Opname take 26

Het klinkt als het maken van een film maar het is eerder een documentaire. Een documentaire over hoe het missen van een klein stukje in een klein, miniscuul gen een heel leven op zijn kop draait. Een aantal levens zelfs.

Ik lig hier weer naast je ziekenhuisbed, te luisteren naar alle biepjes en verpleegster-crocs die zich piepend door de gang voortbewegen met een vaart waar Usain Bolt jaloers op kan zijn.

Dit keer is het "niet zó erg", je hebt maar twee kleine epilepsie aanvalletjes gehad en infecties verzameld alsof het pokémon zijn. Gotta catch 'em all : kinderdagverblijf editie. Al is het voor jou weer traumatiserend en ik ga niet liegen, voor mij ook. Wat lijkt ze ineens klein in die ijzeren kooi, al zal het best een comfortabel bed zijn want ze slaapt al uren om tegen de koorts te vechten, zo'n gezellig hoopje mens in zo'n ongezellige omgeving. Het klopt niet.

Dat gevoel komt elke keer terug, hoe normaal dit soort situaties ook geworden zijn voor ons, dit klopt niet. Ze is 2 en een half en kent de verpleging bij naam in 2 verschillende ziekenhuizen. Ze is 2 en een half en al vaker als speldenkussen verkleed dan prinses of cowboy. Ze is 2 en een half en al 2 en een half keer zo sterk als ik ooit zal zijn. Want morgen, of de dag daarna, of de dag daarna,...gaan we naar huis en wandelt zij binnen, vraagt om rozijntjes, ploft zich neer op de bank en vraagt om de tien miljoenste keer dezelfde Bumba show op te zetten en ze gaat weer door. Ik moet mentaal een week tijd nemen om alles weer op te nemen en te verwerken, fysiek zou ik liefst een jaar bijslapen, en ga stapsgewijs door. Zij rent. En dat maakt het zo zwaar, ze wilt vooruit, rennen in de wereld en die gaandeweg ontdekken. Waarom is het haar niet gegund dit zorgenloos te doen? En waarom kan ik haar hier niet bij helpen?

Waarom, dat blijft de vraag die mijn hoofd doet tollen van 's ochtends tot 's avonds.

Weet je toen ik vorige keer schreef over mijlpalen in een doosje? Morgen zou ze er eentje uit mogen halen, gaan wennen op school. Prachtig.

Maar weer uitgesteld.

Veel beterschap lieve meid in de ijzeren kooi, in slaap gezongen door biepjes, mama zit hier en waakt nog even extra.