Oma? Hoe dan?

Was het niet pas gisteren dat ik mijn kinderen voorlas, hun traantjes droogde of hun beddengoed in de kliko propte omdat ze het onder hadden gekotst? ( no way dat ik brokken half verteerd voedsel uit een stapel stof ga plukken) 

Blijkbaar niet want ineens, ja echt ik knipperde twee keer met mijn ogen, was ik oma. Hoe dan?!? 

Niet dat ik het erg vond, helemaal niet zelfs, maar toch was het even schakelen. Mijn volwassen kinderen waren vrij jong uitgevlogen. Het lege nest syndroom had ik onderschept met een paar hondjes en het leven was goed. 

Na de aankondiging bleef het de gehele zwangerschap toch wat abstract voor me. Je hebt geen idee wat het is, hoe het voelt en worstelt een tikkie met het feit dat je nu toch echt een oud gebakkie aan het worden bent. 

Maar shit, geen clichés over wat dan ook zijn cliché-eriger dan die over oma worden. Je kent ze vast wel want ieder ander oud gebakkie strooit ze te pas en onpas rond. Ik knik instemmend met collega oud gebakkies mee als ze over tafel vliegen ( de clichés hé niet de ouwe gebakkies zelf) 

Één cliché over oma zijn vind ik echter de grootse nonsense die er is. Namenlijk die dat je als oma alleen de lusten en niet de lasten zou hebben.

Dan heb ik het niet over de kleine lasten zoals bv een poepluier want dat blijft een luier vol met poep en doorgaans is het de bedoeling dat je die, ook als oma, wel even verschoond opdat het er niet s'avonds bij paps en mams met een plamuurmes af hoeft worden gebikt. 

Nee dan bedoel ik meer dat je gezin twee koppies meer telt, twee koppies waar je je ook weer zorgen over maakt. Ziektes, ongelukjes, verdrietjes, ziekenhuisopnames en dergelijke. Je ligt weer wakker s'nachts, je bent weer aan het redderen, troosten en helpen. Hoezo alleen de lusten?!? 

Maar ik klaag niet ( zei mijn oma vroeger als ze anderhalf uur negativiteit over me uit had gehoest). De lasten zijn niks vergeleken met de lusten. Ik kan me soms niet eens meer herinneren hoe het zonder hun was. Nu zegt dat niet zoveel want ik kan me ook niet meer herinneren wat we gisteren gegeten hebben...maar toch.

Voor iedereen die tot hier in mijn allereerste blog is gekomen:

Ik ben Sandy, bijna 53 , oma van Mini (die eigenlijk Karl heet) en Jantje. Meerdere dagen per week pas ik op deze twee ettertjes die me afbranden,  uitputten, gek maken maar die me vooral vertederen, over laten lopen van liefde en me een beter mens maken.  

Liefs Sandy