het toch indrukwekkend. De lichteffecten, het decor, het ballet, de kleding....De liedjes zijn leuk en bekend. Het verhaal is grappig. De show is een succes! Dunya zingt voluit mee. Ze geniet. Ik kijk opzij en zie haar stralende gezichtje. De kaartjes zijn niet goedkoop, maar de sterretjes in haar ogen zijn onbetaalbaar.

Podium

Na afloop probeert ze nog bij het podium te komen, maar ze is net te laat om de meiden van K3 een handje te geven. Ik zeg dat we de zaal uitgaan en ze loopt vast vooruit. Ik word opgehouden en kan de rij niet uit. Als ik eenmaal in het gangpad sta kijk ik verward om me heen. Hoe vind ik Dunya hier ooit terug? Ik ga de deur uit waar we volgens mij in gekomen zijn, maar dan sta ik in de menigte en zakt de moed me in de schoenen. Omdat ik weet dat ze niet naar buiten gaat zonder mij en geen gekke dingen doet, raak ik niet in paniek. Maar leuk is anders. Ik loop naar de uitgang en zeg tegen de beveiliging dat ik mijn dochter kwijt ben. Ze geeft het via een microfoontje door aan haar collega’s en vraagt mij daar te blijven staan. Ik heb op dat moment maar één wens en die zal ongetwijfeld vervuld worden, maar toch sta ik niet helemaal op mijn gemak bij de deur te wachten.

Tweeling

Op dat moment voel ik de armen van mijn oud-collega om me heen. Wat heerlijk om haar weer te zien na al die jaren, maar wat jammer dat mijn gedachten nu heel ergens anders zijn. De beveiligster buigt zich naar me toe. “Er is een Dunya gevonden, die wordt hier naar toe gebracht!” Even later komt Dunya aanlopen, regelrecht in mijn armen. Ik zucht van opluchting. Mijn wens is in elk geval in vervulling gegaan. Daarna stel ik haar snel voor aan Monique en haar dochters. “Is dat een tweeling?” vraagt Dunya als we onderweg naar huis zijn. “Ze lijken niet eens op elkaar!” Ik kijk haar verbaasd aan. “Niet?” Oké, ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij, maar ik dacht dat ze juist wel erg op elkaar lijken. “Nou ja, ik bedoel dat ze niet dezelfde jas aanhadden!” legt Dunya uit. Kijk, dat heb ik dan weer niet gezien. Maar Dunya valt dat wel op in dat ene moment dat ze hen gezien heeft.

Ballon

“Mag ik een ballon?” vraagt Dunya als we net herenigd zijn. Natuurlijk mag ze een ballon, die koop ik elke show voor haar. “Nog steeds vijf euro?” vraag ik aan iemand die net met een ballon uit de rij komt. Ze knikt en lacht. “Dat was jaren geleden ook al zo, valt niet tegen!” lach ik terug. Dunya vertelt dat ze in de zaal was en dat die helemaal leeg liep en ze mij niet meer zag. “Moest je niet huilen?” vraag ik bezorgd en met schuldgevoel. “Eén traan” zegt ze. “Ik wreef in mijn ogen en zei steeds tegen mezelf: Ik vind haar vandaag nog wel terug!” Ze houdt me goed vast. “Je hebt het goed gedaan hoor, niet weggelopen, in de zaal gebleven en daardoor hadden ze snel door dat jij alleen was!” Vanaf dat moment verliest ze me niet meer uit het oog en andersom. Ik bedank de beveiliging bij ons vertrek nogmaals voor hun adequate optreden. Als we thuiskomen ploffen we neer op de bank. Moe maar voldaan. Het was wel weer een avontuur!

Prachtige show

Nog dagen daarna speelt ze met haar ballon. Zo jammer dat ie snel leegloopt. Daar is ze wel teleurgesteld over. Dat ze me kwijt was, is ze alweer vergeten gelukkig. Het was een prachtige show en we verheugen ons op de volgende. Ik ben benieuwd tot welke leeftijd ze het leuk blijft vinden. Ik verwacht nog heel lang, want ze lijkt op haar moeder.... Ik heb bewondering voor de meiden van K3 die meerdere shows hebben in het weekend en elke keer weer vol enthousiasme op het podium staan. Maar K3 kan het, zoveel is wel duidelijk!