Peuterpuberteit! Help mijn kind is kwaad

Peuterpuberteit in het kwadraat

 

Jeetje wat een fase zeg, om zo maar met mijn blog te beginnen! Onze Finn is op een maand na 2.5 nu en we zijn nu toch in een fase beland waarvan ik niet wist dat hij bestond.

Zoals eerder geschreven is hij eigenlijk het meest makkelijke kind wat je ergens mee naar toe kan nemen. Is dolgraag buiten, rent de hele dag, is mega sociaal met andere kindjes en wanneer hij iets uit mag zoeken in de winkel is alles : ‘nee mama, wil finn niet’. Maar daar lijkt een partij verandering in te komen in eens, te grappig! Voorheen was het bij alles wat hij niet mocht of wanneer hij zijn zin niet kreeg gelijk huilen. Tranen met tuiten en verdriet van hier tot ginder en dan ook echt om de kleinste dingen. Een lolly die hij om 6 uur sochtends niet kreeg tot een kop koffie van papa die hij niet op mocht drinken. Huilen was altijd het gevolg. (en nee, vaak gebeurde dat niet maar de emotie die er dan was wanneer iets niet ging zoals hij wilde was huilen)

En nu… meneer heeft het  ‘boos zijn’ uitgevonden en trekt echt werkelijk waar alles uit de kast om dat te laten zien. Stel je voor, kind is zoals gewoonlijk rond half 6 sochtends wakker en rent meteen naar de diepvries om er een mega Magnum uit te graaien. En goh, dat vind ik dan natuurlijk niet goed en vertel ik hem subtiel dat dat niet mag. Daar begint het riedeltje met het negeren wat ik hem zeg en dus gewoon alsnog die deur open trekken en een magnum pakken. Na nog 3x te hebben gevraagd ( lees: gecommandeerd) hem terug te leggen sta ik op om de magnum voorzichtig af te pakken en terug te leggen. Dan begint het circus. Van grommen, tot gillen tot stampen is meneer dan kwaad om dan vervolgens met twee gebalde vuistjes op mij af te komen met een zogenaamd boos gezicht en te zeggen : ‘ikke boem mama’ . Nou nee vriendje, we gaan niet slaan. Dat doet hij dan toch en lukt dat niet dan doet hij alsof hij tegen me gaat spugen. Waar hij dat vandaan heeft echt geen idee.  Vervolgens vertel ik hem dat hij nu echt op moet houden want anders kan hij gaan afkoelen bij de deur. Wij zetten hem al vanaf jongs af aan bij de deur wanneer hij echt iets doet wat niet kan, wat bij hem ook bekend is . Nou dat had ik verkeerd gedacht want ook dat maakt geen indruk meer. Tenslotte zet ik hem zelf daar neer , blijft hij nog even grommen en mag ik zo’n 15 keer opstaan om hem daar weer op zijn plek te zetten.

Dan zie ik mijn peuter veranderen in een klein gefrustreerd monstertje dat begrijpt dat hij het toch echt niet gaat winnen met op staan en weglopen en hoor ik continu : ‘tomme mama’ ‘toute mama’ ‘Finn niet brij (blij)’. Zie dan maar eens je lach in te houden want oh oh hoe hilarisch zijn deze momenten. Wij laten hem echt maar heel kort zitten want het gaat mij puur om het feit dat hij snapt waarom hij even af gaat koelen en dan roep ik hem altijd bij me. Komt hij ook altijd als een blij kuiken op me afgerend , snel een knuffel en weg. Nu proberen we ook echt te vragen waarom hij nou boos was en of hij dat niet meer wil doen maar dat lijkt nog niet zo bewust binnen te komen. Wel heeft hij het woord ‘Sorry’ ontdekt en zegt hij dan met een smile op zn gezicht : ‘Solly solly mama’. Echt, veeg me op.

Het is een fase zeggen ze dan en ik vind het echt mooi om te zien hoe de kleintjes de emoties ontdekken maar wat een draak is het dan . Nu klinkt het alsof ik een heel agressief kind in huis heb, dat is niet zo maar wanneer het eenmaal zo ver is dan gaat hij ook all the way 😉

Of er nog andere opties zijn op zulke momenten geen idee, ik ben wel eens benieuwd hoe andere mamas hier meer omgaan.