Nog eentje mama...?

... juist, dat koekje kregen ze niet. Tenminste, niet van mij. En dat maakte me woedend. Waarom? 

Zoals je wellicht hebt gelezen houden wij ons als gezin aan een suikervrij dieet. Of eigenlijk, suikerarm. Want mijn kinderen zijn nu eenmaal kinderen en mogen af en toe best een stukje taart, een glaasje ranja of een lekker snoepje. Maar alleen als het een speciale gelegenheid is of ik vind dat ze dat hebben verdiend. En vanmorgen was zo'n jullie-mogen-een-koekje-met-suiker-moment. Ik moest namelijk grooooote boodschappen doen voor de verjaardag van onze bijna-kleuter. Iets wat ik normaal gesproken alleen doe, maar nu waren de kids erbij. Het ging werkelijk fantastisch. Ze hielpen me, mopperden niet. Ik voelde me trots en relaxt.

Halverwege de winkel staat zo'n welbekende koffieautomaat mét, jawel, een schaal koekjes om te proeven. Bijna-kleuter keek je vragend aan en ik knikte hem toe: "Vooruit, voor deze keer mogen jullie een koekje. Eén koekje". Bijna-kleuter griste enthousiast een koekje van de schaal en gaf er ook eentje aan zijn zusje. Bijna-kleuter is nu eenmaal een kind en probeerde nog even om een tweede koekje te krijgen. Hij vroeg dit ook netjes aan me. Maar hij wist het antwoord al en had er vrede mee. Tot dat moment verliep alles goed. 

Maar toen, toen kwam er een wat oudere dame op ons afgestapt. Blijkbaar had mevrouw het koekjes-moment gevolgd. Ze bukt en zegt tegen bijna-kleuter: "Jongen, pak nog maar een koekje hoor, van mij mag het." En dat schoot in mijn verkeerde keelgat. Met moeite antwoordde ik beleefd dat dat niet nodig was en één koekje genoeg is. Bijna-kleuter accepteerde mijn antwoord en wilde verder gaan. Maar die vrouw bleek een volhouder. Ze sprak bijna-kleuter nog een keer aan en zei: "Het mag wel hoor jongen, zeg maar niets tegen je moeder." Ik ben heen type dat zomaar heibel gaat maken in het openbaar, laat staan in de supermarkt. Maar er zijn uitzonderingen en dit was zo'n uitzondering. Ik zei met felle en harde stem dat één koekje écht genoeg was, dat het mijn kinderen zijn en ze naar mij moeten luisteren. Waarop mevrouw zei: "Ach, het is maar een koekje, hij heeft honger, he jongen?". Ik schreeuwde nog net niet dat ze zich niet moest bemoeien met mij of mijn kinderen, dat mijn bijna-kleuter geen honger heeft en dat ik mijn kinderen opvoed met de gedachte dat één koekje genoeg is." Stampvoetend en liep ik weg en toen gebeurde het. Terwijl ik me omdraaide griste die vrouw een koekje van de schaal en stopte die in de hand van bijna-kleuter en zei net iets te hard: 'Eet maar lekker op hoor'.

Ik ontplofte. Waar haalde ze het lef vandaan om dit te doen? Okay, dat het een suiker-koekje is interesseerde me niet eens. Dat het 'maar' een klein koekje was ook niet. Waar het mij wel om gaat is dat een totaal onbekende dame mijn opvoedregels en gezag ondermijnd. Ik leer mijn kinderen dat één koekje genoeg is en dat kindjes die vragen worden overgeslagen. En dan bemoeit zo'n tang zich met mijn kids. Bijna-kleuter wilde het koekje eigenlijk weer terugleggen op de schaal, want hij vond wel dat mama gelijk had. Dat zei hij later ook in de auto. Maar dan komt mijn volgende punt: je hebt het nu al in je handen, terugleggen is niet netjes, dus eet maar op. Tsja... 

Ik ben wel benieuwd wat jullie in deze situatie zouden doen?