Ons mannetje liep complicaties na een ruggenprik onderzoek op

Ik zal even heel kort vertellen wat een vooraf allemaal is gebeurd voordat we voor een ruggenprik onderzoek moesten.

December 2021 ben ik met ons toen nog 3 jarige zoontje naar de huisarts geweest ivm vaak klagen over hoofdpijn (iets waar een 3 jarig kind niet veel last van hoort te hebben) onze huisarts gaf ons een doorverwijzing naar de neuroloog (dit ook ivm zijn schedelbasisfractuur verleden) (zie andere blog)

Januari 2022 konden we terecht, na verschillende onderzoeken zag ze geen “gekke” dingen, en stelde voor om 4 weken aan te kijken, ik probeerde bij te houden hoevaak hij aan gaf last te hebben, totdat hij er bijna niks meer over zei. Goed teken dacht ik, een aantal dagen voor het telefonisch consult met de neuroloog vroeg ik ons zoontje hoe het met zijn hoofd ging en of hij nog wel eens hoofdpijn had. Op dat moment keek hij mij serieus aan en zei; ja! Waarop ik antwoordde; maar je zou het toch tegen mama zeggen? Hij zei toen; maar mama ik heb altijd hoofdpijn, ik heb het toch al gezegd…

Ik schrok daar van, nu zeggen kinderen van zijn leeftijd natuurlijk wel vaker dingen die misschien niet kloppen, maar in dit geval geloofde ik hem. 3 dagen later sprak ik met de neuroloog, zij vond het toch verstandig om een mri te laten maken, een vervelende ingreep voor zo’n klein jongetje, en voor mama… in maart kregen we dan eindelijk de oproep voor de mri onder algehele narcose. Pittig om mee te maken. Na 3 weken hadden we de uitslag, op maandag 4 april (eerste officiële schooldag voor ons ventje (1 april jarig) ging ik samen met mijn man voor de uitslag naar de neuroloog. We gingen er een klein beetje vanuit dat het wel goed zat, anders hadden ze ons vast wel eerder gebeld…

Bij binnenkomst in de kamer van de neuroloog begon ze gelijk het gesprek, en aan haar toen hoorde we al dat er iets was.. ze vertelde gelukkig gelijk dat er geen enge dingen als tumoren waren gevonden, maar ook dat het er niet helemaal “normaal” uit zag, er waren tekenen van een te hoge druk in de hersenholtes, iets wat niet veel voor komt en wat zeker onderzocht moest worden. En daar begon ons verhaal over de ruggenprik.

Om uit te sluiten of er wel of geen verhoogde druk was, was er een ruggenprik onderzoek nodig. Hiervoor moesten we ons op maandag 18 april melden op de kinder ic van het Emma kinderziekenhuis. Buikpijn had ik er van, moest ons mannetje weer onder narcose, weer al die vervelende onderzoekjes. Maar wauw wat was de verpleging fantastisch, dankzij verdovings pleisters en heel veel leuke afleiding heeft hij niks gemerkt van het aanleggen van het infuus. Na alle de hele checklist tehebben afgewerkt kon de anesthesist het narcose middel toedienen, ons mannetje deed het zo super goed, maar voor papa en mama was het vreselijk om aan te zien. Nadat ons mannetje lekker lag te slapen, mochten wij in de wachtkamer wachten ( het onderzoek zou ongeveer een half uurtje duren)  na 20 minuten kwam de neuroloog ons al halen, alles was goed gegaan en ook de uitslag was een dikke prima, wat een opluchting, geen verhoogde druk en dus ook geen onderzoeken of behandelingen meer nodig.

Nadat ons ventje weer bij was, wat had gegeten en geplast mochten we weer lekker naar huis, de neuroloog had aangegeven dat hij “iets” wat last kon krijgen van zijn rug en dat we hem zo nodig paracetamol mochten geven. Helemaal prima, lekker naar huis. Hij liep zelf vanuit het ziekenhuis met zijn gekregen helium ballon naar de auto. Eenmaal in de auto gaf hij aan wel een beetje een zere rug te hebben, waarop ze zei; ja dat is niet zo gek, gaat vanzelf over, ga straks naar lekker op de bank liggen. Eenmaal thuis stapte hij de auto uit, vanaf toen begon hij te schreeuwen! (Lees, hartverscheurend geschreeuw) hij kon niet meer lopen, ik tilde hem naar binnen en legde hem op de bank, 1 houding kon hij verdragen, dat was rechtop tegen de leuning, en geen beweging maken. We dachten nog, het zal straks wel beter gaan. Ik ben zelfs nog even met onze oudste mee geweest naar zwemles, want er was die dag kijk les. Toen ik thuis kwam zat er een lijkbleek jongetje op de bank die duidelijk verging van de pijn. Nadat we de andere 3 kids in bed hadden, namen we hem mee naar boven, hij sliep bij ons, omdat liggen niet mogelijk was door de pijn ben in rechtop met hem in bed gaan zitten. De nacht was vreselijk, hij heeft geschreeuwd, echt alleen maar geschreeuwd, we werden wanhopig (en hebben hem zonder dat we het door hadden veelste veel paracetamol geven, uit wanhoop en in de hoop dat het hem zou verlichten. Maar zo super stom) ik heb de nacht met hem meegehuild, mijn moederhart was gebroken. 

Achteraf gezien, hadden we die nacht gewoon 112 moeten bellen, ik heb het 100 gedacht, ik bel nu! een kind in zoveel pijn laten in niet oké, maar omdat er gezegd was dat hij last zou kunnen krijgen, wil je niet die zeur moeder zijn… maar echt mama’s, luister naar je moeder hart.

Smorgens heb ik gelijk de huisarts gebeld om te vragen wat we hier mee moesten, ze gaf aan dat we de afdeling waar we de dag er voor waren geweest even moesten bellen, en dat die ons beter konden vertellen wat we moesten doen. Ik belde en legde het verhaal uit, dat dit niet langer kon zo, en zei gelijk dat we naar de eerste hulp moesten komen. We pakte wat spullen en vertrokken ( oma bij de andere kids) . Ik ben met hem op mijn schoot om hem enig sinds stabiel te houden, achterin gaan zitten.

Bij aankomst werden we vrij snel naar een kamer gebracht, waar verschillende artsen en neurologen steeds dezelfde onderzoeken kwamen doen(like…why?), het duurde ook erg lang voordat er wat duidelijk was. Even voor de duidelijkheid, we waren om 12 uur in het ziekenhuis, om 4 uur kregen we te horen dat ons mannetje opgenomen moest worden met verdenking van een hematoom rondom het prik gaatje, dat is een bloeduitstorting rondom het gaatje die drukt op de zenuwen (die pijn kan je vergelijken met een hernia). Om 10 over 5 waren we eindelijk op de afdeling Emma acuut.

De arts gaf aan met pijnmedicatie te starten en goed ik de gaten te gaan houden of het gevoel en de kracht in zijn benen aanwezig bleef, zo niet dan zou er een operatie nodig zijn om de hematoom te verwijderen. De artsen verwachtten een opnamen van 1, misschien 2 nachten. Maar niks bleek minder waar…

De rest van het verhaal van de in totaal 7 dagen opnamen schrijf ik op een later moment. Willen jullie derest ook lezen?, volg mij dan even, ook kunnen jullie ons volgen via instagram onder de naam Rachelle.momof4.and1bonus.

Liefs.