3 jaar geleden
Nee dat mag niet, pas op, val niet, als je dat doet dan..... , zo word je vies.........
Gister zag ik aan 1 van onze dochters dat haar iets dwars zat. Iets met moedergevoel. Ze draait er altijd in eerste instantie een beetje omheen, maar uiteindelijk komt het verhaal dan toch.....
Ze wilde eigenlijk geen 'nee' verkopen. Dus zat ze vast tussen 2 keuzes, kiezen voor haar gevoel of iets doen wat van haar verwacht werd, maar waarmee, ze dacht dat ze daar misschien wel iemand mee zou kwetsen en dat ze er misschien wel wat van zouden vinden. Ik heb haar de vraag gesteld aan wie ze trouw wilde zijn? Aan haarzelf of aan de andere partijen. Gelukkig koos ze voor haarzelf maar er volgde wel direct een 'ja maar'. Wat vinden ze daarvan, wat denken ze over mij, enz... Haar uitgelegd dat dat hun gedachtes zijn en dat zij maar 1 ding had te doen, haar gevoel volgen en doen waar ze blij van werd. Ergens leek er een druk van haar schouders te vallen, maar ik zag ook dat het 'teleurstellen' van de andere partij haar toch bleef achtervolgen.
Waar komt dat gevoel vandaan? Dat gevoel dat je niet voor jezelf keuzes mag maken? Je altijd het gevoel hebt dat je dingen moet onderbouwen? Dat je je schuldig voelt tegenover die ander? Je het gevoel hebt dat je je in elke situatie moet verantwoorden?
Waarom proberen we al voor een ander in te vullen wat hij/zij er wel niet van zou vinden?
Waarom vinden we het zo lastig om keuzes te maken vanuit gevoel, ipv uit ons hoofd??
Er word ons al van jongs af aan geleerd om niet trouw te zijn aan je eigen gevoel. Al van jongs af aan wordt er van alles van je verwacht, bewust of onbewust. We moeten ons op een bepaalde manier gedragen, je moet verplicht ergens mee naartoe terwijl je dat helemaal niet wil, je moet dingen doen omdat dat zo hoort, je wil ontdekken, maar word steeds terug gefloten.......
Niet doen, pas je op, val er niet af, daar word je vies van....... Al deze opmerkingen beperken je kind in het ontdekken van zichzelf. Want hoe erg is het nu werkelijk dat je kind valt, vies wordt, ontdekt??? Zo leert hij zijn eigen grenzen kennen. Is het als ouder altijd leuk?? Nee!! Maar niemand heeft ook ooit gezegd dat opvoeden makkelijk is.
Wat zou er gebeuren denk je, wanneer je het kind vanaf jongs af aan niet blootstelt aan jouw overtuigingen en inzichten, maar ze het vertrouwen geeft te mogen ontdekken wat de eventuele consequenties zijn? Wanneer je kinderen van jongs af aan dat vertrouwen geeft dat je er altijd voor ze bent wanneer ZIJ erom vragen, ze mogen ontdekken totdat het echt onveilig word (zover komt het vaak niet omdat de meeste kinderen die dit vertrouwen vanaf het begin hebben meegekregen weten waar de grens ligt, op elk vlak).
Als je dit doet word je als ouders enorm uitgedaagd om oude patronen en bagage wat jij je leven lang mee zeult los te laten.
Want je observeert en volgt je kind en moet daar soms je eigen overtuigingen en overtuigingen en meningen van anderen loslaten en dat is keihard werken!! en soms super zwaar. Maar het is het zoooo waard.
Onze oudste dochters zijn opgevoed vanuit onze oude patronen en gedachtes en we zien onszelf vooral in de oudste 2 terug. Ook de dingen die we liever niet terug zouden zien.... En dan vooral dat stukje onzekerheid en het gevoel dat ze alles en iedereen een plezier moeten doen en daarbij hun eigen gevoel op de 2de of 3de plaats zetten.
Onze 4de dochter heeft de ruimte gekregen om aan te geven wat zij nodig heeft en wij hebben haar gevolgd. We hebben haar zoveel mogelijk de ruimte gegeven om te ontdekken en te groeien op haar manier. Dat maakt dat we haar, hoe jong ze ook is, in 99% van de gevallen kunnen vertrouwen in haar keuzes. Dat ze weet wat ze doet. Klimt ze ergens op, dan weten we dat wanneer ze zelf vind dat ze hoog genoeg is, ze weer terug naar beneden klimt. We hoeven niet in te grijpen met, pas je op of dadelijk val je....
Lukt dit altijd? Nee, ook na heel veel oefenen vallen wij ook wel eens terug in ons oude patroon van schijnveiligheid😝, maar gelukkig zijn wij ook niet perfect!! Wat uiteindelijk het verschil maakt, is zelfreflectie. Jezelf afvragen waarom je wil ingrijpen?? en er wat van moet vinden....?
Het leven bestaat nu eenmaal uit risico's nemen, keuzes maken die je misschien een 2de keer anders zou doen. Het mooie is dat wanneer je je er bewust van bent en wordt, het eigenlijk cadeautjes zijn in een lelijke verpakking. Je hebt er namelijk (als het goed is) iets van geleerd, je bent een andere weg ingeslagen, er is iets ander, beters op je pad gekomen, je hebt nieuwe inzichten gekregen. Dat is het leven!!! Als je leert lopen val je, als je leert fietsen val je. Zo is het hele leven!! Maar laat jezelf en je kind(eren) niet beperken door angst. Angst is een slechte raadgever.
Vertrouw op jezelf en op de juiste keuzes en leer je kind dit ook en geef hem de ruimte om zichzelf te ontwikkelen en ontdekken!!
