Mijn zoontje heeft Pseudokroep aanvallen

Het begon toen Luca nog net geen jaar oud was, en hij midden in de nacht heel erg begon te hoesten. Niet een normaal hoestje wat je kan herkennen als een verkoudheid maar een zogeheten zeehonden blaf. 

Zijn ademhaling piepte en ik zag dat hij in paniek was.  De huisartsenpost werd gelijk gebeld en zo zaten wij midden in de nacht een paar uur te wachten in de wachtkamer van het ziekenhuis.  

Pseudokroep, nog nooit van gehoord. Maar dit was wat hij had. Niks ernstigs... veel kindjes krijgen dit wel eens.  Toen niet wetende dat we hierna nog heel veel keer in het ziekenhuis zouden belanden.

Ik wist helemaal niet wat het was, maar heb het toen thuis direct gegoogeld. Een virusontsteking in de luchtwegen. Best onschudlig als je het zo leest. Ze adviseren om in een stomende douchecabine te gaan zitten en dan gaat het vaak vanzelf over.

Bij Luca helaas niet. De keren dat wij midden in de nacht in het ziekenhuis hebben gezeten met hem zijn niet meer op 2 handen te tellen en ben de tel dan ook kwijtgeraakt. 

De ene keer heftiger dan de andere keer. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg hij een shot dexamethason en direct erna was het dan ook over. De volgende dag was er dan vaak ook niks meer aan de hand. Op wat hoesten na. Maar hij hoest dan ook vaak de hele winter wel door. 

Inmiddels zijn we aan dat hoesten wel gewend, maar man wat hebben wij een slapeloze nachten gehad. De keren dat wij een hele nacht hebben doorgeslapen met Luca zijn dan wel weer op 1 hand te tellen;)

De eerste paar keren waren nog vrij onschuldig, vergeleken met was ons daarna te wachten stond. Het leek wel of de aanvallen steeds erger werden en meerdere malen hebben wij ook de ambulance moeten bellen omdat hij zo weinig lucht kreeg dat zelf naar het ziekenhuis rijden niet meer oke was. Hier kwamen we dan gelijk op de seh terecht en hoefde we gelukkig niet meer in de wachtkamer bij de huisartsen post te wachten.  

Eind 2019 leken de aanvallen ineens wat minder heftig te worden. Wanneer hij dan weer zo benauwd was gingen we midden in de nacht half buiten zitten met hem en dat leek te helpen. Wat was ik opgelucht. Zou hij er dan eindelijk overheen gegroeid zijn. 

Inmiddels had hij ook al allerlei onderzoeken gehad maar daar kwam niks uit. Behalve dat zijn longen heel erg gevoelig waren. 

Ik merkte dat de artsen ook verbaasd waren iedere keer en het eigenlijk niet vaak mee maken dat een kindje zoveel aanvallen heeft. 

Inmiddels waren we ondertussen al zo ervaren dat we zelf de dexamethason thuis mochten hebben. Dit was namelijk altijd dingetje in het ziekenhuis. Iedere keer dat wij dit recept moesten ophalen bij de apotheek in het ziekenhuis werd er gebeld naar de arts of het wel klopte. Blijkbaar is het een vrij zwaar medicijn wat ze bijna nooit meegeven.  Gelukkig zagen zij in dat wij gespecialiseerd waren in Pseudokroep en mochten we het in nood zelf toedienen thuis. 

Helaas kreeg hij vorig jaar toch weer een aanval, de heftigste ooit. Normaal als de ambulance broeders binnen kwamen bleven ze altijd vrij rustig en kreeg hij zuurstof toegediend. Ze namen hem dan altijd mee maar het ging altijd al ietsjes beter in de ambulance. 

Dit keer niet. Deze keer was zo heftig dat hij thuis al niet op ons reageerde. Ik was in paniek! De ambulance was gelukkig al bekend met ons adres en wisten ondertussen dat als we belde dat het goed mis was. 

Toen ze dit keer binnenkwamen reageerde ze anders. In plaats van rustig bij hem te gaan zitten namen ze hem gelijk van mij over en tilde ze hem de ambulance in. Ik mocht erbij en Bram en Jesse in de auto er achteraan. Wat een rit. Normaal gingen de sirenes nooit aan maar dit keer wel toen we de straat uitreden. 

Heel de weg in de ambulance was hij niet aanspreekbaar en hij voelde als een vaatdoek in mijn handen. Ik ben nog nooit in heel mijn leven zo bang geweest...  Bram was ook in paniek en reed er met 150 km/u achteraan. 

In het ziekenhuis kreeg hij wel nog even op zn kop;) Hij had zichzelf en Jesse in gevaar gebracht. 

In het ziekenhuis werden we gelijk geholpen en werden we naar de kinderafdeling gebracht. Daar lag hij dan, aan allerlei slangetjes.  Zo ziek. M’n hart brak in 1000 stukjes en ik wilde niks liever dan dit over nemen van hem. 

Luca is namelijk best een bikkel. Alle keren in het ziekenhuis als we nog even moesten blijven voor de zekerheid en de medicijnen toegediend waren leek er niks meer aan de hand en brak hij de tent alweer af. Dit keer niet. Pas na een week knapte hij weer een beetje op en ik merkte dat het ons niet in de koude kleren had gezeten. Ik had er goed last van en was mega emotioneel. 

Ook al weet je ergens dat het wel weer goed komt, je kind zo zien is het vreselijkste wat er is. 

Deze nacht staat op mn netvlies gebrand en ik hoop het nooit meer mee te maken. 

Afgelopen zomer heeft hij voor het eerst ook aanvallen gehad, maar gelukkig geen 112 hoeven bellen deze keren. 

Ik houd mn hart vast, helemaal in deze gekke tijd nu. Ze zeggen dat ze er over heen groeien, en ik hoop met heel mijn hart dat dat nu is.