Owen kwam met koortsstuipen op de kinderIC

Op naar het AMC…

De mannen van de ambulance arriveerde, het was fijn dat dit de zelfde waren als van huis naar Hoorn. Achteraf kregen wij te horen dat zij de rit hadden aangevraagd. Om voor ons een bekend gezicht te hebben en omdat ze van de case wisten. Het was nog even de vraag of Owen met de ambulance van Hoorn naar het AMC mocht, of dat hij moest worden opgehaald door een kinderambulance vanuit Amsterdam. Eigenlijk een mobiele IC. Doordat Owen al die tijd zelf heeft geademd was dat niet nodig en konden we gelijk vanuit Hoorn naar het AMC.

Owen z’n armen begonnen te bewegen waardoor zijn infusen niet meer goed zaten. Ze maakte extra spalken van spuugbakjes, hier kwam toen wel tussendoor even een kleine glimlach. We gingen naar de ambulance. Ik mocht weer voorin zitten en naast de 2 van de ambulance ging ook de kinderarts mee. Net in de ambulance maakte Owen voor het eerst weer geluid en wreef hij in z’n ogen, maar zat nog steeds in de stuipen. Waardoor hij nog een beetje medicatie extra kreeg. Snel appte ik Rob nog even wat er gebeurde, zodat hij ook weer even op de hoogte was. Met 170 km/h en sirenes gingen we naar AMC. De emoties overvielen mij het ene moment moest ik hard huilen ander moment was ik weer rustig. Dat ik rustig was kwam dat ik vaak even door het raampje naar achter keek en de kinderarts en de ambulancebroeder rustig zag praten en hij Owen z’n hand de hele rit heeft vastgehouden. Dit was erg fijn om zo te zien, gevoel dat hij daar niet zo alleen lag.

In het AMC

Bij aankomst in het AMC werden de deuren van de ambulance open gedaan en zag een grote glimlach van beide. Owen was eindelijk uit zijn stuipen en lag nu in diepe slaap. Dit put je natuurlijk uit en Owen heeft zoveel medicijnen gehad. Ik kreeg even rustig het moment om Owen een knuffel en een kus te geven voordat we naar de IC zouden lopen. Ik belde Rob gelijk in om te zeggen dat Owen eruit was, ook hij was opgelucht. Hij reed op de ring dus was er ook bijna.

Ook hier stond weer een teams klaar voor Owen. Hij werd overgedragen naar het grote ziekenhuisbed en de kinderarts vanuit Hoorn deed de overdracht. Niet veel later was ook Rob er. Er werden nog diverse vragen aan ons gesteld en waren alles even aan het installeren. Toen het op de kamer rustig was kregen wij een rondleiding over de afdeling. Ook hadden we nu even een moment samen om tegen elkaar te zeggen wat er nou is gebeurd. Het was nu rond 21.30 uur, maar voor ons gevoel leek alles niet zo lang te duren. Gewoon een gekke film waar je in terecht bent gekomen

Mijn moeder en zusje waren ook onderweg naar Amsterdam om spullen voor ons drieën te brengen. Toen ik terug kwam met hun op z’n kamer kwam de neuroloog ons nog vertellen dat ze ruggenprik wilde doen. Ik dacht dat ze dit alleen deden voor verdoving, maar dat gebruiken ze dus voor meer. Ze wilde hersenvocht afnemen om uit te sluiten dat hij geen hersenvliesontsteking heeft. Beide schrokken we even, maar waren blij hoe ze aan het handelen waren en dingen aan het uitsluiten waren. Wanneer ze aankwamen mochten ze ook nog even bij Owen kijken. Rob z’n broertje en schoonzusje kwamen ook even langs, die wonen 5 minuten bij het AMC vandaan. Dat was even fijn want zij waren er in de tijd dat de ruggenprik werd gedaan. Wij zaten in de ouderlounge van het Ronald Mc Donald en zo hadden wij wat minder zenuwen tijdens het wachten hiervan. De neuroloog kwam vertellen dat het goed was gegaan. Ook hun mochten nog even bij Owen kijken en zijn ook niet veel later naar huis gegaan.

