Op de SEH.

Helaas was papa midden op zee en kon hij niet binnen een aantal uur terug zijn. Oma bleef thuis bij Levano en allerliefste lievelingstante hebben we van haar huiswerk geplukt en mee genomen naar het ziekenhuis. Alleen rijden was met het spugen en wegvallen geen optie.

Ik kan me vaag herinneren dat Noven onderweg nog een paar keer weg is gevallen en dat tante hem daardoor op schoot heeft genomen. Hij hing zo slap als een vaatdoek en werd ook koortsig. Op zo’n moment trap je het gaspedaal net iets verder in dan dat mag. Achteraf gezien niet zo handig natuurlijk om een moeder in zo’n situatie zelf te laten rijden maar dat terzijde, we waren sneller dan ooit in Goes en kregen vrijwel direct een kamer op de SEH toegewezen. In het snelle schakelen hebben we alleen voor Noven kleding gepakt. Wij zaten daar, van top tot teen onder gespuugd in een klein kamertje. Noven reageerde amper op het bloedprikken en het infuusje wat hij in zijn arm kreeg. Hij moest wel heel ziek zijn want meestal gilde hij al moord en brand bij het zien van een dokter.

Het duurde ongeveer een half uur tot Noven de boel weer lekker onder spuugde (heel de grond en vooral ook tante, die net was opgedroogd van de vorige spuug aanval zat onder) Hierna is Noven in een diepe slaap gevallen. We kregen hem ook niet meer goed wakker. Even later kwamen de bloeduitslagen en hoorde wij dat Noven met spoed een echo zou krijgen, verder wisten we nog helemaal niets en we moesten afwachten. 

Ik nam het mijzelf kwalijk. Ik was zo bang dat Noven iets giftigs had ingeslikt, al wist ik echt niet hoe aangezien ik een traphekje naar de keuken heb die altijd dicht is en een haakje op het kastje. Ook had ik alles nog een keer laten controleren op batterijen en er miste echt niks. Ik bleef mijzelf maar verontschuldigen tegen de verpleging en toen ze over een operatie in het Sophia begonnen raakte ik in paniek. 

Eerst de echo maar afwachten ..