Niemand pakt mama van je af.

De afgelopen tijd merk ik bepaalde veranderingen bij mezelf.

Ik ben me bewust van dingen die ik niet leuk vind aan mezelf, met name in mijn moederschap. Dat doet een baby met je denk ik. De vermoeidheid, hormonen nog uit balans. Leren hoe je je aandacht verdeelt tussen twee kinderen. 

Zeker als alleenstaande ouder is dat soms (of eigenlijk best vaak) wel een uitdaging. Ik denk dat ik er een aardige balans in heb gevonden en toch... Bekruipt me soms het gevoel dat het niet genoeg is.

In mijn vorige blog vertelde ik al dat Kas een enorm vroege vogel is. Daar heb ik sowieso al moeite mee, vooral omdat dat Duracell konijntje ook echt voluit aan staat om half 6 in de ochtend. 

Maar nu Iza in een sprongetje zit en ik dat wel merk in de nachten ook, breekt het me een beetje op. Ik ben chagrijnig, boos, alles irriteert me. En leg een peuter dan maar eens uit dat zeker dat eerste bakje koffie heilig is en hij even een half uurtje zijn mond moet houden. Gaat dus niet. 

Het is op zich geen ramp dat ik af en toe even niet zo gezellig ben, ik ben ook maar een mens. Maar het zet zo vaak de toon voor de dag, want meneer voelt feilloos aan dat mama moe is, dat grenzen die dag verlegd kunnen worden of in ieder geval dat pogingen daartoe meer kans van slagen hebben dan op andere dagen. 

Vermoeidheid en een peuter die grenzen opzoekt gaan erg slecht samen en voila... Een rotdag in the making. 

Iza heeft haar aandacht over de dag ook nodig. Als zij op bed ligt probeer ik mijn aandacht naar Kas te verplaatsen. 

Vandaag was het een goede dag. Natuurlijk hier en daar wat corrigerende woorden en zuchten, maar het was echt wel een lekkere dag. 

En nu lig ik in bed, kapot moe, maar ik kan niet slapen. Ik besef me namelijk hoeveel ik mijn ventje eigenlijk mis. Het ventje van voor Iza, de eindeloze momenten met zijn tweetjes. Uitgebreid kroelen zonder een baby die ook echt haar aandacht en verzorging nodig heeft en daar meestal de momenten voor kiest dat ik net met Kas zit. 

Ik weet dat het makkelijker gaat worden, maar dat weet Kas niet. Vandaag heb ik dat ventje zo zien genieten van de aandacht en dat geeft me een heerlijk gevoel. Alsof je opnieuw verliefd wordt op je eigen kind. Ik hoop dat hij het ook voelt, dat hij misschien een beetje voelt dat ik nu het liefst naast hem zou gaan liggen, mijn aandacht alleen voor hem. Ik hoop dat ik hem niet meer hoef te missen, omdat we in deze nieuwe samenstelling steeds meer groeien, steeds meer naar elkaar toe groeien vooral. En ik hoop dat hij weet en voelt dat Iza zijn mama niet heeft ingepikt. Ze heeft me nu wat meer nodig, maar ik zie zijn behoeftes ook nog steeds en ik zie dat die alleen maar toenemen, juist door de komst van Iza. 

Ik ben er, ik ga meer mijn best doen, ik ga proberen al voor het eerste kopje koffie aanspreekbaar te zijn, blij te zijn met de nieuwe dag die extra lang mag duren (ok... Moet dat echt?!). 

Met mezelf weer op één lijn liggen, maar goed... Dat is misschien stof voor de volgende blog. 

Deze mama gaat haar zoon stiekem nog even een kusje brengen.