Nooit niet. Voor niemand niet.

“Ik heb nooit iemand echt durven te vertellen wat er gebeurt is als jong meisje. Waarom ik mij voel zoals ik mij voel. Waarom ik denk niet lief te kunnen hebben” Ik lees deze woorden in mijn dagboek van toen en ze raken mij diep.

Nu weet ik dat ik lief kan hebben en ik weet ook wat liefde is. Gelukkig.

Ik zag liefde toen niet als geven en nemen. Ik wist niet hoe ik liefde zag. Ik was vooral in de war. Natuurlijk ben je vaak in de war als puber. Als meisje. Je leert al gaandeweg. Je leert jezelf kennen en je leert omgaan met gevoelens, teleurstellingen. Wat je meemaakt vormt je. Het vormt je tot wie je bent en hoe jij jezelf ziet en de wereld voor je.

Ik bleef het leuk vinden. De aandacht die ik van jongens kreeg. Ik ging er speels op in. Ik flirtte en deed soms ook dingen waar ik achteraf spijt van had. Ook dat zette ik allemaal op papier.

Ik wilde alles opschrijven ook de dingen waar ik niet trots op was. Mijn dagboek was mijn enige vriend. Mijn enige echte vriend die ik echt alles kon toevertrouwen.

Ik sla de bladzijdes om en blader verder. Ik sla een flink stuk over. Het stuk waar ik over mijn moeder schrijf. Hoe de relatie toen was. Eigenlijk wil ik het niet lezen. Juist omdat, zoals ik al in mijn eerste blog hier al aangaf, de relatie tussen mij en mijn moeder nu goed is en ik geen oud zeer wil ophalen. Niet nog meer dan dat ik nu al doe. Ik denk dat het schrijven hier op  Mamaplaats mij goed doet. Mij helpt met het deel dat ik nooit helemaal verwerkt hebt of een plek heb kunnen geven.

Ik lees verder na een pagina of 20 over te hebben geslagen. ( hier zal ik nog wel over schrijven, later maar niet nu) Mijn oog valt op een stuk tekst dat ik beschrijf als een nieuw begin...

Toen ik 18 jaar oud was slaagde ik met vlag en wimpel voor de HAVO. Ik was trots op mezelf. Mijn vader was trots op mij en mijn (stief) moeder ook. Volgens mij was mijn moeder ook trots. Dat weet ik alleen niet meer uit mijn eigen herinnering. Misschien hoop ik gewoon dat ze trots was. Eigenlijk was trots zijn niet iets wat gezegd werd bij ons thuis en nu ik ouder werd had ik deze woorden juist zo hard nodig. Ik weet dat nu en spreek naar mijn dochter wel mijn waardering uit. Ik vertel ze dat ik trots op ze ben en dat ik van ze hou. Dat vindt ik zo belangrijk het als ouder zijnde laten weten dat je kind het goed doet in jouw ogen. Een kind heeft die vorm van liefde nodig en die geef ik graag.

Ik wilde op eigen benen staan. Ondanks dat ik het goed had bij mijn vader en hij mij en Lianne altijd op handen en voeten droeg wilde ik weg. Ik zag dat mijn vader een nieuw gezin had. Inmiddels had hij ook nog een tweede kindje gekregen bij zijn nieuwe vrouw. Ik voelde me teveel. Ik weet nu dat het niet zo was. Ik was gewoon ontzettend onzeker en dacht dat ik niet goed genoeg was. Nooit niet. Voor niemand niet.

Met mijn vader ging ik naar een open dag op de Hanzehogeschool in Groningen. Ik wilde namelijk ver weg. De weekenden zou ik gewoon thuis komen, maar ik wilde naar een plek waar niemand mij kende. Waar ik opnieuw kon beginnen. Het beviel me heel goed. De sfeer daar. De opleiding “Communicatie”. Mijn vader regelde een kamer voor mij. Vlakbij de school zelf.

Na de zomervakantie zou ik verhuizen. Echter wist ik toen niet wat de aankomende zomer mij brengen zou. Die zomer zou alles veranderen…