MRI onder narcose

Vrij 28/4 : MRI onder narcose

Later op de dag nog Cardioloog ;

De dag van de mri is aangebroken, de wekker op 06.00 want we moeten 6.45 de deur uit.

Oma staat om 6.30 voor de deur je broers op te vangen en bloed zenuwachtig stappen papa en ik in de auto met je naar het ziekenhuis.

Je moest nuchter zijn en je ligt al vanaf 5.45 te smakken in je bedje dus ik heb een hard hoofd erin maar gelukkig neem je genoegen met je speentje. In het ziekenhuis hebben we een korte intake met een mevrouw op de radiologie afdeling en dan moeten we wachten tot je opgehaald wordt.

Ik huil regelmatig en merk dat ik op me tandvlees loop met wat ik aan kan qua spanning. Als ze ons binnen roept geef papa je nog een kus en knuffel ( want er mag maar 1 ouder mee naar binnen) en ik loop achter de anesthesist aan. De tranen lopen over me wangen en ik verontschuldig me wel 4x voor het feit dat ik nu al huil en er nog niks gebeurd is. Gelukkig reageren ze allemaal heel lief en begripvol.

Ze leggen me uit wat er gaat gebeuren. Ze moeten een infuus bij je aanleggen maar de anesthesist concludeert dat je aders in je handjes vrij diep liggen en ze wil niet onnodig vaak prikken en je plagen dus ze besluit het infuus pas aan te leggen als je onder narcose bent.

Ik moet je dan op de onderzoeks bank neerleggen en het moment is daar. Ze halen je speentje uit je mond en het kapje wordt op je neus/mond geplaatst. Je begint gelijk te huilen.. ze geven aan dat dit heel naar is om te zien maar wel ‘gunstig’ is dat je huilt omdat het daardoor sneller werkt en je sneller zal slapen. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt maar in werkelijkheid vast veel korter is wordt je huilen minder en lijk je te slapen.. ik mag je nog 1 kus geven en daarna moet ik je echt achter laten. De anesthesist belooft me te bellen als ze je naar de verkoeverkamer brengen zodat ik bij je ben voor je wakker wordt

Ik loop half snikkend terug naar papa , zet me telefoon op standje honderd wbt volume en geef papa gelijk aan dat we ergens koffie gaan drinken. Wachten in de wachtkamer vind ik echt geen optie dus even afleiding zoeken maar!

Met de telefoon op tafel drinken we koffie en spelen we een spelletje om de tijd te doden en na een uur gaat me telefoon. Ze geven aan dat het nog wel een minuut of tien duurt maar dat we dan naar de verkoeverkamer kunnen komen.

We pakken onze spullen en gaan gelijk die kant op want ik neem geen enkel risico dat we te laat zijn dus dan daar maar even wachten!

Eenmaal bij de verkoeverkamer moeten we wachten op een bankje in de gang en na een half uur worden we opgehaald en mogen we eindelijk naar je toe. Daar lig je dan in een groot ziekenhuis bed, zuurstof maskertje nog bij je om je wat extra zuurstof te geven en je bent nog ver weg maar jemig wat ben ik blij je te zien en dat we bij je zijn!

De verpleegkundige en anesthesist geven aan dat het nog wel 2 uur kan duren voor je wakker wordt maar dat we af en toe tegen je mogen kletsen of je aaien om je rustig wakker te laten worden dus dit doen we. We hangen om beurten over het bedje en praten tegen je om je te laten weten dat we bij je zijn. Na een tijdje ga je af en toe zwaaien met je armen, je houdt je ogen wel nog dicht maar we merken dat je langzaam uit de hele diepe slaap vandaan komt.

In overleg met de verpleegkundige probeer ik je aan de borst te leggen want het is inmiddels 10.45 en je heb sinds snachts niets meer gedronken dus ik hoop dat je wat wakkerder/alerter wordt van drinken. Maar het is duidelijk dat je nog slap en ver weg bent want het aanhappen lukt je nog niet goed . Het duurt zeker 20 minuten voor je kracht genoeg heb voor een paar slokken maar je wordt er wel wakker van en plast gelijk de boel onder.. inclusief mama. 😉

Fijn wel want daardoor vink je gelijk de laatste boxjes aan ( plassen en drinken) waardoor we ‘ontslagen’ worden van de verkoever.

Je infuus wordt los gekoppeld, een pleister en mooi dapperheids diploma en we mogen gaan!

Inmiddels is het 11.45 en hebben wij nog niks gegeten dus we besluiten even een broodje te halen voor we door gaan naar de cardioloog maar we zitten nog niet aan een tafel of me telefoon gaat al weer… de kinder cardioloog heeft nu tijd of we gelijk kunnen komen… ehhh oké we proppen ons broodje even naar binnen en komen er aan!

Cardioloog ;

Dit onderzoek vond ik toch wel spannend, het is toch je hart en ik zie er tegen op. Op het moment dat we in de wachtkamer gaan zitten heb ik nog niet tot tien geteld of we worden al binnen geroepen. Oké dat is fijn! Geen tijd om ons druk te maken dus.

Wel vervelend voor jou want je wil eigenlijk slapen en nu moet je weer uitgekleed worden om gewogen en gemeten te worden waarna ze weer stickers op je plakken.

Er wordt een hartfilmpje gemaakt en daarna worden we een deurtje verder gestuurd naar de cardioloog zelf die een echo maakt.

Hij is uiterst lief tegen je en verteld ons al gauw dat alles er goed uit ziet.

Wat een opluchting zeg! Wauw!

En wederom heb je het hele onderzoek geen krimp gegeven! We zijn zo enorm trots op je!

Na het onderzoek zijn we in twijfel moeten we nu naar huis? Of wachten op uitslag mri? We weten het niet zo goed.

We besluiten om even naar de kinder-poli-afdeling te lopen om het te vragen. Daar weten ze het ook niet dus wordt onze kinderarts gebeld. Die vraagt of we even naar de opname afdeling willen komen dus we gaan naar boven.

Daar hebben we een gesprek met haar en de dermatoloog. Ze hadden hoop dat de mri uitslag er al zou zijn en we dus nu gelijk opgenomen konden worden en konden starten met medicatie maar helaas is dat niet zo. We mogen dus naar huis maar met de telefoon bij de hand want zodra hij binnen is en we gebeld worden moeten we terug.

Doodmoe na een lange dag vertellen we richting huis.

Om 17.00 worden we gebeld dat de uitslag er nog niet is en we dus het weekend thuis mogen bijkomen. Maandag nieuwe ronde nieuwe kansen..