Net 2 jaar en voor het eerst naar de peuterspeelzaal, een emo mama in Coronatijd.

Soms keek ik best uit naar het moment dat Juul 2 dagdelen in de week naar de peuterspeelzaal zou gaan. Even wat tijd voor mijzelf. Ik houd natuurlijk zielsveel van mijn kleine meisje en heb haar het liefst altijd om mij heen, maar even naar de stad, even snel wat boodschappen doen of even een blog schrijven dat zijn toch allemaal dingen die ik eigenlijk alleen maar kan doen als zij er even niet is. Dus bij de zoektocht naar een huis een paar jaar geleden heb ik meteen ook gekeken naar peuteropvang en scholen in de buurt.

Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik een bewust alleenstaande moeder en is er geen partner om op terug te vallen of mee te overleggen, dat is soms heel lekker, maar soms ook best pittig. Juul heb ik ruim een jaar geleden aangemeld voor deze peuterspeelzaal. Het is een populaire peuterspeelzaal in een wijk met veel jonge gezinnen. Ik hoorde alleen maar leuke en goede verhalen, maar toen kwam Corona en dat maakte dat alles anders werd. Voordat de eerste dag zou aanbreken ging ik samen met Juul kijken. Toch wat twijfelend ging ik naar huis. Was het wel wijs om Juul nu in deze Coronatijd naar de peuterspeelzaal te brengen?

Op 15 april was het zo ver, Juul had er heel veel zin in, ik vond het vooral heel erg spannend. Ik probeerde mijn gevoel niet de overhand te laten krijgen zodat ik mijn emoties niet naar haar zou overbrengen, want haar beïnvloeden was wel het laatste dat ik wilde. Nu miste ik wel steun een partner om mee te kunnen overleggen. Wat was nu wijsheid?

Om 08:20 uur waren we al bij Partou. Moeders en vaders verzamelde zich met hun kroost op het terrein. Er hing een prettige sfeer en om 08.30 uur zouden de juffen bij het hek komen en dan zouden ze onze kindjes aannemen. Dapper gaf Juul haar juf een hand. Even keek ze een beetje verbluft om zich heen niet wetend wat nu precies te doen. De juffen zagen mijn tranen maar ik draaide mij snel om, slikte een keer, zwaaide nog snel even naar Juul en liep weg. In het gangetje kon ik mijn tranen al niet meer bedwingen en barstte ik in snikken uit, huilen als een klein meisje, tranen met tuiten en grote halen. Mijn kleine meisje… Om 08.45 uur werd ik gebeld en kreeg ik gelukkig te horen dat het heel erg goed ging. Juul huilde niet en vond het vooral heel erg leuk. Om 10.30 uur zouden ze weer bellen en zoals beloofd ging op tijd mijn telefoon. Het ging gelukkig nog steeds heel erg goed. Ik kon vertrouwen op de afspraken en dat ze mij zo goed op de hoogte hielden stelde mij gerust en gaf een vertrouwd en veilig gevoel! De keren daarna gaf ik Juul met een veel geruster hart af bij dat hek.

Was achteraf gezien de spanning reëel? Ja en nee. Juul kan nu bijna niet meer wachten totdat ze er weer heen mag en dat zegt toch alles. De juffen hebben mij laten zien en voelen dat ze zeer ervaren zijn en inmiddels heb ik echt een band op kunnen bouwen. Juul zit lekker bij de juffen op schoot als ze wat moe is, zwaait altijd met 2 handen als ze weer weggaat en thuis vraagt op de dagen dat ze niet gaat, “naar de juffen?” Ze is er zo op haar plek. Ik kan niet wachten dat ze mij straks ook haar vertrouwde plekje en rituelen binnen kan laten zien. 

Meer informatie over Partou vind je via deze link.

Liefs,

Marleen