Peuterpuberteit en consequent zijn

Onze peuter zit in de peuterpuberteit. Vaak is hij heel erg lief. Hij komt aanrennen om je een kusje te geven als je 'au' zegt. En geeft intense knuffels gewoon omdat hij daar zin in heeft.

Aan de andere kant laat hij ook zich hysterisch krijsend op de grond vallen als het even tegenzit.

Bijvoorbeeld als de auto waar hij mee wil spelen ineens blauw is in plaats van geel.

Als ouder zit je soms met de handen in het haar. Het is nogal intensief om een peuter op te voeden. Er zijn talloze websites met adviezen voor ouders van peuters. Eigenlijk zeggen ze allemaal hetzelfde. Je moet duidelijk en consequent zijn. En geduld hebben. En dat is best een uitdaging af en toe.

Peuters op de sportschool

Op de sportschool geven we les aan peuters. Ook mijn peuter doet mee aan die les. Dat is heel erg leuk. Een feestje bijna. We doen allemaal verschillende oefeningen, lekker rennen, koprollen, valbreken en stoeien. Soms ook heel hard schreeuwen, stampen als een olifant, sluipen als een ninja of tikkertje met stokken. De oefeningen zijn kort en wisselen snel, zodat we de aandacht van de peuters erbij kunnen houden.

We zijn met twee docenten in deze les. Het lukt dan makkelijk om naast de oefeningen ook écht aandacht te hebben voor alle dingetjes waar de peuters druk mee zijn. Een haarelastiekje. Een roze veter. Een nieuw hondje thuis of een nachtje logeren bij opa en oma.

Consequent, duidelijk en geduldig zijn is het belangrijkst. Als dat lukt, dan gaat de les prima. En voor een half uur, of een uur, is dat ook niet zo ingewikkeld. Tegen de tijd dat de eerste peuter komt vragen wanneer papa of mama weer komt, en dat ze nu wel moe zijn, is de les alweer afgelopen. En dan mogen de peuters weer terug naar papa of mama.

IJsjes als ontbijt

Dezelfde tactiek probeer ik thuis ook met mijn eigen peuter. Alleen is 24/7 consequent zijn een heel ander verhaal dan één peuterles. En de peuter weet dat volgens mij ook.

Ik doe echt mijn best om consequent te zijn, maar de peuter is nogal volhardend.

Zo begint hij vaak te zeuren om een ijsje als ontbijt. Hij krijgt dan meestal het verrassende antwoord: 'Nee'. Of eigenlijk in een meer peutervriendelijke vorm: 'Dat mag niet, je mag wel deze. Welke wil je? Een banaan, yoghurt of een broodje?' Het maakt niet uit wat ik hem voor keuzes geef, het antwoord van de peuter blijft steevast hetzelfde. 'Hoef niet die, ijsje wel.'

Afleiden wil ook nog wel eens lukken. Hij vindt het bijvoorbeeld erg leuk om koffie te maken. Kopje klaarzetten. Papa twee suiker, mama niet. Knopje drukken en herrie. Wat wil je nog meer?!

Alleen na het koffiezetritueel zijn we weer terug bij af. 'Mama, ik ijsje?'

Zelf doen

De peuter is al groot - vindt hij zelf. Daarom kan hij ook alles zelf doen. Als het even niet lukt, is dat nogal frustrerend. En helpen is meestal uit den boze.

Zo heeft hij een winterjas met een scheve rits en een zomerjas waar de ritstrekker afgebroken is. Allebei niet de meest handige jassen om te leren hoe je een rits dicht doet, en dat geeft een hoop frustratie.

De peuter draagt ook graag vesten. Geen idee waarom, maar hij vindt ze allemaal prachtig. 'Ik vest!' Zijn vesten hebben grote, goedwerkende ritsen. Met grote stevige ritstrekkers. Ideaal om te leren hoe je een rits dicht doet. Alleen wil hij bij zijn vesten het juist niet zelf doen. Ik mag rustig alles dicht doen, zodat hij vervolgens weer kan worstelen met zijn jas..

