Mijpaal! Mijn PEG mag eruit!

Vijf jaar zat hij in mij. Mijn hulp, mijn levensvoorziening maar ook mijn grootste vijand. Ik was nog een klein meisje van bijna 2 jaar toen hij na 9 maanden van strijd om eten binnen te krijgen in mij werd geplaatst.

Wat waren papa en mama blij dat hij in mijn leven kwam. Ik ging groeien, het eten bleef erin en ik begon te ontwikkelen. Maar ik werd ook groter en snapte niet waarom ik dat ding op mijn buik had zitten. Was ik dan anders dan andere? Waarom moest ik elke nacht vast liggen aan een slang. Ik wilde ook mijn bed uit. Op een avond was ik erg verdrietig. Ik zei tegen mama: Ik ben nu toch al groot? Ik wil ook zelf mijn bed uit kunnen. En ik moet altijd jouw roepen en dan duurt het zo lang voordat jij komt, dan kan ik pas mijn bed uit. Mama begreep mij heel goed en we spraken af dat ik heel goed zelf ging eten. Dat deed ik al een poosje, maar ik moest nog beter m'n best gaan doen. En dat deed ik. Het ging soms moeilijk, want dan ben ik zo vreselijk moe, maar ik ben een enorme doorzetter en ik wilde zo graag normaal kunnen eten dat het me lukte.

We gingen in november 2014 naar de kinderarts. De dokter was erg tevreden en we spraken af dat ik over een half jaar terug zou komen om te kijken hoe het dan ging. Mama had het een beetje druk dus het iets later dan een half jaar geworden. Afgelopen dinsdag 7 juli was voor mij een hele spannende dag. Ik moest ´s morgens met papa en mama naar Karakter in Oosterbeek. Daarna ging ik met mama patat eten bij de MC Donalds in Heteren. Mmmh heerlijk vindt ik dat. Toen gingen we naar de dokter in het Radboud UMC. De zuster ging mij eerst meten en wegen. Ik woog 19,8 kg en was 1,13 meter lang. Toen kwam de dokter. Ik was alleen wat gegroeid in de lengte maar in de kilo's niet. Maar de dokter was heel trots op mij. Dat ik dit bereikt had na 1,5 jaar zelf eten was echt heel knap! Daarom vertelde de dokter dat mijn PEG-sonde uit mijn buik mag! Ik riep heel hard: YES.

Toen we thuis kwamen heeft mama hem er gelijk uitgehaald. Au dat deed best wel een beetje zeer. Ik vindt het ook zo spannend, want dit ken ik niet. Ik zei tegen mama: Nu heb ik eindelijk een normale buik. Mama heeft er een verband omheen gedaan. Dat was wel heel raar. 's Avonds met het eten was alles nat. Mijn buik lekt zei ik tegen papa. Ik was heel overstuur en verdrietig, want ik snap er niks van hoe dit kan. Nu zijn we een paar dagen verder. Ik ben nog erg gespannen want m'n buik is anders. Het voelt anders en het zit anders. Ik mis iets. Het gaatje in mijn maag is gelukkig dicht, dus mijn buik lekt niet meer. Maar op mijn huid zit nog wel een gaatje en dat vindt ik maar raar. Ik blijf heel de dag dicht bij mama en vraag elk uur wel of het nog goed gaat met mijn buik. Donderdagavond is mijn verband eraf gegaan. Dit vond ik ook heel spannend. Papa vertelde dat het echt wel goed ging, en dat ging het ook.

Ik ben zo blij.. weer een stapje verder.