Pfff na al die spanning....We need a drink!

De echo is klaar. De arts staat op en wij verwachten dat hij dan zegt dat de lever er prima uitziet en dat hij ons nog een fijne dag wenst.

Maar dat gebeurd niet, hij wil de gemaakte echo’s beter bekijken en komt zo terug.
Pfffff okay, we wachten af.
Even daarna komt de verpleger weer binnen, er komt een andere arts nog een keer kijken… Drie artsen komen binnen en gaan met het echo-apparaat aan de slag.
Bij Marieke en mij breekt het zweet onderhand uit en onze hartslag is skyhigh.
Ruben ontgaat dit gelukkig, die ligt relaxt op het bed met wat speeltjes en kletst onze oren van het hoofd. Dat breekt de sfeer een beetje.
Ze zijn weer klaar. Vragen naar de uitslag heeft geen zin, dat weten we onderhand wel. Voordat we dat uberhaubt kunnen vragen zegt hij al dat hij een verslag schrijft en gelijk naar onze nefroloog zal sturen.
Mijn god zeg…we maakten ons niet zo druk want we hopen natuurlijk op een virus of dat het door de medicijnen komt, maar ze weten de spanning op te bouwen tot een punt waar Martijn Krabbé en Wendy van Dijk een puntje aan kunnen zuigen.

Snel gaan we naar de kinderpoli en we melden ons aan. De nefroloog is er nog niet.
Nee, denken we, die zal vast aan het overleggen zijn wie het slecht nieuws gesprek gaat voeren. Wachten duurt lang, en dan haal je van alles in je hoofd…
Ruben is zo lief en slim en schattig en leuk, zou dat zijn omdat ie niet lang onder ons zal zijn?? Jesus, denk ik, hou op met die malle gedachtes. Het is maar een leveronderzoek en ja de waardes zijn veel te hoog maar heeft een vast een verklaarbare oorzaak die de nefroloog ons zo zal uitleggen.
Eindelijk is ze er, we gaan zitten en ze vraagt; “Hoe is het met Ruben?”
We vallen nog net niet van onze stoel!
“Ehm…ja prima…..maar wij zitten wel een beetje vol spanning…”, zegt Mariek
Ze snapt het en ze begint te vertellen dat de labuitslagen goed zijn. De waardes zijn bijna weer genormaliseerd. “We hebben geen virussen gevonden dus dit komt dan waarschijnlijk toch door de medicijnen gezien deze rigoureus zijn aangepast.”
Mariek en ik knikken en kijken haar aan, en zij ons. Tegelijkertijd zeggen Mariek en ik; Maaaarrrrr??? “Ja, dat hadden jullie al wel door zeker..”, zegt de nefroloog.
“Het echo-apparaat die gebruikt is, is net nieuw. Deze ziet meer dan de oude echo-apparaten. Ze hebben een vlekje gezien maar waarschijnlijk is dit gewoon weefsel en heeft dat er altijd heeft gezeten. Om dit te monitoren zullen we een nieuwe echo maken, wanneer dat horen jullie nog, daar zijn ze nog over aan het overleggen.”
Dat we van de kinderpoli weglopen, grotendeels opgelucht, kijken Mariek en ik
elkaar aan en beiden zeggen we hetzelfde; “Een borrel zou nu best welkom zijn…”

Dus dat is nog even afwachten weer maar ook hier gaan we weer hard wishfull-thinken dat het inderdaad gewoon weefsel is en dat die nieuwe echo-apparaten veel te goed zijn!
Gelukkig is de daling van zijn leverwaardes ingezet. De medicijnen zijn drastisch verlaagd en heeft effect. Dit brengt wel weer andere vragen met zich mee, namelijk krijgt hij nu niet te weinig medicijnen om zijn afweer te onderdrukken? Gaat zijn afweer nu niet tegen zijn nier vechten?
We krijgen een bel-afspraak met zijn eigen nefroloog, vandaag was een collega nefroloog, over het verder te volgen beleid en nieuwe afspraken.

Lees meer over Ruben en ons op catelijne82.wordpress.com