Op zoek naar antwoorden: Doorgaan of stoppen?

“Moet je niet gewoon stoppen met zoeken en accepteren hoe het is?”

Deze vraag is me al meerdere malen gesteld als het (medische) traject van mijn dochter ter sprake komt. En eerlijk is eerlijk ook ik heb me meer dan eens afgevraagd waar we goed aan doen, moeten we juist doorzetten of moeten we stoppen. Toch doet deze vraag me ontzettend pijn. Denk je dat we dit voor niks doen? Dat we overdrijven, ons aanstellen? Vast niet, maar mensen zien natuurlijk ook niet wat er achter gesloten deuren afspeelt. Daar doe ik zelf ook aan mee, een blik op mijn instagramfeed toont gezellige, leuke en lachende foto’s. Klopt ook, die zijn allemaal oprecht! Wat ik alleen niet laat zien zijn de minder leuke en gezellige momenten. De momenten dat het mijn dochter (en mij) teveel wordt en ze moeite heeft haar emoties te uiten, iets wat haar bijna alleen lukt bij ons. Dat we haar dolgraag willen helpen, maar zo ontzettend zoekende zijn en niet weten welke kant we op moeten. Dat terwijl ik zelf ook worstel met allerlei dingen. Daarnaast doet het me verdriet dat iemand suggereert te stoppen met onze zoektocht, omdat ik haar niet tekort wil doen. Ze verdient zoveel meer, ze verdient alle liefde en steun die we haar kunnen geven. En haar helpen door samen uit te zoeken wat er speelt en vooral hoe we haar zo goed mogelijk kunnen ondersteunen hierin. Dus gaan we door met het zoeken naar antwoorden. Wat betekent dat we de komende periode weer een nieuw traject in gaan, dat hopelijk tot meer antwoorden leidt. Tot die tijd troost ik me met de wetenschap dat ze op een hele fijne school zit, waar ze het getroffen heeft met hele lieve en fijne juffen. Waar ze zichzelf kan zijn en op haar eigen tempo kan ontwikkelen. En ondertussen zal ik er elke dag weer voor haar zijn en zoeken we samen naar wat wel en niet werkt. En soms helpt het me ook om dan naar die instagramfeed te kijken met alle leuke foto’s en herinneringen om weer even op het positieve te focussen.