Ode aan de NICU medewerkers

De eerste tien dagen van jouw leven heb ik beschreven in blogs, maar voordat ik verder kan met bloggen over het ziekenhuis in Ede, wil ik eerst een ode brengen aan de NICU afdeling van het Radboud UMC Nijmegen, want dat wil ik niet zomaar voorbij laten gaan. Het is bizar, bijzonder en eigenlijk onbeschrijfelijk hoe het systeem werkt, hoe er gezorgd wordt voor de kwetsbare pasgeborenen, hoe er gezorgd wordt voor de ouders, voor de familie, voor elkaar als medewerkers, hoe de medicatie en voedingen klaargemaakt worden, maar ook hoeveel medewerkers er rond lopen naast de verplegers, namelijk de kinderartsen, neonatologen, neurologen, stagiaires, voedingsdeskundigen, lactatiekundige en als ik nog harder nadenk, kom ik vast op meer mensen. Hoe dan ook, hoe de toko daar werkt, is waanzinnig knap en mooi.

Allereerst de mensen die achter de schermen hard aan het werk zijn voor de kwetsbare pasgeborenen, de lieve medewerkers die in een klein hokje achter de verplegerspost zitten om alle voedingen klaar te maken. Het is een heel proces; ik ging kolven, daarna werden de potjes met melk voorzien van stickers waar jouw naam en geboortedatum op stond (deze stickers kregen wij van de verpleging. Ongeveer 20 stuks per keer. Op de sticker schreven wij de datum en tijd), vervolgens bracht jouw papa of ik de potjes met melk naar de NICU afdeling. Daar stond een koelkast, in die koelkast lagen allemaal bakken voorzien van een nummer. Onze potjes gingen in bak 3, want jij lag in bedje nummer 3. Om de zoveel tijd werden deze bakken geleegd door de medewerkers en gingen de potjes in de vriezer of koeling achter gesloten deuren. En dan begon het werk voor hen, iedere voeding werd klaargemaakt in een spuit en die werd dan aan de paal met apparatuur van jouw bedje vastgekoppeld, aan de sondevoeding gekoppeld, vervolgens werd de tijd ingesteld hoelang het apparaat erover doet om de voeding door de sonde naar jouw maag te sturen. Zodra dat klaar was, werd de spuit afgekoppeld en weggegooid. En dit gebeurde 12 keer per dag, want jij kreeg om de twee uur een spuitje met voeding. Het apparaat zorgde ervoor dat het één uur duurde voordat alle melk in jouw maag zat. Bedenk dan maar even dat dit alleen voor jou was, maar dat alle andere couveusebaby's 12 voedingen kregen per dag. De medewerkers van de voeding waren non stop bezig met voorbereiden, plaatsen in spuiten, koeling, vriezer, klaarmaken, koppelen, afkoppelen en repeat. Waanzinnig om te zien dat hiervoor mensen apart op de NICU afdeling zijn, dat de verpleging zich daar niet mee bezig hoeft te houden. Tuurlijk, houden zij zich bezig of jij wel je voeding kreeg, maar dit ging allemaal zo automatisch, een super sterk systeem en team. Zo heb ik het ervaren.

