Onderbuik gevoel

Zondag is melle bij oma die aangeeft dat hij wat benauwd is.  Hoewel ik hem wel wat snel vond ademen was hij veder erg vrolijk. 

Woensdag ging hij dan ook gewoon naar de opvang want melle was super vrolijk. Donderdag gaat het mis melle is benauwd en zijn neus vleugelt hij at al een paar dagen slecht maar dit vertrouwde ik niet.  Hop naar de huisarts die me door verwees naar de spoed. 

Daar diflonac gehad en naar huis gestuurd. 

Donderdag avond valt melle terug in zijn ziekte beeld koorts is 40, 5 graad en hij reageert amper ik de spoed gebeld mocht komen. Uiteindelijk besloten ze melle op te nemen. Vrijdag middag na wat controlles en een opgewekt kind mochten we weer naar huis. Vrijdag nacht begon het weer koorts nam toe weer tikte die de 40.5 aan maar ja hij was nagekeken dus gaf melle opnieuw diflonac in combinatie met Paracetamol. De volgende ochtend werd ik wakker naast een kokend kind wat zo slap was als een pannekoek. 

Maar weer tempen weer 40. 5 twijfelde wat ik moest doen durfde niet weer te bellen maar het voelde niet goed. Ik belde weer dat het slecht ging met melle heel slecht terug naar de spoed daar zaten we weer voor de 4 de keer in korte tijd. 

Ik was al op en moe bloed werd afgenomen en röntgen werd gemaakt van de longen. Uiteraard de wel bekende covid test die ze de dag ervoor ook al hadden gedaan. 

De covid negatief gelukkig longen zaten vol longontsteking. Ontsteking waarde zaten boven de 200 daarnaast was melle uitgedroogd. 

Weer opname maar dit keer met slecht nieuws melle was ziek heel ziek de kans was groot dat we per ambulance naar het kinder sofia ziekenhuis gebracht moesten worden. 

Nog meer bloed werd afgenomen ze riepen een aantal ziekten maar na 3 nachten niet slapen en bezorgdheid sloeg ik dat niet op. Melle kreeg antilichamen vanwege de ziekte kawasaki. 

Daar leken alle symtomen op, bloedverdunners, antibiotica, Paracetamol. Melle werd helemaal vol gepompt met medicatie had een Infus kreeg een sonde en ieder uur controle dag en nacht ging dit door. Ik kon amper beseffen wat er gebeurde mijn kleine mannetje lag daar als een zak zand op bed zonder reactie. 

De dag erna knapt melle niet op maar wel stabiel er worden flink wat zakken met vocht en Ors gegeven en ieder uur bloeddruk meten.  Alles in overleg met het sofia kinderziekenhuis. 

Zo kruipen er 3 dagen voorbij op dag 4 begin melle wat te eten en te drinken wat een opluchting. Maar begint al gauw met spugen alles wat er binnen komt gooit ie eruit.  Weer terug op de ORS maar ook dit gooit melle eruit. 

Na 2 dagen op alles spugen toch maar medicijnen tegen het braken gelukkig heeft melle geen bloedvergiftiging en ook andere testen waren negatief het enige wat nog open staat was de ziekte van kawasaki dit is zo goed als zeker. 

Ik voel de moed in mijn schoenen zakken melle weigert alles wat er aangeboden word en knapt niet op. Hij moet een echo van zijn hart die maken we eind van de week als hij ontslagen is uit het ziekenhuis klinkt het. 

Maar dat is dus totaal verkeerd ingeschat melle droogt opnieuw uit houd niks binnen en heeft ook diaree ondertussen zitten we al 5 dagen aan 1 gesloten in het ziekenhuis met een klein beetje hoop dat melle wat zelf eet. 

Maar dat spuugt hij weer uit en weigert daarna alles kinderartsen komen in en uit staan opeens naast me sochtens vroeg omdat melle niet genoeg zuurstof meer in zijn bloed heeft. 

De bloedprikker staat ongeduldig te wachten om bloed af te nemen. 

Melle is op en geef overal maar aan toe slaapt veel en komt amper uit bed. Vandaag de dag voor de echo geen ontslag uit het ziekenhuis in het vooruitzicht. En nog steeds spugen ik zelf zit er door heen mentaal maar ook fisiek ik zit namelijk de gehele dag en nacht bij melle op de kamer. 

Hoewel mijn man er af en toe ook bij is voel ik me slecht ik ga de deur uit en naar huis even wat anders. Na 2 uurtjes belt mijn man kom terug melle die word niet meer rustig met je hard in de keel weer terug naar het ziekenhuis rennen naar de kamer melle totaal overstuur. Niet meer weg gaan mama.. Nee jongen mama blijft bij jou. Mijn energie zakt weg ik kan gewoon niet weg ik moet er zijn voor hem maar al die tegenslagen al die negatieve dingen geen herstel vast zitten in een orkaan die maar blijft draaien word ik langzaam leeggetrokken baan ben ik ondertussen ook kwijt en het stopt niet we mogen niet naar huis morgen ook niet we moeten op en neer van het ene naar het andere ziekenhuis. 

Ik doe mijn zwembandjes weer om en spring in het diepen hopend dat ook dit keer boven water kan blijven. 

.