Ook wij gingen ons klaarmaken voor de nacht. We kregen een extra kamer zodat we beide konden blijven. Dit mocht omdat het rustig was op de IC en het al erg laat was om nog naar het Ronald Mc Donald huis te gaan. Dit was super fijn! Net voordat ik naar de andere kamer zou gaan, Rob kon toch niet slapen dus die zei ga jij maar proberen te slapen, kregen we de uitslag van de ruggenprik. GEEN HERSENVLIES ONTSTEKING. Met een gerust hart ging ik naar de slaapkamer, ook met de gedachte dat tegen ons was gezegd dat Owen de nacht niet wakker zou worden (medicatie en de uitputting van de stuipen)

Je ligt in bed en probeert te slapen, maar alles speelt nog 100x in je hoofd af. Rond 2 uur ben ik in slaap gevallen en om 4 uur werd ik wakker. Ik had appjes van Rob ‘ons mannetje is er weer’ met een filmpje erbij dat hij aan het zwaaien was en een olifantje nadeed. De tranen liepen over mijn wangen, dit had ik totaal niet verwacht. Ik moest naar de WC dus ik liep over de gang. Toen gaf de verpleegkundige aan dat Owen nog wakker was en filmpjes zat te kijken. Owen was zo goed de oude, alleen viel hij steeds om van de vermoeidheid en medicatie. Hij wilde niet gaan slapen dus om 05.30 ben ik terug naar de mijn kamer gegaan in de hoop dat hij in slaap zou vallen, gelukkig gebeurde dit.

De volgende ochtend

Om 07.45 ging ik naar de kamer van Rob en Owen die waren nu ook wakker. Ik was al iets eerder wakker, dus toen Rob appte ging ik daarheen. Owen was helemaal afgebouwd van de medicatie voor de stuipen, dit hadden ze de nacht gedaan en hadden ze ook sneller gedaan omdat het zo goed ging.

Owen was nog best moe, dus die was weer in slaap gevallen. Zo konden wij even rustig ontbijten in de ouderlounge. Nadat ik de spullen van het ontbijt had teruggebracht, kwam de verpleegkundige dat we een gesprek hadden.

We zaten in de vergaderruimte met de SEH arts, arts, en verpleegkundige. Hierin werd alles nog even doorgenomen. Wat er nou gebeurd was en kregen we ook meer uitleg over koortsstuipen en waarom ze alles deden m.b.t. de ruggenprik enz. Een erg fijn gesprek. De kinderarts/neuroloog moest nog even langs komen, maar die zou beslissen of Owen naar Hoorn mocht. Toen zei er was sliep Owen nog steeds en deed een paar testjes wat nog kon, maar alles zag er goed uit en Owen mocht teruggeplaatst worden naar Hoorn. We moesten nu wachten tot er een ambulance beschikbaar was, die zou tussen 11.00 en 14.00 uur komen. Prima wij gingen nog in de ouderlounge zitten, want Owen sliep nog. Daar hebben we nog toestemming gegeven om het hersenvocht wat van Owen over was te gebruiken voor onderzoek. Wanneer we teruglopen naar de kamer stonden ze van de ambulance al in de kamer. Die hadden we nog niet verwacht, maar super fijn. Het was 11.30 uur en op naar Hoorn. Rob ging onze spullen pakken en ik met Owen mee. Owen lag nog steeds lekker te slapen, dit wilde eerst niet op z’n rug op de brancard, dus toch maar lekker op z’n buik.

Ik mocht nu ook bij Owen achter in de ambulance zitten, daar gingen we dan gelukkig zonder toeters en bellen naar Hoorn.

Lees mij volgende blog verder voor het verblijf in Hoorn en hoe nu verder.  

Leestip: Nog geen 30, maar: mijn baarmoeder moest eruit