5 jaar geleden
Nooit een tweede kindje.
Mensen lijken er met regelmaat maar vanuit te gaan dat een gezin twee tot drie kinderen hoort te hebben. Al meerdere keren heb ik de vraag gekregen of ik geen broertje of zusje voor ons zoontje wil. Een lastige vraag; want dat willen we wel, maar het is voor ons niet haalbaar.
Ik kan me nog steeds ontzettend storen aan mensen die doen alsof je kinderen neemt en dat zwanger worden de normaalste zaak van de wereld is. Laat staan dat ze er ook maar vanuit gaan dat een zwangerschap goed verloopt en je een gezond kindje krijgt. Ondanks dat wij heel dankbaar zijn met onze gezonde zoon, weet ik dat dit niet zo vanzelfsprekend is.
We hebben er jaren over gedaan zwanger te raken, ons geluk kon daarom niet meer op toen we een positieve test in handen hadden! Die jaren wachten zijn zwaar geweest, soms zat ik er echt doorheen. Elke maand weer die teleurstelling en dan met name de opmerkingen die mensen kunnen maken over het krijgen van een kind. Vaak zijn ze niet kwetsend bedoeld, maar komen ze heel bot over.
Toen we eindelijk zwanger bleken te zijn, dacht ik dan ook een onbezorgde zwangerschap tegemoet te gaan; wij hadden al genoeg ellende op ons bordje gekregen, laat het genieten maar beginnen! Dat echte genieten heeft maar een week geduurd, want al snel bleek ik Hyperemesis Gravidarum te hebben. Wij durven daarom niet voor een tweede kindje te gaan. De kans dat ik opnieuw een HG-zwangerschap zal krijgen is 85%. Nog altijd hoor ik mensen zeggen "Ach, misselijkheid hoort erbij, dat had ik ook tijdens mijn zwangerschap. Het gaan vanzelf weer over". Maar HG gaat veel verder dan 'gewoon misselijk' zijn. Het is als de ergste dag van een voedselvergiftiging en dat in mijn geval vrijwel de gehele zwangerschap lang. En geloof mij; 9 maanden lijken uitzichtloos. Ik wilde wel eten en drinken, heel graag zelfs, maar het ging gewoon niet. Mijn lichaam gooide alles er uit. Het is zodanig ernstig dat het gevaarlijk kan zijn voor je gezondheid.
Naast het feit dat 9 maanden HG zijn mij niet aanstaat, wil ik vooral mijzelf niet het risico laten lopen. Want ik heb ook nog een zoontje die mij nodig heeft en niet zonder mij kan. Ik kan niet het risico lopen dat ik zodanig ondervoed raak, ik de sondes steeds uitspuug en mijn lichaam mij (ons) in de steek laat. Laat staan dat ik 9 maanden lang niet voor onze zoon kan zorgen.
Dus nee.. een tweede zwangerschap zit er niet in.
Zit ik daar mee? Ja en nee. Ergens steekt het. Ik gun mijn zoontje een broertje of zusje en ik zou het geweldig vinden nog eens zo'n hummeltje te krijgen. Het is zo ongelooflijk bijzonder om mee te mogen maken. Als ik dan naar de babykleertjes van ons zoontje kijk denk ik: wat zou het toch mooi zijn als hier ooit nog een kindje in kan liggen. Maar ik weet diep van binnen dat dat er dus niet van zal komen. Ik vind het verdrietig om daaraan te denken.
Aan de andere kant weet ik dat wij dankbaar mogen zijn met onze gezonde zoon. De rust keert nu een beetje terug in huis en onze zoon wordt steeds zelfstandiger. We krijgen meer vrijheid terug en kunnen gaan en staan waar we willen. En daarnaast is een tweede zwangerschap ook weer heel spannend. Naast het feit dat ik zelf heel ziek zal zijn, mag je natuurlijk ook alleen maar hopen dat het goed zal gaan met de baby en dat hij of zij gezond ter wereld zal komen. De laatste tijd lees ik weer zoveel verdrietige verhalen van ouders, kindjes die te vroeg zijn geboren, kindjes die komen te overlijden of ernstig ziek zijn. Natuurlijk weet ik dat het gros van de kindjes gezond ter wereld komt, maar het leven kan soms ongelooflijk oneerlijk zijn. Zou ik überhaupt zo'n risico willen nemen?
