Snap
  • Kind
  • zoon
  • ADHD
  • Corona

Pittige weken

Corona en een kindje met ADHD.. 

Het moment dat corona de overhand nam over ons dagelijks leven. Kinderen moesten thuis blijven van school, hoelang? Dat wist niemand. Voor iedereen is dit pittig. Mensen die thuis moeten werken, mensen in de zorg.. ook ik kwam deels thuis te zitten. Ik werk in een kapsalon en ook wij moesten de zaak tijdelijk sluiten. Mijn man mocht gewoon naar zijn werk, dat betekende dus dat alles zo'n beetje op mij aan kwam. Zag ik er tegenop? Ja.. op dat moment hadden wij nog geen diagnose voor Skay. Elke ochtend op een bepaalde tijdstip starten met de opdrachten voor school, doordat hij moeilijk zijn focus kan houden was dit een enorme uitdaging voor hem en ook voor mij. De structuur die hij op school krijgt, die hebben wij thuis niet. Alles gaat gewoon door, huishouden, boodschappen, de kleine meid die rondloopt. En daarbij 'vreemde ogen dwingen' en daar geloof ik echt in! 

De weken gingen voorbij.. thank God dat het zo ontzettend mooi weer was. We hadden een klein beetje onze draai gevonden.. alles op zijn tijd, dat was de beste manier. Uiteindelijk werden we gebeld, er was een plekje vrij voor een thuis bezoek. Wat konden wij ervan verwachten? Daarvoor had ik eerst een kort gesprek met de behandelende arts en diegene die bij ons thuis zou komen. En wat een fijne vrouw is dat! Ik voelde meteen wel dat het wel goed zou komen.

We moesten gewoon ons ding blijven doen zoals wij altijd doen. Enigste wat zij ging doen is observeren. We hebben samen spelletjes gedaan en zo volgde er nog een aantal huis bezoeken. Ik ben zo opgelucht dat er een klik is..

Gelukkig werd al snel gezegd dat wij het al heel goed doen kwa opvoeding. Achter in mijn hoofd wist ik al wel dat wij een goede opvoeding hebben, maar toch begon ik er eventjes aan te twijfelen.. daar kwam de diagnose, "zware" ADHD. Zoveel onrust in zijn hoofd en lichaam.. ergens was ik opgelucht, dit was toch een stukje bevestiging van de gedachten die wij al jaren met ons meedragen..

Hoe nu verder? Tot de volgende blog!

Liefs, Selina