Op glad ijs

Vanmiddag stonden m'n kinderen voor het eerst op schaatsen, samen met mijn man, op de ijsbaan in de binnenstad. Ik stond aan de kant met de camera, de veiligste plek voor mij ;-) Ze hadden het overduidelijk naar hun zin, vooral m'n zoon vond het geweldig achter de pinguin om zich aan vast te houden (zoveel leuker dan de stoel van vroeger). Hij genoot met volle teugen met een grijns van oor tot oor! Prachtig! M'n dochtertje was het iets eerder zat en wilde naar huis, ze was moe en had het koud ondanks de sjaal en wanten. Maar toch, ze heeft het geprobeerd! Eerlijk gezegd zijn ze verder gekomen dan hun moeder. Ik heb vroeger nooit echt leren schaatsen. En toen ik het in klassenverband eens moest was het een drama, want ik was de enige die het niet kon. Sindsdien heb ik het zelfs niet meer willen probere. Nu was ik ook nogal bang aangelegd, want rolschaatsen werd ook geen hobby. Steltlopen evenmin. Noem het een beetje klunzig, motorisch niet zo handig, bang om te vallen. Ik denk dat het faalangst is, de motorische variant, want ik had ook een hekel aan toestellen bij gym en zweette peentjes als ik in de rij stond om bok te moeten springen. Mocht iemand dit enigszins herkennen, dan hoor ik het graag, want ik voel me hier nogal een eenling in. Ik voelde me destijds het buitenbeentje (iedereen scheen alles maar te kunnen) en nu nog (stiekem zou ik het wel willen kunnen, maar ik zou me rot schamen als ik het zou moeten proberen, wat een complete afgang zou worden) Hoe dan ook, ik zie dat i.i.g. zoonlief er plezier in heeft. Hij was wel hondsmoe na een aantal rondjes met en zonder papa erbij. Thuis warmen we ons op met een kopje thee en bedenk ik wat we morgen gaan ondernemen... iets waar mama ook een rol in kan spelen, behalve het op film vastleggen in ieder geval...