7 jaar geleden
Prematuur voor je leven..
Mijn twee oudste piraten kwamen twee maanden te vroeg. Wat een rollercoaster was die tijd. Maar dat er zo'n lange staart aan zou zitten....
De dag dat ik eindelijk mijn twee lieve jongens thuis had, in hun eigen bed, vlak bij me, was geweldig en doodeng. Hoe zouden we het doen als ouders, en geen monitor meer die in de gaten hield of alles wel goed ging. We moesten er blind op vertrouwen dat het allemaal goed zou gaan. Vertrouwen op onze vechters.
We mochten/mogen zeker niet klagen, want ze deden het geweldig vanaf dag één. Het waren twee lange maanden maar we hebben nooit getwijfeld of ze het zouden redden, geen complicaties, alleen wat bij premature hoort, al kon ik er toen niet zo makkelijk over denken. Hoe vaak ik wel niet te horen kreeg, ja dat hoort erbij, niets bijzonders. Dat ervaar je toch wel anders als ouders, als de alarmen weer afgaan, je zoontje een bloedtransfusie moet, ademondersteuning. Nu kan ik het relativeren, vooral omdat ik zoveel erger heb gezien.
We wisten ook dat het eerste jaar uit nog veel ziekenhuis bezoeken zou bestaan, en dat we kinder fysiotherapeut aan huis zouden krijgen. Maar ik had niet door dat we twee en half jaar later nog met het label 'vroeg geboorte' te maken zouden hébben.
Alhoewel, dat klopt niet helemaal, natuurlijk zou hun ontwikkeling zeker tot de basisschool gevolgd worden, dat wist ik ook wel, maar niet wat dat met me zou doen.
Soms word het me even teveel, vooral op emotioneel gebied. Als ik te horen krijg dat ze achter lopen, wil ik schreeuwen, ja maar ze zijn veel te vroeg geboren. Maar als iemand zegt dat ze duidelijk kunnen merken dat ze te vroeg geboren zijn, dan word ik er toch een beetje boos/verdrietig over. Het slaat nergens op maar soms ben ik zo bang dat dit ze blijft volgen de rest van hun leven. Soms ben ik bang dat ze toch niet mee gaan komen met leeftijdgenoten.
Op die momenten moet ik mezelf echt tot de orde roepen. Beseffen dat het niet uit maakt, al doen ze misschien wat langer over dingen, al worden het geen hoogvliegers ( letterlijk tegen me gezegd) dan nog is het prima, weet je waarom?
Het zijn geweldige, lieve, leuke mooie jongens waar ik zielsveel van hou. Ze moesten vechten in het begin en dat hebben ze gedaan. Ze zijn uniek. Eigenwijs en druk zoals mama, stoer, behulpzaam, ondernemend als papa... Ze gaan het geweldig doen, ondanks dat ze te vroeg waren, dat weet ik zeker!!!
Anoniem
Die van mij is 6 weken te vroeg...met een behoorlijke slechte start. Ze is nu bijna 9 jaar oud en eigenlijk huppelt ze al haar hele leven net 'iets achter de feiten aan'.... Motoriek niet optimaal, heb 130x (bijna 4 jaar) in het zwembad gezeten voor ze haar zwemdiploma A had, spraak niet helemaal zoals het hoort, concentratie ver te zoeken, vanaf groep 1 al extra ondersteuning etc. .... en eerlijk is eerlijk; al 9jaar lang voer ik 'zwaarweer' gesprekken vanuit allerlei disciplines (school, sport, fysio, logopedie)..... en ben soms best wel eens jaloers op de ouders waar nog nooit een 'zwaarweer' gesprek heeft plaatsgevonden en altijd lekker gemiddeld meezwemt met de anderen.....ze is een winterkindje en heeft net wat langer (2,5 jaar) gekleuterd. Ze gaat over naar groep 5... maar wel met een citotoetsen ver onder het gemiddelde en veel onvoldoendes.... en toch hebben de docenten geloof in haar en ondersteunen haar van alle kanten, en zitten wij als ouders toch wat vaker op school om dingen te bespreken. Maar ik weet het gewoon zeker dat het goed komt. Er zijn ook genoeg dingen waar ze VER BOVENGEMIDDELD scoort dan het gemiddelde kind dat ik zie en ervaar. En die omarm ik des te meer....Wat een prachtmensje is het....ben mega trots op haar!
Anoniem
Ik ben ook te vroeg geboren. Ook 2 mandenen. Ik was altijd het kleinste en dunste in groep dat wel maar van rest ? Geen verschil. Zelfs ik ben afgestudeerd. Het komt helemaal goed met ze
Anoniem
Ik kan me enorm vinden in je verhaal.mijn twins zijn geboren op 28weken na strijd van bijna 6jaar ivf.ze doen het heel flink maar de enorme bezorgdheid over hun prematuur zijn blijft enorm.mijn zoontje heeft in mei net na hun eerste verjaardag ook nog een zware schedel operatie gehad waardoor ik nu nog meer schrik heb vanalles wat er nog komt. Je wilt dat ze het prima doen en kunne meelope met de rest.maar we hebbe wat meer geduld nodig.sommige mensen maken je met hun opmerkingen nog meer onzeker dan je al bent.ze hebben geen idee wat het is om je kinderen zo te hebben zien vechten
Anoniem
Wat kan ik me goed vinden in je verhaal. Onze mannen ook tweeling zijn geboren met 30.1 Zij hebben 11 weken in het zh gelegen met alle toeters en bellen en hard moeten vechten voor hun leven. Nu wil ik voor hun vechten voor alles wat er op hun pad komt. Onze jongens hebben een kleine achterstand met de fijne motoriek! En deze mama was het natuurlijk helemaal niet eens met de uitslag! Maar he als dag alles is mag ik toch best wel trots zijn op ze. En ondanks de regelmatige zh opnames komen ze er steeds weer boven op en sterker dan ooit!