Peuterpuberteit met Sophie

Iets waarvan ik dacht, dat kan toch niet zo zwaar zijn… Nou, zodra ze bijna twee zijn begint het eigenlijk al met driftbuien. Tenminste bij ons dan. Ik geloof ook echt dat er kinderen zijn die hier geen last van hebben.

Sophie was een periode echt extreem. Ik heb haar vaak gewoon laten liggen. Ook al waren we in een supermarkt en iedereen keek ons aan. Ik schaamde me, maar als ik haar oppakte werd het alleen maar erger.

Ik heb vaak nadat ze weer kalm was, in een hoekje staan huilen. Vooral als ik een paar dagen alleen was en mijn energielevel op 0 stond. Je raakt als moeder echt uitgeput.

Als mensen dan zeggen; oh wat een lieve schattige dochter heb jij. Zeg ik vaak, nou je mag der lenen hoor. Dan zullen ze wel merken wat voor duiveltje het kan zijn.

Soms dacht ik wel, is er iets mis met mijn kind? Of wat doe ik nu weer verkeerd als moeder? Ik ben toen veel dingen gaan onderzoeken en het voornaamste antwoord was dat je er naast rustig blijven verder niks aan kon doen. “Het is een fase”. Heb eigenlijk een hekel aan dat zinnetje, maar het is toch echt de waarheid.

Het is ook gek hé, als je moeder het verkeerde beleg op je brood doet. Je niet mag ontbijten met snoep of chips. Je geen zand mag eten, je niet mag gooien met je spullen, je eten gewoon moet opeten en op tijd naar bed moet en het aller gekste, dat je naar je ouders moet luisteren. Het is ook allemaal wat hé!

Nu Sophie richting de 3 jaar gaat, heeft ze bijna geen driftbuien meer. Ze kan duidelijk uitleggen wat er is. Al kan ze evengoed nog wel eens uit het niets gaan huilen en schreeuwen. Ik probeer vooral rustig te blijven in deze situaties, ookal kook ik van binnen.

Ga jij nu door deze fase? Weet dan dat je niet alleen bent en het dus echt een fase is.

YOU’RE DOING GOOD SUPER MOMMY