Na bijna een maand mochten wij het ziekenhuis verlaten

Hoi allemaal,

Ik neem jullie even mee terug naar eind juni, daar waar wij het goede nieuws hoorde. Lees je mee?

Het was maandag 28 juni jl. De artsen zijn op visite geweest en hadden een bespreking gehad over Joshua. Zijn waardes, waaronder de CRP-waarde zien er goed uit. Daarnaast is en lijkt Joshua zich ook goed te voelen. Hij is bewegelijk, wilt weer spelen, heeft weer praatjes, kan weer lachen en het aller belangrijkste is hij heeft weer oog voor Bing. Zijn lieveling personage van televisie, zullen de meeste wel kennen.

Enfin! Joshua mag naar huis, alleen daar gebeurden maandagavond weer wat nieuws. Joshua had een PICC-lijn, diepe lijn rechtstreeks in de bloedbaan waardoor de antibiotica kuur gegeven werd. Wat bleek? De PICC-lijn raakte ontstoken, zag rood, gelig. Diezelfde avond is de PICC-lijn verwijderd bij Joshua. Werd er bloed afgenomen om te kijken of de ontstekingswaarde weer toenamen. Gelukkig was dit niet het geval, maar is de PICC-lijn (het stuk wat in het lichaam zit) op kweek gezet. Hiervan hebben wij nog geen uitslag gehad, maar de plek is nu goed genezen. Er zal vast niets uitkomen ofwel wij zijn er optijd bij geweest.

Nu die PICC-lijn eruit is, moet er wel een andere manier zijn om de antibiotica kuur te kunnen geven. Dit is er ook, Joshua moest nog vijf dagen intramusculaire injecties krijgen voor de AB kuur. Twee die in het ziekenhuis gegeven werden, daarna nog drie keer door de thuiszorg. Gelukkig heeft het ziekenhuis dit allemaal geregeld, wat was dat fijn zeg. Daarnaast hebben wij ook de thuiszorg nodig als achterwacht voor de sonde (mocht hij eruit gaan, verstopt zitten etc.). Joshua is maandagavond van de optiflow af gegaan, na dagen van afbouwen. Zonder optiflow was zijn saturatie eindelijk weer tussen de 95% en 100%.

Woensdag 30 juni jl. mochten wij in de middag weer fijn naar huis toe na drie en een halve week in het ziekenhuis te hebben gelegen. Die ochtend te horen gehad, dat Joshua echt kantje boord heeft gelegen en ze in het ziekenhuis dus ook bang waren dat het ook wel eens anders had af kunnen lopen. Maar dan nu inzien hoe sterk Joshua wel niet is, een echte vechter letterlijk en figuurlijk.

Joshua heeft laten zien dat hij een vechter is en kinderartsen versteld laten staan.

Even over de injecties, dat waren geen vriendelijke naalden. Maar joekels van naalden, gelukkig konden wij dit enkele uren van te voren verdoven met de geweldige Emla creme. Hierdoor scheelde het al, de AB kuur werd opgelost in lidocaïne, wat dan ook weer een verdovend effect had. Joshua bleef stil liggen, maar moest wel heel erg huilen. Wat natuurlijk helemaal niet gek is, vervelende rot prikken!

Na drie dagen van injecties mochten wij eindelijk overgaan naar orale AB. Dit gaat over de sonde, dus daar heeft hij geen last van. Naast de AB krijgt Joshua ook plasmedicatie omdat hij toch wel vocht vast blijft houden. Het zit hem allemaal niet mee, ventje toch.

Alleen kampen wij, tenminste Joshua in dit geval nog met één ding. Hij weigert te drinken in alle vormen, soorten en maten. Uit een beker-, rietjesbeker-, fles-, lepel-, tuitbeker-, pakje niet. Hij duwt het weg of houdt zijn lippen stijf op elkaar. Ja, het er in duwen kan ook niet, buiten het feit daarom werkt het ook averechts. Daar is dan de neus- maagsonde ons beste vriend, zodat Joshua toch aan zijn maximale intake komt per dag. Daarnaast moet Joshua ook verrijkte melk en voeding krijgen omdat hij weer zo aan het afvallen is. Gelukkig hebben wij een diëtiste, wat is dat fijn zeg. Alleen zou ik het nu even niet weten.

Hoe doet Joshua het nu?

Hij kan weer lachen met zijn broer, is stiekem vooruit gegaan in zijn motorische motoriek. Waar wij super blij mee zijn natuurlijk. Zijn we alweer wezen fietsen en op de kinderboerderij geweest, wat hij geweldig vindt en het allerfijnste en leukste is dat wij weer heerlijk kunnen knuffelen en mama weer duizenden kusjes kan geven.

Wel hebben wij het nog vaak over de opname van Joshua in het ziekenhuis. Vooral Bradley als hij een ambulance ziet, dan linkt hij dat naar Joshua ziekenhuis. Bradley heeft Joshua namelijk weg zien rijden met de ambulance. Of als wij lang het Reinier de Graaf ziekenhuis rijden, benoemt hij het altijd. We praten er over, we benoemen dat we verdrietig waren en heel blij zijn dat Joshua eindelijk weer thuis is.

Binnenkort volgt er een controle afspraak bij de kindercardioloog/arts. Ik hou jullie op de hoogte!

Bedankt voor het lezen van mijn nieuwe post en tot snel, hopelijk met positief nieuws.

Liefs Denise