Onvoorwaardelijk houden van wat er wél is

Op de momenten dat het even wat minder gaat voel ik de drang om weer een post te schrijven. Deze keer gewoon luchten van mijn gedachten, gevoelens en mezelf toespreken dat ik trots mag zijn op hoe wij het samen allemaal maar fixen.

Vorige week overleed plotseling de juf van Jule op jonge leeftijd. Een hele vlaag van angst en paniek overvalt me al de hele week. Wat als dat bij ons gebeurd, dat kunnen wij niet aan! Die gedachten hebben mij gek gemaakt. Alleen komen te staan met een zorgintensief kind en een peuter(puber)… 

Alle ballen hooghouden als, mama, dochter, zus, vrouw, vriendin, etc. Soms wordt het allemaal eventjes teveel en dat is niet erg. Als je maar op tijd aan de bel trekt en om hulp durft te vragen. Hulp vragen dat is wat ik niet snel doe, uit trots, maar wat ik zeker vaker mag gaan doen. 

Afgelopen kerst had Neal zijn moment helemaal niet en ook dat hoort er helaas bij. Structuur was weg, de dagen waren anders en dat uit zich in niet naar bed willen, snachts wakker worden, grommen, schreeuwen, stereotype gedragingen, huilbuien, hangen en noem het allemaal maar op. Gelukkig toen de structuur van zijn OPD weer terug was herpakte hij zichzelf redelijk snel en ging het langzaam beter. Maar echt uitrusten in de vakantie zat er voor papa en mama niet in. Dat terwijl het voelde alsof het écht nodig was en misschien voelde het niet alleen zo, maar was het stiekem ook zo. Ik denk soms en steeds vaker… HOEZO sta ik nog rechtop en WAAR haal ik de energie vandaan mezelf steeds weer op te pakken? Dat constante geschakel tussen werk, school en thuis vreet enorm veel energie en dan is focussen op de dingen waar je energie van krijgt soms al teveel gevraagd. Maar toch, redenen om mezelf daar op te focussen zijn er genoeg. Want hoe knap, fulltime mama van een zorgintensieve kleuter en van een peuter, een zorgzame vrouw, een leuke drukke baan en daarnaast studeer ik aan de Master Sport en Bewegingsonderwijs en haal ik tussen de bedrijven door ook nog even een 9,6 voor mijn toets! Dat doen mij er maar weinig na gok ik. Dan ben ik mega trots op mezelf. 

Daarnaast enorm trots op hoe Tim en ik het sámen allemaal maar doen. Er voor elkaar zijn en elkaar aanvullen en altijd maar weer creatieve oplossingen verzinnen voor alles wat op ons pad komt. Ook trots op Jule, wat een engelen geduld ze heeft als we weer alle aandacht voor Neal moeten hebben. En als laatste ben ik super trots op Neal, hij gaat binnenkort naar het speciaal onderwijs. Papa en mama zijn druk bezig met alle voorbereidingen daarvoor. Een spannend en nieuw tijdperk voor hem en ons! Later in mijn volgende blog meer hierover… 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️