2 jaar geleden
Peuterpuberteit terror
It's killing me..
Inmiddels zijn we meer dan 2 maanden onderweg met een baby en een peuter van bijna 3,5 jaar en het gaat grotendeels van de tijd goed, maar die peuterpuberteit lijkt er wel dubbel zo hard in te kicken - of kan ik het gewoon minder handelen door het slaap te kort?
Noah haalt de laatste tijd wel steeds vaker het bloed onder mijn nagels vandaag. Álles is een strijd, naar bed gaan, douchen, zijn jas aan doen, tanden poetsen, eten, in de auto gaan, letterlijk álles. Is het erg als ik zeg dat ik het soms oprecht niet leuk vind met hem? Ik schaam me daar ontzettend voor en vind het vreselijk dat ik zo denk, dat ik mijn eigen kind soms stom vind. Breekt mijn hart.
Ik doe zo mijn best om pedagogisch verantwoord te reageren op zijn - absoluut onacceptabele gedrag - maar soms barst bij mij ook de bom en dan jank ik met hem een potje mee. Het schoppen, slaan en schreeuwen kan ik gewoon niet accepteren. Een sorry komt er vaak nog wel vanuit hem en dan geven we een kus en knuffel en is het voor hem oké. Maar ik blijf me schuldig voelen en zoeken naar de juiste manier. Ben ik de enige die dit zo voelt? Iemand tips om toch de rust te bewaren? Want ik wil dit niet zo, niet voor hem, maar ook niet voor mezelf.
Mrs Smith
Hier precies zo, onze peuter van (bijna) 2,5 jaar was echt een droomkind. Zo enorm lief!! Iedereen vond hem echt een voorbeeld kind, en ineens sinds een maand of 3 lijkt hij wel bezeten soms… krijsen, schreeuwen, jaloers, slaan, baby gedrag… bizar! Ik mis mijn kleine lieve jongetje 😅 Wat mij enorm heeft geholpen is weer werken, ik kan dan echt veel beter geduld bewaren - zelfs ondanks de soms wat mindere nachten. Oh … en de peuter zijn middagdutje over laten slaan… savonds een drama, want moe, dus lastig… maar middagdutje niet gehad is wel rust savonds, en tijd voor de baby en/of jezelf. Peuter smiddags dutje gedaan is garantie voor een lange avond met zéker twee vervelende kinderen 😨 Maarja, elk kind is anders… but I feel you!