Dan de kinderartsen en neonatologen. Deze artsen kwamen elke dag op ''visite'' bij de pasgeborenen. Zo heet dit ook letterlijk. Iedere ochtend wordt er een visite gelopen op de NICU afdeling. Hier wordt er door de verpleegkundige verteld hoe de dag en nacht zijn geweest en overleggen ze met de artsen of er nieuwe en/of andere handelingen moeten gebeuren. Wij als ouders mogen ook bij deze visite zijn. Dit hebben wij meerdere keren gedaan, dan hoorden wij hoe en wat over jou. Het was niet allemaal te verstaan, want medici onder elkaar.. dat is pittig. Ze gebruiken moeilijke woorden, praten snel, knikken naar elkaar en gaan door naar de volgende baby. Soms voelde ik me echt enorm DOM! Gewoon omdat ik dan niet wist waar ze het over hadden. Stonden ze tien minuten bij jouw bedje en het enige wat ik mee had gekregen, was dat jij goed had geslapen. Naast deze visite, doen de artsen natuurlijk veel meer. Maar even in de spotlights.. de slechtnieuwsgesprekken, want men, wat moet dat verschrikkelijk zijn om als arts te moeten doen. Je kunt denken dat het ondertussen normaal is voor artsen om dit soort gesprekken te voeren, maar ik geloof daar niet in. Wij hebben meerdere keren een gesprek gehad met de neonatoloog en ik voelde ook zijn angst in zijn stem. Het is zwaar om mede te delen aan ouders als iets niet goed gaat en dan vervolgens weg te lopen, want je kunt niets verder voor hen betekenen. Maar tegelijkertijd gaat het werk wel door, dus moeten deze artsen een knop omdraaien om verder te gaan met hun werk, met ook andere baby's en los te laten wat er net besproken is. Hiervoor moet je stevig in je schoenen staan, wat heb ik een respect voor de neonatologen die in onze ziekenhuisperiode aanwezig waren. Ik vond ze fijn, duidelijk en helder. Ondanks de klote situatie, waren ook zij fijne mensen waar wij veel steun aan hebben gehad. Ik weet nog heel goed dat de neonatoloog op een gegeven moment bij ons op de kamer kwam, hij ging zitten en vroeg ons hoe oud wij waren. Toen we daar antwoord op gaven, keek hij ons met grote ogen aan. Hij zei ook eerlijk ''jullie zijn echt jong''. En wat hij daarna zei is mij enorm bijgebleven. Hij vertelde ons dat wij trots mogen zijn op wie wij zijn, hoe wij in het leven staan en hoe wij nu al keuzes konden maken die het beste zouden zijn voor jou. Dat wij onszelf al zo vroeg in ons leven, op onze leeftijd konden wegcijferen en het geluk van onszelf aan de kant konden schuiven voor jouw toekomst. Hoe die er dan ook uit zou zien. Hij sloot af met de woorden dat hij respect had voor onze kijk op de wereld en de toekomst. Deze complimenten waren toen op het juiste moment geplaatst, dit zorgde ervoor dat ik sterk werd en een boost van zelfvertrouwen kreeg. Ik was het ook helemaal met hem eens, ik durfde toen ook écht te beseffen dat wij het goed deden.

En dan een alinea over de verpleging van de NICU afdeling. Deze mensen zijn echte duizendpoten. Het is zo bijzonder, ik kan er weer kippenvel van krijgen als ik nadenk wat zij voor ons hebben betekend. De tien dagen op de NICU afdeling hebben wij één man gezien en voor de rest allemaal vrouwen als verpleegkundigen op de NICU afdeling. Deze mensen hebben geneeskunde gestudeerd, zij zijn de helden die op de juiste momenten bij de baby's zijn. Er zijn drie diensten; 07.30-16.00 / 15.30 - 23.00 / 23.00 - 08.00. Deze diensten worden zo ingepland dat er meerdere dagen achter elkaar dezelfde verpleging bij dezelfde baby kan zijn. Voor ons betekende dat wij bijvoorbeeld vier dagen achter elkaar Truus bij dienst 1 zagen, Bella bij dienst 2 en Fien bij dienst 3 (namen zijn verzonnen). Dit gaf ons enorm veel rust. De verpleging leerde op deze manier jou het beste kennen, ze wisten dan ook precies hoe jouw dagschema eruit zag en welke zorg er voor jou nodig was. Het zorgde bij mij, als kersverse ouder, voor vertrouwen. Ik kreeg een band met ze, ik durfde open en eerlijk te zijn naar hen en zij naar mij. Soms kreeg ik verhalen te horen van de verpleegkundige thuis. Heerlijk, het was even alsof ik met een vriendin op het terras aan de wijn zat. Alleen dan zonder terras en een wijntje, maar het gevoel was er wel. Klinkt raar? Ja, maar dingen waren ook raar toen. Even zonder gekkigheid terug naar de verpleging. Want naast het feit dat zij geneeskunde hebben gestudeerd, mogen ze van mij direct de volgende diploma's of certificaten ophalen; pedagogiek, maatschappelijk werk, traumaverwerking en coaching. Zelfs nu weet ik al dat ik dingen vergeet, want jongens... Wat zijn deze mensen waanzinnig, bijzonder, geweldig en duizendpoten. Ik heb enorme bewondering voor ze. Ik hoop ook enorm dat de verplegers met wie wij als ouders een goede band hadden, deze blog ook zullen lezen.

