Nachtmonsters die "wat alsen"

1.04 zie ik op de wekker, en mijn hoofd maalt maar door en door en door. Ik maak me druk, misschien wel te druk! Het blijft malen in mijn hoofd, het is een gevecht tussen gevoel, verstand, indicatie commissie, wet passend onderwijs en school.

Toen hij geboren werd, bleek dat hij doof is had ik maar 1 hoop. Zo "normaal" mogelijk opgroeien. Mijn verstand, gewoonte, veiligheid lag zo bij de horende wereld. Maar er wordt een nieuwe onbekende wereld voor je geopend, de stille wereld, de doven wereld, oftewel dovencultuur. Je groeit er als ouders in mee, vooral als je ziet dat je zoon zich daarin begeeft als een vis in het water.

Met zijn 3 gestart op een cluster 2 school. Over een maandje wordt hij 4. Over 2 weken zal hij gaat kennismaken op de reguliere school. Om volgend schooljaar volledig regulier te gaan.

Een indicatie is er nog niet, daar is hij "te goed" voor. Dus dat visje wordt zo op t droge gegooid, zonder enige vorm van begeleiding, ondersteuning, iemand die het op school in de gaten houdt of hij het wel trekt..... Dat was ons gevoel.... Veel gepraat, zorgen uitgesproken. Huidige school zal hem voorlopig blijven volgen. Alles op alles gezet voor een indicatie, dit traject loopt in een slakkengang. Er moeten natuurlijk eerst weer onderzoeken gedaan worden voor die indicatie. 

Wel of geen solo apparatuur, wel of geen tolk in de klas, gaat hij het trekken op een reguliere school met onderwijs alleen in gesproken taal, gaan ze hem niet onderschatten, gaat hij zijn weg vinden, vriendjes maken, gaan ze hem niet uitlachen of pesten, wat als zijn ci kapot is, wat als hij oorontsteking heeft en zijn ci niet in heeft, wat als hij niet duidelijk kan maken wat hij bedoelt, wat als er teveel lawaai is, wat als wat als wat als.....

Ik wil voor hem een zo goed mogelijk en veilig plek zien te creëeren waarin hij zichzelf op een eerlijke manier verder kan ontwikkelen. Maar wat is die manier? Het is zo moeilijk in te schatten wat hij nodig gaat hebben..... 

We hebben nu een mannetje wat zich zo lekker in z'n vel voelt zitten, wat ervan geniet om naar school te gaan.... Blijft dit wel zo? Willen ze niet te vlug? Of is t meer dat ik moeite heb met loslaten van...? Is het mijn gevoel wat spreekt of toch mijn verstand.

Ik voel me zo uit balans, ik kan mezelf niet eerlijk voelen wat ik voel..... Wat mijn gevoel verteld..... Of toch wel? En durf ik daar gewoon niet op te vertrouwen?  Ik wil m'n kind beschermen maar is dat wel terrecht? Is opvoeden niet ook loslaten? Maar waar is de grens in het loslaten? 

Ik weet het gewoon echt niet meer....en ondertussen blijven we maar door "wat alsen"