Peuters en nieuwe woordjes.

BLOG 3 

Mijn dochtertje zit nu zo'n 4 maanden op de peuteropvang. Door het hele corona gebeuren is het brengen kort en snel. Niet gezellig even mee naar binnen, nee gewoon hups voor de deur. Een kus, knuffel, doei en een zwaaitje voor het raam. Voor haar aan de ene kant fijn want ze heeft niet veel tijd om na te denken en verdrietig te zijn als ik weg ga. Ze vind dat namelijk nog wel lastig.

Nu ze op de opvang zit, merk ik veel verandering. Zelfs in die hele korte tijd al. Ze komt met dingen thuis waarvan ik denk, hoe kom je daar bij? En dan denk ik, oh ja! van de opvang. Bij het ophalen zie ik namelijk dingen terug die de andere kinderen doen.

Ze doet gekke dansjes, maakt gekke geluidjes en heeft rare woordjes..

Dat laatste.. alles is poep, en kont en samengevoegd. Zo liep ze laatst bij ons op het speelveld, samen met het buurjongetje, (een jaartje ouder) met haar regenlaarzen rond te stampen door het gras. "Mamaaaa! Jij bent een poepiescheetkont!!" Uhh oke.. en ze lagen beide helemaal in een deuk. Ze liep vrolijk door te stampen in rondjes door het gras. Ineens stopt ze, draait zich om, kijkt naar het gras en zegt met een verbaasd gezicht; "huh?? Dinosauruspoep??". Weer moeten ze allebei lachen en beginnen ze allebei omstebeurt woordjes te roepen. "Poepiekont, poepiescheet, dikke kont, poep poep poep". Om vervolgens uit het niks rustig te gaan spelen in de zandbak. Soms zit ik met verbazing te kijken wat er allemaal gebeurd en hoe snel ze schakelen naar iets anders.

Ze hebben vaak waarschijnlijk geen idee wat ze zeggen, maar het feit dat ze een nieuw woord kennen, en een ander er om lacht maakt het leuk voor ze. En zodra en dan geen reactie op komt, of geen reactie meer op komt is de lol eraf. Totdat ze weer iets nieuws hebben en het allemaal weer van vooraf aan begint.

Die "poepfase" is hier gelukkig voorbij. Benieuwd wat het volgende gaat zijn!