Positief opvoeden? Hoe dan?

Wat een herkenbaar verhaal! Ik kom ook regelmatig in die negatieve spiraal terecht. Dan merk ik van mezelf dat ik zo kort op de kinderen zit en op bijna alles reageer, waardoor zij ook lastig worden natuurlijk. Dan probeer ik mezelf er aan te herinneren om positief te denken en van de kleine dingen te genieten. Daarnaast, in periodes dat de jongens meer grenzen opzoeken, probeer ik met mijn man een manier af te spreken om consequent op het gedrag te reageren. In een ideale wereld zou dat elke dag zo moeten zijn natuurlijk ? maar in praktijk hebben we toch elk een eigen stijl of andere accenten (en dat vind ik ook niet erg). Even op elkaar afstemmen heeft bij ons meestal vrij snel effect en geeft mij ook rust. Dan kan ik zeggen: Neem jij even over? En dan weet hij precies wat ik bedoel. Maar hét geheim ingrediënt van positief opvoeden... Daar ben ik ook nog naar op zoek ?

Ik ken het, het is soms lastig om peuters te begrenzen die écht alles willen uitproberen! ? Wat wel helpt is om ze een alternatief te bieden, bv. bij “niet slaan” zeggen wij ook vaak “aai <naam van wie geslagen werd>”, en als ze dan aait belonen we haar door haar te zeggen hoe flink ze is. Dat gaat natuurlijk enkel als ze speels slaat, als ze slaat omdat haar oudere zus bv. te dicht komt of haar te hard knuffelt helpt dat niet echt en geven we de zus ook naar haar voeten. Af en toe is het ook afwegen of het de “nee” wel waard is: soms is het gedrag dat je liever niet ziet maar eigenlijk geen kwaad kan. Tot slot maken we er soms een spelletje van, of is het soms de truck om er juist geen spelletje van te maken. Mijn jongste (21 maanden oud) loopt vaak weg omdat ze het grappig vindt dat we achter haar aan gaan. Mijn man laat zich altijd vangen en gaat er achteraan, maar ik blijf zo lang mogelijk zitten. Bij mijn man loopt ze dus gegarandeerd weg, terwijl ze bij mij aarzelt en vaak toch in de buurt blijft, want ze wil eigenlijk niet echt weg van ons. En als ze echt niet mag weglopen (bv. voor de veiligheid) zetten we haar in de buggy. Wat mij opviel bij haar oudere zus in de peuterpuberteit is dat ze zich wel wilde begrenzen als we zeiden dat iets niet mocht, maar dat gewoon nog niet kon. De jongste is wat meer een deugeniet en zoekt alle grenzen bewust op, maar ik heb daar toch van onthouden dat je té grote verleidingen moet weghalen (zoals die gitaar misschien) door die hoog en/of uit het zicht te leggen, want anders heb je geen andere keuze dan de hele dag nee te zeggen. Veel succes, er komt een einde aan eens ze die ontwikkelingsfase door zijn!

Probeer het zo te brengen dat hij het gevoel krijgt dat hij zelf heeft bedacht dat iets niet slim is, dan ben jij niet degene die continue 'nee' zegt. Bijvoorbeeld; wat zou er gebeuren als papa zijn gitaren kapot gaan? (Antwoord; dan wordt papa boos, verdrietig,.. etc. ) dus is het slim om daar dan te spelen ? Wat gebeurd er als je zo wild doet met dat glas water? (Morsen) dus, wat voorzichtiger aan?

Lastig he, ik weet er alles van Het is inderdaaad een fase!! Wat ik in die tijd vooral ben gaan doen is benoemen wat goed gaat. En het woordje niet achterwege laten. Dat is moeilijk, want dan kom je erachter hoe vaak dat je het gebruikt. Dus ipv niet het traphekje open doen, zeg je dan, laat het traphekje maar dicht. Je benoemt eigenlijk het gedrag wat je wel wil zien. Hier heeft dat enorm geholpen. Ze zijn inmiddels 8 en 11, maar we proberen het nog steeds op deze manier, zonder het woordje niet. En nee dat lukt lang niet altijd!! Succes