Niet eerlijk...

Ja, soms voelt het als de hel waar we doorheen zijn gegaan. Hoe vaak Boefke langs de rand van de afgrond is gegaan en alle ellende erbij. Het voelt alsof de babytijd van ons is afgepakt. Geen flesjes kunnen geven, thuis kunnen wennen aan het steeds groter worden van ons kleintje. Kraamtijd is iets wat ik zelf niet heb kunnen ervaren door ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Kraambezoek planden we tussen alles door en vooral buiten op afstand.

Corona werkte daar niet aan mee, maar is een kleinigheid in mijn gevoel. Soms ben ik stik jaloers op ouders die klagen dat Corona hetgeen is geweest waardoor ze weinig kraambezoek hebben gehad en het anders ging dan ze hoopten. Ik zou zo graag willen dat dit dingen zijn waar ik over zou klagen, maar het is voor mij zoveel meer dan dat.

Zorgen dat wij niet ziek werden, zodat Boefke geholpen kon worden op het moment dat hij het nodig had. Als wij namelijk Corona op hadden gelopen voor Boefke zijn transplantatie, dan had hij het niet gered. Iets wat mijn allergrootste nachtmerrie was. Een die uitgekomen is voor een ander stel las ik in mijn facebookgroep. Over niet eerlijk gesproken…

Het raakt me en doet zoveel meer met mij dan ik wil. Soms kook ik van binnen als ouders klagen over het feit dat er gezeurd wordt dat hun kindje te licht is en zij het niet eens zijn met een keertje naar de diëtiste te moeten. Wat had ik dat graag gehad! Even heerlijk kunnen zeuren over de kleine dingen en verder een paar tips krijgen van professionals. Nee, wij zitten onder de druk vanuit een groot ziekenhuis. Als Boefke onvoldoende aankomt, wordt er gelijk al gesuggereerd om meer calorierijke speciale voeding. Ook de sonde hangt ons nog als een zwaard boven het hoofd.

Ik weet dondersgoed hoe heftig alles is voor ouders die niet onze dingen hebben meegemaakt en dat maakt dat alles oneerlijk voelt. Ook zij moeten hun emoties kwijt kunnen en gewoon blijven schrijven, maar het breekt mij op. Het regelmatig bloed prikken, de ziekenhuisbezoeken, de spanning, de flashbacks. Ik ben er helemaal klaar mee, maar ik kan niet stoppen.

Snel sluit ik de app waarin ik de forums voorbij zie komen. Ik kan het niet meer aan. Het doet mij zeer en snijdt als een dolk door mijn hart. Ligt het aan mij? Ja en nee. Ja, want ik kan het niet incasseren en naast mij neerleggen. Nee, want ik heb alle ellende meegemaakt. Ik moet ermee aan de slag, maar hoe? Volgens de psycholoog hoort dit bij een normale verwerking, maar ik begin daaraan te twijfelen. Ik knap soms van woede door al die berichten over kleine dingen, huil van intens verdriet als ik lees over een kindje aan allerlei snoeren en slangetjes. Dit gaat zoveel verder dan een normale verwerking…