Lieve, lieve verzorgers van Rens,

Het werk dat jullie verrichten komt voort uit kennis en liefde. Wij hebben iedereen zien werken met zoveel liefde voor de baby's die er lagen. Wij hebben gezien en ervaren hoe jullie de pijn verzachten voor ouders, maar niet de realiteit weghalen. Wij hebben ervaren hoe bijzonder knap werk jullie hebben, dat jullie met ons in gesprek zijn gegaan over een uitvaart en dat jullie ons antwoord gaven op vragen waar we eigenlijk niet over na wilden denken. Maar juist jullie, gaven ons hier wel antwoord op. Jullie waren niet bang voor de reactie van ons, op onze emotie en onze woorden. Wij voelden ons gehoord en bij jullie durfden wij dan ook eerlijk en open te zijn over alle scenario's die er waren toen. De zorg die jullie hebben gegeven aan Rens is prachtig. Wij hebben jullie aan het werk gezien, hoe jullie met liefde zorgden voor onze baby. Hoe jullie tegen hem spraken, hoe jullie hem verschoonde, hoe jullie hem aaide. Liefde was te zien en te horen. De liefde die jullie voor het vakgebied hebben is zichtbaar en dat maakt de NICU afdeling erg bijzonder. Wij hebben deze tijd ervaren als klote, ruk, shit, slecht, naar, negatief en verschrikkelijk (sorry voor het taalgebruik), maar ondanks dat de situatie voor ons zo was, hebben jullie er écht een ''fijne'' tijd van gemaakt. Door jullie hebben wij kunnen genieten van onze zoon, door jullie hebben wij kansen gekregen die wij nooit hadden durven dromen; samen slapen op één kamer met Rens, knuffelen wanneer we maar wilden, samen Rens in bad doen. Wij voelden ons veilig op de NICU afdeling, ondanks de situatie. Dit alles kwam door jullie. Met (weer) tranen in mijn ogen schrijf ik dit, gewoon omdat ik zo trots ben op jullie vak, op jullie kunnen en op wie jullie zijn als persoon. Wat mag de directie van het Radboud UMC Nijmegen trots zijn op de medewerkers die zij rond hebben lopen op de NICU. Wij willen jullie bedanken, lieve verzorgers. Bedankt voor de fijne tijd in de klote situatie. Bedankt voor het luisterende oor, bedankt voor de adviezen en tips, bedankt voor het eerlijk zijn over de situatie, bedankt voor de glimlach die jullie aan ons gaven, bedankt voor de goede zorg voor onze zoon, bedankt voor wie je bent als persoon.

Als je de eerdere blogs gelezen hebt, kun je de conclusie maken dat het een heftige periode is geweest. Een periode waarin wij als kersverse ouders voor verschrikkelijk moeilijke keuzes hebben gestaan, waar wij negatief nieuws na negatief nieuws kregen. Een periode waar we keihard vielen in een diep dal. Maar toch heeft het op dat moment nooit zo extreem gevoeld. De tijd in het ziekenhuis was ergens heel fijn en nogmaals.. dat komt zeker door onze eigen instelling, door onze lieve familie en vrienden, maar dit komt ook zeker door de medewerkers van de NICU afdeling. De gesprekken die wij niet met familie en vrienden durfden te voeren (omdat wij dit te zwaar en beladen vonden), durfden wij wel met hen te bespreken en dat gaf ons lucht en ruimte. Wij werden als kersverse ouders heel goed begeleid en voorbereid op wat er komen gaat. Natuurlijk zou ik dit nooit, maar dan ook nooit meer mee willen maken en gun ik niemand een start als deze, maar wij hebben het wel gehad en ondanks alles... ik weet, dat wij het niet beter hadden kunnen treffen dan met de lieve en fijne verzorgers die wij op de NICU afdeling hebben gehad.