Mijn man is gelukkig heel nuchter. Hij is heel blij met ons gezin zoals het nu is. Een tweede zou hij leuk vinden, maar één kindje vindt hij ook prima. Hij weet de risico's die aan een HG-zwangerschap hangen en begrijpt volledig dat het er daardoor niet inzit. Hij neemt mij gelukkig niks kwalijk.
Ik vraag me af of het verdrietige gevoel ooit wegtrekt. Ergens denk (of hoop) ik dat dat gevoel vanzelf verdwijnt zodra ik de 40 gepasseerd ben en de kans op een tweede zwangerschap er gewoon niet meer inzit. Ik denk dat ik tot dan toe altijd dat gemis zal blijven voelen. En dat is met name gevoelsmatig. Want rationeel gezien weet ik dat één kindje ook veel voordelen heeft.
Ik moet me erbij neerleggen en geniet zoveel mogelijk van onze zoon. Want hij is nog steeds ons wonder en zal dat altijd blijven!
Zijn er nog meer mama's die het bewust of door omstandigheden bij één kindje laten?
Rissie
Oh ja zeker weten, ik weet nog goed dat hij bijna een jaar oud was en het enige wat hij deed wat eigenlijk zitten voor de rest helemaal niks ja staan ergens tegen aan. We zijn uiteindelijk toch terug gegaan naar het ziekenhuis voor een extra controle bij de ergo therapeut. Daar kwam inderdaad uit dat dik onder het gemiddelde zat met zijn ontwikkeling, ze dachten dat het een billenschuiver werd maar 2 weken later ging hij uit het niets tijgeren. Kruipen heeft hij overgeslagen en met 3keer fysio zat hij gewoon weer op de juiste lijn. Moet wel eerlijk zeggen met elk dingetje zijn we super trots maar elk negatief dingetje zoals hoofd bonken denken we gelijk is dit wel normaal gedrag heeft hij dit overgehouden aan die herseninfarct. Dat is soms wel lastig je bent toch een beetje overbezorgd
Crealoesje
Hoi Loedermoeder, Het is inderdaad heel herkenbaar. Wij hebben er voor gekozen het er bij een te laten omdat wij hem alles kunnen geven. Een bewuste keuze die mij in het begin niet heel gemakkelijk afging. Vooral door de vragen. De vragen over een tweede zijn nu inmiddels gestopt gezien mijn leeftijd ( bijna 43). Maar wat ik soms nog wel heel moeilijk vind is als mijn zoon vraagt waarom hij geen broetje of zusje heeft. Dat doet nog best wel eens zeer.... Groetjes Crealoesje
YoNico
Ik heb een geweldige, gezonde dochter van bijna 7 jaar. Mijn wens voor een tweede is gigantisch, maar zal er helaas nooit komen. ? Niet omdat het niet kan, maar omdat mijn man het niet meer wil... Hij wilde eigenlijk helemaal geen kinderen, maar omdat ik het zooo graag wilde, is hij toch overstag gegaan. Ik hoopte, dat als nummer 1 er eenmaal zou zijn, hij echt wel een tweede zou willen. Ik had een prima zwangerschap, tot ik helaas acuut HELLP kreeg. Onze dochter kwam gezond ter wereld, maar ik ben nog lang ziek geweest. Nog steeds heb ik last van de gevolgen van de zwangerschapsvergiftiging. Dit was voor mijn man helemaal reden om het bij 1 kind te houden. Terwijl ik dus heel graag (nog steeds) wel een tweede wil... Ik voel me hier elke dag nog verdrietig om en het voelt echt als rouwen. Het wordt nu mijn dochter ouder wordt, ietsje makkelijker, het het rouwgevoel begint nu te slijten... Ik kan gelukkig wel echt genieten van mijn knappe meisje en hou me vast aan het feit dat we ontzettend geluk met haar hebben gehad ?
Loedermoeder87
haha dat herken ik wel hoor.. nu de rust weer een beetje terugkeert vinden wij dat ook wel heel fijn. En elke fase heeft weer zijn charme en we genieten er extra van. Het is zo fijn nu hij wat zelfstandiger begint te worden. En je hebt nu ook nog zoveel vrijheden met één kindje.