Uitproberen

De peuter wil graag alles zelf ontdekken. Ik kan wel zeggen dat eten in stukjes handig is met een vork en yoghurt beter gaat met een lepel, maar hij wil dat graag zelf uitproberen. Op zich vind ik dat geen probleem, zolang hij maar niet met de vieze lepel/vork in zijn drinken gaat roeren..

En niet alles door de kamer smijt als blijkt dat het toch niet zo makkelijk gaat als hij had gedacht.

Grenzen verkennen

Ook gaat meneer graag op ontdekking. Veel meer dan dat zijn broer dat deed. Als je tegen zijn broer zei - als peuter en nu nog - dat hij in de speeltuin mag spelen, dan gaat hij geen millimeter over de grens van de speeltuin heen. Hij deed dat gewoon niet.

De peuter daarentegen kijkt even rustig om zich heen. Ziet dat er een paadje uit de speeltuin loopt. En weg is hij. Hij kijkt nog wel even om om te kijken of je hem gezien hebt, maar daarna gaat hij gewoon weg. Op ontdekking. Ongeacht of je wel of niet keek.

Dat is voor mij wel even wennen. Zeker nu we op de sportschool buiten lesgeven en hij ook overal heen kan. Gelukkig blijft hij meestal vlakbij zijn grote broer en voorbeeld.

Emoties

De stemming van de peuter kan in een fractie van een seconde omslaan. Echt alle kanten op. Lief, boos, blij, agressief, verdrietig of grappig. Soms komen alle emoties binnen tien minuten voorbij.

Laatst was de tablet van de oudste leeg. Hij baalde daar een beetje van, want na een lange dag buitenspelen en trainen op de sportschool wilde hij even relaxen op de bank. En toen was de batterij leeg. Jammer.

Ineens pakt de peuter zijn tablet af, rent naar het stopcontact, klimt op de stoel zodat hij erbij kan en probeert de oplader erin te stoppen. Het lukte niet helemaal, maar wel zo lief. Even later is de goede bui weer over pakt hij al het speelgoed van de kleuter af.

Zo kan hij uit frustratie alle lego bouwwerken van zijn broer kapot gooien en de brokstukken vervolgens door de kamer smijten. En weer even later in schateren uitbarsten omdat hij een speelgoedvis op zijn hoofd heeft gelegd. De peuter heeft een bijzonder gevoel voor humor.

Pittig

Ik vind opvoeden een flinke uitdaging. 24/7 de zorg voor twee kindjes. En dan ook nog met z'n tweeën. We zijn al een ruim een jaar veel thuis, dus er is bijna altijd wel een ouder beschikbaar voor elk kind. Koekie dus. Zeker als je meeneemt dat sommige mensen er alleen voor staan, drie of meer kinderen hebben of zorgen voor kinderen met serieuze problemen.

Wij hebben dat allemaal niet en toch vind ik het af en toe best pittig. De gebroken nachten - nog steeds. De ruzies om niks. En het hysterisch krijsen - en vechten voor zijn leven - als de peuter zijn zin niet krijgt.

Je krijgt er zoveel voor terug

Gelukkig zijn het naast alle peuter en kleuter perikelen echt hele leuke kinderen. Ik ben natuurlijk iets bevooroordeeld, maar ik vind ze echt geweldig.

Ik geniet van de creativiteit, de kinderlogica en de spontane knuffels. Het lekker samen kunnen spelen. Samen verkleden bijvoorbeeld. De oudste als dappere ridder compleet met harnas, schild, helm en zwaard. De jongste als lieveheersbeestje met hellebaard (!), als helper van de ridder. Of als koe, terwijl de kleuter echt vindt dat de koe alleen maar een cowboy kan helpen en geen ridder.

Mijn moeder zei altijd dat alles bij kinderen een fase is. Voor je het weet is het alweer voorbij. Dat geldt voor de verkleedpartijen en waarschijnlijk ook voor de peuterpuberteit.