Overrompelend besef

We waren op vakantie en genoten enorm met z’n vieren; zon, zee, strand en een heel tof zwembad.

Karsten vermaakte zich heel goed met de glijbanen, stiekem zwemmen zonder zwembandjes (met een van ons erbij uiteraard) in het zwembad, zelfs het pierenbadje is toch ook uitdagend genoeg voor hem.

Na een aantal dagen ontdooit Vesper in het zwembad. Eindelijk wil ze van de mini glijbanen af, zelfs die met sproeiers!

Vesper gaat het trappetje op handen en knieën op en door het tempo waarmee ze dat doet, ontstaat er een rij achter haar. Sommige kinderen willen haar voorbij, maar dan roept ze hard “nee” en blokkeert het pad. Of de kinderen nu kleiner of groter zijn dan zij maakt haar niets uit. Ik grinnik in mezelf (nee, zeker niet hardop want dan zou madam beledigd zijn!) en laat haar rustig haar ding doen. Ze doet het goed!

Nadat dit zich een aantal keren heeft herhaald besluit Vesper dat ze net als de kinderen die haar voorbij willen, ook rechtop lopend de trap op wil. En het liefst zonder mijn hulp!

Maar die coördinatie lukt haar nog niet, wat totaal niet erg is. Vesper raakt zichtbaar gefrustreerd en ineens besef ik het… dit wordt onze nieuwe fase; een fase waarin Vesper mee wil met de andere kinderen, maar dat ze dat motorisch gewoonweg nog niet kan. Dat anderen Vesper 3 keer kunnen inhalen op 1 rondje van haar. Kleine dingen als van een glijbaan af gaan, trappetje op en over. Even lekker zelf rommelen of klimmen en klauteren zit er voorlopig niet in, niet zonder hulp. En ze wil het zo graag…

Vaag herinner ik me wat een oud-collega jaren geleden ooit zei over haar kind met een cerebrale parese; dat het soms zo’n struggle voor hem kon zijn dat hij cognitief op niveau is, maar motorisch niet mee kon. En dat dit vaak is bij kinderen met CP (uiteraard is ieder kind uniek, met eigen mogelijkheden en uitdagingen).

En dan slaat het ineens in als een bom, daar in dat pierenbadje in de zon en ik probeer zo hard mijn tranen te bedwingen. Dankzij mijn zonnebril en al het gespetter daar valt die enkele traan die toch over mijn wang rolt gelukkig niet op. Stom hoe emoties je soms zo kunnen overvallen.

Ik was zo bezig met kijken naar alle dingen die Vesper toch maar voor elkaar krijgt, zo onwijs trots! Zo bezig met genieten dat ik me nooit had bedacht dat Vesper cognitief inmiddels al verder kan zijn dan haar motorische ontwikkeling. Ze begrijpt zoveel en is zo pienter! Wel vaker merk ik wat frustraties vanwege dingen die motorisch niet lukken.

En ik heb er vertrouwen in dat Vesper zich heus nog wel verder zal ontwikkelen, ze heeft zo’n drive en ontwikkelt motorisch nog steeds vlotter/beter dan voorspeld was. En buiten al dat spannend is, boffen we enorm met onze kinderen. Dat ideale plaatje die ik ooit voor ogen had is er toch maar gewoon; twee heerlijke kids die dol zijn elkaar! Ik voel me zo rijk!!

En soms…. Soms besef ik even heel hard dat Vesper vast nog veel vaker tegen dit soort muren zal lopen en het liefst zou ik alle lasten dragen voor haar. Dat ik dat niet kan doet me nu gewoon even een beetje pijn.