Oneeeee Weer prikken
Vervolg:
De uitslag werd telefonisch doorgegeven.
Ja er is een afwijking te zien maar we willen graag meerdere dingen uitsluiten dus er is weer prikken nodig.
Voor de nulmeting bloedprikken / dan een vaccinatie met pneumokokken/dan weer bloedprikken om te kijken of we de imuunafwijking kunnen bevestigen.
Ik dacht hell no hoe krijg ik dit kleine hoopje nog mee het ziekenhuis in, maar we willen wel weten wat er aan de hand is dus daar gaan we dan.
Maar wel bij ervaren prikkers en anders gaan we dit niet doen.
We lopen richting de kamer maar toen blokte ze.
Ze dacht nee ik ga mooi niet.
Ik heb haar met de prikker het kamertje in getild al gillend en schreeuwend.
Maar helaas het waren weer dezelfde.
Eerst gevraagd om andere prikkers maar helaas die waren er niet…
Dus toen gingen we toch maar doorpakken.
Ik had benadrukkelijk gevraagd haar uit te leggen wat ze gingen doen.
En weer moest ons meisje in bedwang worden gehouden.
Nu 30 minuten lang.
Tranen zowel bij haar als bij mij.
Ook dit heeft z’n sporen nagelaten.
Ondertussen in afwachting van de afspraak voor de vaccinatie hebben we met haar behandelend arts geregeld dat ze naar de psycholoog kon voor traumaverwerking.
Want dit is nu een trauma geworden.
Al 2x deze heftige nare ervaring.
Toen konden we met 3 weken terecht bij de kinderpsycholoog.
We hebben daar meerdere keren emdr therapie gedaan met ons moppie.
Ik moest een verhaal schrijven over een meisje.
Met alle nare dingen erin heel duidelijk en in details.
Dat verhaal ging ik had zelf rustig vertellen terwijl ze op schoot zat bij papa en de psycholoog met een knuffel op haar handjes ging tikken.
Na een aantal sessies moest het verhaal worden veranderd naar haar verhaal. Met haar naam.
Vreselijk naar, mijn man voelde haar op de nare momenten wegtrekken. En dat zag er soms ook zo uit.
Op de kamer was veel speelgoed maar ze vond het spelen er wel leuk.
Wat ook de enige blije bezoekjes waren aan het ziekenhuis samen met de bezoekjes aan de immunoloog
Liefs Angelique