Ont-spannen

Een klein lijfje tegen me aan. Haar hoofd op m'n schouder, handjes om me heen geslagen. Buik tegen buik en ik voel haar ontspannen ademhaling. Zo zitten we samen, op de tweede tree van de trap.

Daar waar haar hoofd op mijn schouder rust, is het nat van de tranen. Tranen waarvan ik leerde dat ze naast water ook het stresshormoon "cortisol" bevatten. Stress wat het lichaam letterlijk verlaat. Mooi hoe de natuur dat heeft bedacht.

De halfuur wat hieraan vooraf ging, liet je heel wat van die tranen gaan. Liggend op de laminaatvloer met stampende beentjes en gebalde vuistjes. De spanning die ik sinds gisteren bij je voelde. De onrust die als een storm door je lijfje raasde, raast nu door onze hal. Als een klankkast versterkt de ruimte de heftigheid van jouw emotie. Ik bedenk me dat het een drukke dag was gisteren. En een onrustige week.

Ik zit ik op een kleine afstand van je. Dat is hoe jij het op dit moment nodig hebt. Maar ik zit daar met een belangrijke functie. Want ik weet dat je nu ont-spant, op de manier zoals jij die alleen kent en zoals de natuur het heeft bedacht. Alle lading die je deze week in je lijfje opsloeg wordt nu elke minuut minder zwaar. Totdat je helemaal bent ont-laad. En dan kom je met je betraande gezichtje naar me toe. Zijn je vuistjes verandert in uitgestrekte armpjes. De leegte die de bui achterliet, vullen we met liefde terwijl jij je hoofd op mijn schouder laat rusten en ik mijn armen om je heen sla.

"Ik ben trots op je" fluister ik nog zachtjes in je oor voordat je in slaap valt. En ineens vertelt mijn hart dat dit is wat ik vandaag wil delen.

Foto: @struvcompany