Opvoeden: Zo doen wij dat!

Hi, daar ben ik weer! Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven, maar het begon weer te kriebelen! 

Deze keer neem ik jullie mee in onze manier van opvoeden. Allereerst wil ik zeggen dat als jouw/jullie opvoedwijze niet hetzelfde is als die van ons, dat dat natuurlijk ook hartstikke prima is! Maar misschien kan ik sommigen van jullie wel een gevoel van opluchting geven door te praten over onze opvoedwijze.. Wie weet!

Als jullie mij op Instagram volgen (@mama.van.nola), weten jullie misschien al dat Nola een ander slaapschema heeft dan de meeste kindjes van haar leeftijd (12 juni is ze 1 jaar geworden): Ze gaat namelijk samen met ons naar bed (rond 22:00) en valt dan meestal in slaap tussen 23:00 en 23:30. Ergens tussen 05:30 en 07:00 meldt ze zich dan voor een fles en vervolgens slaapt ze weer door tot ergens tussen 11:30 en 12:00.

Ik begrijp dat er nu mensen zijn die dit vol onbegrip lezen, haha! Maar eerlijk gezegd vinden wij het beide als ouders wel prima zo: We wisten al vanaf dat ze een paar maanden oud was, dat ze gewoon (nog) niet graag in haar eentje op haar kamertje ligt terwijl wij nog beneden zitten: Ze wil er echt graag bij zijn! Nou, wie zijn wij dan om zo'n klein meisje te zeggen dat ze dit niet mag?

En nee, eerder naar bed brengen werkt bij haar niet: Je kunt haar om 19:00 naar bed brengen en dan slaapt ze alsnog pas rond 23:00. Ook als je haar 's ochtends vroeg wakker maakt en haar overdag niet teveel laat slapen. Het enige verschil is dat je dan een heel chagrijnig kindje hebt! Tuurlijk, elk kindje heeft zijn/haar woede-uitbarstingen, maar ik moet eerlijk zeggen dat Nola over het algemeen een heel tevreden meisje is!

Als ze volgend jaar vanaf juni 2 ochtenden per week naar de peuterspeelzaal gaat, zal ze langzaam maar zeker een ander slaapschema ontwikkelen, al zijn we er zeker van bewust dat dit de eerste paar maanden nog wel anders zullen zijn. Maar dan heeft ze in ieder geval een doel om vroeg voor naar bed te gaan en op te staan. Ik kan thuis wel een hoop met haar ondernemen, maar dat vindt ze lang niet zo boeiend als echt ergens heengaan. En hoewel we al zo'n 3x in de week een flink stuk gaan wandelen (nou ja, zij dan in de buggy of draagzak), ben ik niet van plan om dit dagelijks te doen en kan ik haar ook niet elke dag meenemen naar de dierentuin (bijvoorbeeld). 

En ja, ze slaapt ook nog eens tussen ons in. Sinds dat ze een maand of 6 is. Daarnaast heeft haar ledikantje, totdat ze ruim 5 maanden was, ook op onze kamer gestaan.

Ook wordt ze gelijk getroost als ze huilt: Je ziet heel goed aan Nola wanneer ze nep huilt, dat scheelt (die huiltjes waar ze zelf stiekem om moet lachen, niet 10 minuten flink huilen). Maar vanaf het moment dat ze huilt, troosten we haar gelijk. Zo'n kleintje huilt vaak om een reden: geborgenheid, liefde en aandacht, honger, dorst, kleding dat niet lekker zit, (over)vermoeidheid of iets dat niet lukt of gewoon eng is. Vandaar dat wij haar gelijk troosten om haar te laten weten dat we er zijn als ze ons nodig heeft en dat iedere emotie oké is. 

Zijn wij daardoor gekke hippie ouders? Het zou zomaar kunnen dat anderen dat denken (daar durf ik zelfs om te wedden), maar ik verwacht echt niet dat Nola tot haar 18e nog bij ons wil liggen en we zien daarom wel waar het schip strand.

Het is ook echt geen kind dat overdag 24/7 aan ons been hangt, in tegendeel: Ze doet graag haar eigen ding en vindt het prima als zo nu en dan iemand meekijkt of haar helpt, maar ze wil echt niet de hele tijd op schoot zitten en knuffelen.

Eigenlijk geeft het mij (en Rick volgensmij ook, als ik even voor hem mag spreken) heel veel rust dat we al vanaf dat ze nog maar heel klein was die strakke schema's meteen hebben losgelaten: Zo wilde ze al vanaf de geboorte om de 2 uur een fles. En dan krijg je van het ziekenhuis, consultatiebureau en andere ouders te horen dat je dit eigenlijk gewoon moet uitstellen totdat het "echt niet meer gaat", maar waarom? Als ze honger heeft, heeft ze honger. Of dorst. Ik verplicht mezelf ook niet graag om nog een uur te wachten als ik echt honger of dorst heb. 

Dus: go with the flow, dat is hoe wij het doen. En ik kan je zeggen dat het enorm bevrijdend is als je jezelf daar echt aan over geeft en vooral niet luistert naar de meningen van anderen. Maar nogmaals: Voelt dit voor jou niet oké, doe het dan vooral niet! En luister naar je eigen gevoel. ❤️